Θετικά, μόνιμα μέτρα με ισχυρό «πολλαπλασιαστή»

Η έννοια του «πολλαπλασιαστή» ενσωματώθηκε στο δημοσιογραφικό λεξιλόγιο των περισσότερων από εμάς, τουλάχιστον εκείνων που δεν έχουν ζήσει από τα γεννοφάσκια τους με τα εγχειρίδια της οικονομίας υπό μάλης, όταν τα «τσακάλια» του ΔΝΤ παραδέχτηκαν το λάθος, που βύθισε την Ελλάδα στην ύφεση: Τη χρήση, δηλαδή, ενός λανθασμένου συντελεστή, ο οποίος «υποτίμησε» σε σημαντικό βαθμό την αρνητική επίπτωση, που θα είχε στο ΑΕΠ της χώρας η υπερεντατική προσπάθεια μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος.

Θυμηθήκαμε, σήμερα, αυτή την αρνητικά φορτισμένη λέξη γιατί δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποια άλλη, που να περιγράφει καλύτερα την πολλαπλασιαστική επίδραση, την οποία μπορούν -δυνητικά- να έχουν τα μέτρα ελάφρυνσης που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στο Ζάππειο. Μέσα στη σπουδή της να αποδομήσει τα μέτρα και να τα εμφανίσει ως περίπου… «Ευκλείδη, δώστα όλα», η αντιπολίτευση προσπάθησε να στρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης στην 13η σύνταξη, μιλώντας για «ψίχουλα» και «κοροϊδία». Λογικό και αναμενόμενο. Για όλα τα άλλα, απλώς, δεν έχει τι να πει.

Η μετάταξη, ας πούμε, της εστίασης, αλλά και όλων των τροφίμων από τον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ 24% στο 13%, αποτελεί μία κίνηση με την οποία μπορεί, ταυτόχρονα, να αυξηθεί το διαθέσιμο εισόδημα και η αγοραστική δυνατότητα των πολιτών, να μεγαλώσουν οι πωλήσεις των αντίστοιχων επαγγελματιών (άρα και τα φορολογικά έσοδα του κράτους), να γράψει ακόμη περισσότερα έσοδα ο ελληνικός τουρισμός κ.λπ. Ακόμη πιο πολυδιάστατη θα είναι η θετική επίδραση από τη μετάταξη ρεύματος και φυσικού αερίου, στον χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ 6%. Διότι, φτηνότερη ενέργεια σημαίνει χαμηλότερο κόστος διαβίωσης για κάθε νοικοκυριό, αλλά και μείωση του μη μισθολογικού κόστους για όλες τις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το τελευταίο, αρκεί να αξιοποιηθεί σωστά.

Μιλήσαμε, λοιπόν, για πολλαπλασιαστή για να γίνει κατανοητό ότι για κάθε ένα ευρώ ελάφρυνσης που εξήγγειλε προχτές ο πρωθυπουργός, «γεννιούνται» πολλά ευρώ ωφέλειας, σε πολλαπλά πεδία. Και αυτή η ωφέλεια είναι η περιβόητη και πολυαναμενόμενη ανάπτυξη, η οποία από «καραμέλα» στα χείλη των πολιτικών, μοιάζει για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια να μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Είναι και κάτι άλλο, όμως, ίσως ακόμη πιο σημαντικό: Το «Ζάππειο» του Αλέξη έβαλε τα θεμέλια για τον επόμενο μεγάλο στόχο, τη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων κάτω από το συμφωνημένο 3,5%. Η συγκεκριμένη πρόταση χρήσης του «μαξιλαριού» ρευστότητας, όχι μόνο ως εγγύηση του δανεισμού της χώρας, αλλά και ως ασφαλιστική δικλείδα για την ελάφρυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά τα επόμενα χρόνια είναι, ενδεχομένως, η σημαντικότερη ιδέα του «πακέτου» μέτρων που εξαγγέλθηκαν. Είναι, με άλλα λόγια, η αρχή του τέλους της λιτότητας.

Σε όλο αυτό το πλαίσιο πρέπει να προσθέσει κανείς και τις υπό ψήφιση ρυθμίσεις για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές στα Ταμεία και τη φορολογική διοίκηση. Πρόκειται για μία πρωτοβουλία που όχι μόνο δεν επιβραβεύει την κουλτούρα του κακοπληρωτή, όπως θέλουν να λένε οι διάφοροι Βέμπερ -εξωτερικού και εσωτερικού-, αλλά ενισχύει την κατάλληλη στιγμή, την αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας. Δίνει την ευκαιρία σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να επιστρέψουν στην ενεργό δράση, να αποκτήσουν εισόδημα, να παράξουν πλούτο, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας.

Κατανοούμε, λοιπόν, το αδιέξοδο του κυρίου Μητσοτάκη που έχει μείνει πλέον χωρίς πρόγραμμα και προεκλογικές εξαγγελίες, να βολοδέρνει μεταξύ Πρεσπών, νόμου και τάξεως, αλλά δεν μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Αφού, άλλωστε, κόπτεται για το καλό της πατρίδας, ας βοηθήσει εκείνος εμάς, παίρνοντάς το απόφαση: Το πρόγραμμα του Τσίπρα χρειάζεται άλλη μία τετραετία για να ξεδιπλωθεί και να αποδώσει. Και αυτό -για τους πιο προσεκτικούς- ήταν, ήδη, σαφές από τη ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου 2018. Τότε, που οι γαλάζιοι προέβλεπαν την πτώση της κυβέρνησης, λόγω Μακεδονικού…

Δημοσιεύτηκε στο χτεσινό φύλλο της «F&M Voice»