Τι είναι ο ελευθεριακός αναρχοκαπιταλισμός και σε τι διαφέρει από τον ελευθεριακό σοσιαλισμό – Γιατί ο τύπος με το πριόνι βρίσκεται ήδη στις ΗΠΑ

Κακό του κεφαλιού σας που δεν δώσατε την πρέπουσα σημασία σ αυτό που έγραψα προχθές υπο τον τίτλο: Σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια https://1voice.gr/soytarete-kai-spaste-ta-dokaria/ Εγραψα: “Είναι εντελώς ομπνόξους κάποιος τυχαίος σαν και την αφεντιά μου με 40 πυρετό από τον γαμιώλη τον κορωνογιό να κάθεται να βλέπει στο τελεβίζιον τον σχιζοφρενή αναρχοακροδεξιό με το πριόνι που ψηφίσαμε για να χει ενδιαφέρον το μεταθανάτιο θρίλερ της Αργεντινής. Πόσο μάλλον όταν τον υποφαινόμενο ετοιμοθάνατο δεν τον εκλέξατε πρόεδρο σας, όταν νεότατος, διαφήμιζε την εκπομπή του «φρενοκομείο» στον ραδιοσταθμό «FLASH 9.65», πνιγμένος στα αίματα και κραδαίνοντας ένα αληθινό ηλεκτρικό πριόνι σε όλα τα οπισθόφυλλα των σοβαρών εφημερίδων”.

Επειδή πολλές μαλακίες γράφουνε αναγκάζομαι να ξεκινήσω πάλι πό την ΑΛΦΒΗΤΑ….

Πάμε!

Μη υποβαθμίζεις πως ο Χαβιέρ Τζεράρντο Μιλέι εκτός από τρελός είναι επιφανής οικονομολόγος και πανεπιστημιακός, συγγραφέας πολλών βιβλίων, υπέρμαχος του λιμπερταριανισμού. Ότι σαν καθηγητής Νομισματικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες, δίδαξε μακροοικονομικά, μικροοικονομικά και οικονομικά μαθηματικά.
Ο εκλεγμένος πρόεδρος της Αργεντινής βρίσκεται ήδη στις ΗΠΑ για επαφές με την κυβέρνηση Μπάιντεν και το ΔΝΤ.

Θα συναντηθεί με αξιωματούχους της κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), σύμφωνα με διπλωματικές πηγές του Γαλλικού Πρακτορείου.
Ο οπαδός της θεραπείαςτου σοκ, απελευθέρωσης των τιμών,δολαριοποίησης της οικονομίας και πολέμιος κάθε κρατικής ρύθμισης, θα συναντηθεί σήμερα στην Ουάσιγκτον με τον Χουάν Γκονσάλες, σύμβουλο του προέδρου Τζο Μπάιντεν. και επίσης αξιωματούχους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του υπουργείου Οικονομικών.

Ήδη συζήτησε μέσω βιντεοσύνδεσης την Παρασκευή με τη γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα για τις «μεγάλες προκλήσεις για την οικονομία με τις οποίες είναι αντιμέτωπη» η Αργεντινή.

Το Μπουένος Άιρες δυσκολεύεται να αποπληρώσει το δάνειο 44 δισεκ. δολαρίων που έλαβε από τον χρηματοπιστωτικό θεσμό της Ουάσιγκτον το 2018, καθώς τα αποθέματα συναλλάγματος της χώρας υποχωρούν σε ιστορικά χαμηλά. Ο τύπος με το πριόνι είναι ήδη στις ΗΠΑ και δεν είναι μόνο τρελός.

Να γιατί …

Απ τον πολιτικό ελευθερισμό στον αναρχοκαπιταλισμό

Σημαντικότερος σύγχρονος εκπρόσωπος του ελευθερισμού είναι ο Αμερικανός πολιτικός φιλόσοφος Ρόμπερτ Νόζικ. Γεννήθηκε στις 16 Νοεμβρίου του 1938 στο Μπρούκλιν. Ήταν ελευθεριστής φιλόσοφος που επηρεάστηκε από τον Λοκ, τον Μιλλ και τον Φρίντριχ Χάγιεκ. Το πιο γνωστό του έργο είναι το Anarchy, State and Utopia (1974) που ήταν μια ελευθεριστική απάντηση στο A Theory of Justice (1971) του Τζον Ρολς. Πέθανε στις 23 Ιανουαρίου του 2002 σε ηλικία 63 ετών.

Ο θεωρητικός του Αναρχοκαπιταλισμού

Στον αγγλοσαξονικό κόσμο οι οπαδοί του δεξιού λιμπερταριανισμού («libertarianism») εδραιώθηκαν και ορισμένες φορές αυτοαποκαλούνται και αναρχοκαπιταλιστές λόγω του ότι στα μέσα του 20ου αιώνα ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ, από τους πρωτεργάτες της αναβίωσης της αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης στις ΗΠΑ, προσεταιρίστηκε τον όρο «ελευθεριακός» από τους Γάλλους ελευθεριακούς σοσιαλιστές (αναρχικούς) του 19ου αιώνα. Ο ίδιος ο Ρόθμπαρντ περιέγραψε αυτή τη νέα χρήση των λέξεων ανοιχτά ως «κατάκτηση» από τους εχθρούς του, λέγοντας:

“Για πρώτη φορά στη μνήμη μου, εμείς, «η πλευρά μας», οικειοποιηθήκαμε μια κρίσιμη λέξη από τον εχθρό. Οι «ελευθεριακοί» ήταν από καιρό απλά μια ευγενική λέξη για τους αριστερούς αναρχικούς, δηλαδή για τους αναρχικούς κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είτε της κομμουνιστικής είτε της συνδικαλιστικής σχολής. Αλλά τώρα τον έχουμε αναλάβει εμείς”.

Ο Μάρεϊ Ρόθμπαρντ (2 Μαρτίου 1926 – 7 Ιανουαρίου 1995) ήταν Αμερικανός συγγραφέας και οικονομολόγος της Αυστριακής Σχολής Οικονομικής Σκέψης που καθόρισε τον σύγχρονο φιλελευθερισμό και έκανε γνωστό τον όρο Αναρχοκαπιταλισμός, μία μορφή αναρχισμού της ελεύθερης αγοράς. Εγραψε περισσότερα από είκοσι βιβλία και θεωρείται από τις σημαντικότερες μορφές του Αμερικάνικου λιμπερταριανού κινήματος. Επηρεάστηκε από τους Χάγιεκ, Λοκ, Μίζες, Ραντ, Σπούνερ, Χάρι Έλμερ Μπαρνς, Τάκερ και Χάρπερ.

Χτίζοντας επάνω στην έννοια της αυθόρμητης τάξης (spontaneous order) της Αυστριακής Σχολής Οικονομικής Σκέψης, στην υποστήριξη της ελεύθερης αγοράς δημιουργίας χρήματος και στην καταδίκη του κεντρικού σχεδιασμού ο Ρόθμπαρντ πίστευε στην κατάργηση του καταναγκαστικού κυβερνητικού ελέγχου της κοινωνίας και της οικονομίας. Υποστήριζε ότι η μονοπωλιακή δύναμη της κυβέρνησης είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ελευθερία και τη μακροπρόθεσμη ευημερία ενός πληθυσμού, λέγοντας ότι το κράτος δεν είναι τίποτα παρά μία “συμμορία κλεφτών” – ο τόπος των πιο ανήθικων, πλεονεκτών και ασυνείδητων ατόμων σε οποιαδήποτε κοινωνία.

Κατέληγε ότι όλες οι υπηρεσίες που παρέχονται από το κρατικό μονοπώλιο μπορούν να παρέχονται πιο αποτελεσματικά από τον ιδιωτικό τομέα.

Έβλεπε πολλούς κανονισμούς και νόμους – δήθεν φτιαγμένους για το “κοινό καλό” – σαν αρπαγή της εξουσίας από κυβερνητικούς γραφειοκράτες οι οποίοι εμπλέκονται σε ένα αχαλίνωτο προσωπικό πλουτισμό, καθώς δεν τους αγγίζουν οι νόμοι της αγοράς.

Υποστήριζε ότι υπάρχει αναποτελεσματικότητα στις κρατικές υπηρεσίες και οι μηχανισμοί των τιμών της ελεύθερης αγοράς θα την εξάλειφαν, εάν αυτές οι υπηρεσίες παρέχονταν από τον ανταγωνισμό του ιδιωτικού τομέα.

Καταδίκαζε και την κρατική εταιρειοκρατία (government corporatism). Άσκησε κριτική στις επιχειρηματικές ελίτ οι οποίες χρησιμοποιούσαν την κρατική μονοπωλιακή δύναμη ώστε να επηρεάζουν νόμους και πολιτικές με τρόπο τέτοιο ώστε οι ίδιοι να πριμοδοτούνται σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους.

Υποστήριζε ότι η φορολογία είναι ουσιαστικά κλοπή μεγάλης κλίμακας και ένα “υποχρεωτικό μονοπώλιο δύναμης” που απαγορεύει την πιο αποτελεσματική παροχή άμυνας και δικαστικών υπηρεσιών από ιδιώτες ανταγωνιστές. Πίστευε ακόμα ότι το σύστημα των κεντρικών τραπεζών και το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων υπό μονοπωλιακό παραστατικό χρήμα είναι μία μορφή κρατικά επιδοτούμενης, νομιμοποιημένης χρηματοοικονομικής απάτης, αντίθετης στις λιμπερταριανές αρχές και την ηθική. Κατέκρινε τον στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό παρεμβατισμό στις υποθέσεις άλλων εθνών.

Αυτός είναι ο σύγχρονος εκπρόσωπος του αναρχοφιλελευθερισμού

Ο Χεσούς Ουέρτα ντε Σότο, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Βασιλεύς Χουάν Κάρλος (Universidad Rey Juan Carlos), στη Μαδρίτη. Σε άρθρο του με τίτλο Liberalismo versus anarcocapitalismo (Φιλελευθερισμός έναντι αναρχοφιλελευθερισμού), το οποίο δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Procesos de Mercado: Revista Europea de Economía Política (Τόμος 4ος, Τεύχος 2ο), υποστήριξε ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός είναι ανέφικτος ένεκα της αδυναμίας περιορισμού της ισχύος του κράτους, και τάχθηκε υπέρ του αναρχοφιλελευθερισμού, ως μόνη λύση δια την διασφάλιση της ελευθερίας του ατόμου.

Ως εκ τούτου, ο Χεσούς Ουέρτα ντε Σότο πιστεύει στη θεωρητική ανωτερότητα του αναρχοφιλελευθερισμού σε σχέση με τον κλασικό φιλελευθερισμό. Υποστηρίζει επίσης την πλήρη οικονομική ελευθερία και μια εκ βάθρων αναδιοργάνωση του υπάρχοντος χρηματοοικονομικού συστήματος: υποστηρίζει την επιστροφή στον κανόνα του χρυσού και την τήρηση του 100% των καταθέσεων ως αποθεματικό. Για το θέμα αυτό αναφέρεται και στο ντοκιμαντέρ Απάτη: “Τα αίτια της μεγάλης ύφεσης”.

Τι υποστηρίζουν οι επικριτές του του αναρχοφιλελευθερισμού

Οι επικριτές του ελευθερισμού, θεωρούν ότι ο ελευθερισμός, απορρίπτει οποιαδήποτε μορφή κοινωνικής πρόνοιας ή αναδιανομής του πλούτου, τρέφοντας τον καπιταλισμό που συνδέεται με τα συμφέροντα του επιχειρηματικού και ιδιωτικού πλούτου. Επίσης, υποστηρίζουν ότι ο ελευθερισμός παρότι δίδει έμφαση στα ατομικά δικαιώματα και αξίες, εκτιμώντας την ατομική προσπάθεια και την ικανότητα (όπως επιτάσσει και ο φιλελευθερισμός), αλλά αγνοεί τις ευθύνες και δεν κατορθώνει να λάβει υπόψη το βαθμό στον οποίο αυτές οι αξίες αποτελούν προϊόν του κοινωνικού περιβάλλοντος.

Τι πρεσβεύει ο ελευθεριακός σοσιαλισμός, – αναρχοκομμουνισμός

Ο ελευθεριακός σοσιαλισμός περιλαμβάνει μία ομάδα πολιτικών θεωριών που στοχεύουν σε μία αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία χωρίς κράτος, όπου οι άνθρωποι συνεργάζονται ελεύθερα ως ίσοι (αυτός είναι περίπου ο ορισμός που δίνει στην ιδεατή αταξική, κομμουνιστική κοινωνία ο Φρίντριχ Έγκελς.

Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί δίνοντας τον άμεσο έλεγχο των μέσων παραγωγής (π.χ. εργοστάσια, γαίες, μεγάλες επιχειρήσεις) και την ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων στην εργατική τάξη ή, ευρύτερα, στην κοινωνία, η οποία θα τα διαχειρίζεται μέσα από αμεσοδημοκρατικές διεργασίες σε επίπεδο τοπικών κοινοτήτων. Πολλοί ελευθεριακοί σοσιαλιστές έχουν προτείνει την εθελοντική συνομοσπονδιοποίηση αυτών των αυτοδιοικούμενων κοινοτήτων σε περιφερειακό, ή και παγκόσμιο επίπεδο.
Ο πολιτικός χώρος του ελευθεριακού σοσιαλισμού θεμελιώνεται πάνω στις αξίες της αλληλεγγύης και της ελευθερίας.

Στο πλαίσιό του δεν υπάρχει καμία κοινωνική, πολιτική ή οικονομική ιεραρχία, αλλά όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι και συμμετέχουν ισότιμα στις πολιτικοκοινωνικές διεργασίες. Ο ελευθεριακός σοσιαλισμός επομένως για την πραγμάτωσή του απαιτεί πολιτικά υποκείμενα με πίστη στις αξίες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, απαλλαγμένα από την ανάγκη του να εξουσιάζονται από κάποιον. Συνήθως απορρίπτει ρητά τόσο την ολιγαρχία όσο και την αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ιστορικά στον ελευθεριακό σοσιαλισμό συγκαταλέγονται τα κινήματα του αναρχισμού (π.χ. αναρχοκομμουνισμός) και ποικίλες τάσεις ελευθεριακού μαρξισμού (π.χ. ο συμβουλιακός κομμουνισμός, ο νεομαρξισμός, οι καταστασιακοί κλπ.). Τα κινήματα και οι τάσεις αυτές αντιπαρατίθενται τόσο με τον «κρατικιστικό σοσιαλισμό» (κυρίως τον λενινισμό και τη σοσιαλδημοκρατία), όσο και με τον φιλελευθερισμό.

Ο διαχωρισμός τους από τον κρατικιστικό σοσιαλισμό ανάγεται στη διάσπαση της Πρώτης Διεθνούς, όταν οι αναρχικοί διαφώνησαν με το αίτημα των μαρξιστών για μία μεταβατική, μετεπαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου η οποία σταδιακά θα αυτοδιαλυθεί και θα οδηγήσει έτσι στην κομμουνιστική κοινωνία.

Σήμερα, ο όρος ελευθεριακός χώρος ή αντιεξουσιαστικός χώρος χρησιμοποιείται ευρύτερα για να περιγράψει όχι μόνο τους επιγόνους του ιστορικού ελευθεριακού σοσιαλισμού, αλλά και για παρεμφερή πολιτικά κινήματα που απορρίπτουν ή επιχειρούν να υπερβούν τον κλασικό σοσιαλισμό από αντικαπιταλιστική και αντικρατική σκοπιά (π.χ. ο αναρχοατομικισμός, ο μετααριστερός αναρχισμός, το αυτόνομο κίνημα, η κοινωνική οικολογία κλπ)

Για τους υποστηρικτές του ελευθεριακού κομμουνισμού η αναρχία αποτελεί το μη κυβερνητικό σοσιαλιστικό σύστημα και αποτελεί κατά τον Κροπότκιν εξέλιξη στον οικονομικό αλλά και τον πολιτικό τομέα. Ο αναρχοκομμουνισμός στοχεύει στη συνολική κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και της μισθωτής σκλαβιάς, ωστόσο, τον ενδιαφέρει η μεταβολή αυτή να συμβαίνει παράλληλα με τη ριζική αλλαγή τηςδιακυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος.

Εκεί έγκειται η ουσιαστική του διαφωνία με αυτό που ονομάζει ο Μπακούνιν εξουσιαστικό κομμουνισμό. Για τους αναρχοκομμουνιστές οι ίδιες οι έννοιες της κυβέρνησης και του κράτους πρέπει να τεθούν εξίσου σε αμφισβήτηση με την έννοια του κεφαλαίου και της ιδιοκτησίας.

Η ριζική αλλαγή της κοινωνίας μπορεί να έρθει μόνο μέσω της επανάστασης, της απελευθέρωσης των μέσων παραγωγής και συνάμα με τη λήψη αποφάσεων που πραγματοποιείται μέσω ομοσπονδιακών ενώσεων με βασικό μέλημα οι αποφάσεις να λαμβάνονται από τη βάση προς τα πάνω και η οργάνωση να αποσκοπεί στη μέγιστη δυνατή ιδεολογική ενότητα.

Η επίτευξη της απαιτεί την ύπαρξη ενός προγράμματος, όχι όμως με την
αυστηρή δομή που εκφράζεται στα κομμουνιστικά κόμματα. Ο Μπακούνιν μιλούσε ουσιαστικά για ένα ελευθεριακό κομμουνιστικό πρόγραμμα, το οποίο εκφράζει τις γενικές επιθυμίες τωνεκμεταλλευομένων μαζών και που θα αποτελεί προϊόν σύνθεσης εντός μιας διαρκούς πορείας αναζήτησης μιας ενιαίας έκφρασης των παρόμοιων ιδεών που συνυπάρχουν εντός των εκμεταλλευόμενων.

Το κλειδί για την επίτευξη της οργάνωσης με ταξική βάση είναι κατά τον Μπακούνιν η ανάπτυξη της με τρόπο φυσικό και άμεσο και όχι έπειτα από συμβατικές επιλογές μεταξύ ατόμων που βρίσκονται σε κοινές ιδεολογικές πεποιθήσεις. Η οργάνωση δηλαδή πρέπει να προκύπτει από τις πραγματικές, άμεσες ανάγκες των ίδιων των εκμεταλλευομένων, ώστε να οδηγηθεί στην επανάσταση, στο πέρασμα δηλαδή στη νέα κοινωνία.

Στην επανάσταση, όπως αυτή περιγράφεται από τους θεωρητικούς του αναρχικού κομμουνισμού, το επαναστατικό υποκείμενο, εκείνο δηλαδή που αποτελεί αυτό που οι μαρξιστές ως πρωτοπορία, παραμένει η εργατική τάξη. Το προλεταριάτο θεωρείται ως ο μόνος πραγματικός δημιουργός της Επανάστασης, καθώς, όντας ο ιστορικός εκπρόσωπος του
συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς, η χειραφέτηση του αποτελεί, συγχρόνως, χειραφέτηση όλων και συνολική πρόοδος της ανθρωπότητας.

Σκοπός του ελευθεριακού κομμουνισμού είναι η πραγματοποίηση μιας κοινωνίας πλήρους ανάπτυξης της ανθρωπότητας. Αντιλαμβανόμενοι, δηλαδή την ανάγκη για μια μόνιμη πρόοδο της ανθρωπότητας, οι αναρχικοί κομμουνιστές δεν θέτουν σε αμφισβήτηση την ανοδική πορεία του ανθρώπου και φαίνεται πως επιμένουν στην μαρξιστική θέση όσον αφορά τη γραμμική αντίληψη της ιστορίας και της ανθρώπινης προόδου, επηρεασμένοι εξίσου από τις αντιλήψεις του Διαφωτισμού περί ιστορίας και προόδου.

Ο αναρχικός κομμουνισμός ασπάζεται λοιπόν τον ανθρωπισμό (δίνοντας βέβαια διαφοροποιήσεις από την φιλελεύθερη αντίληψη) θεωρώντας τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας ως την απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας και, συγχρόνως, υιοθετεί την ανθρωποκεντρική αντίληψη, στην οποία η ανθρώπινη πρόοδος σε κάθε επίπεδο (επιστημονικό, παραγωγικό, πολιτισμικό) αντιμετωπίζεται ως αυτοσκοπός.

Στην ανάλυση των αναρχοκομμουνιστών η αναρχία αντιμετωπίζεται ως η φυσική εξέλιξητων ανθρώπων και οι εκπρόσωποι της συνδέουν την εμφάνιση της με αντικειμενικές ανάγκες, θέση που βρίσκεται σε συμφωνία με τον μαρξισμό και η οποία στις σύγχρονες αναθεωρήσεις που τίθενται σε αμφισβήτηση. Η πατριαρχία ως ένα ξεχωριστό σύστημα εξουσίας, η εκμετάλλευση της φύσης αλλά και η αμφισβήτηση της ανθρώπινης προόδου είναι ζητήματα, με τα οποία οι υποστηρικτές του αναρχοκομμουνισμού δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα, θεωρώντας πως τα ζητήματα της πάλης των τάξεων και της κατάργησης του κράτους είναι εκείνα που θα οδηγήσουν στην απαλοιφή όλων των εξουσιαστικών σχέσεων.

Παρ΄ ότι ο αναρχοκομμουνισμός αποτελεί το πρώτο και ισχυρότερο σε απήχηση ρεύμα της αναρχικής θεωρίας και των αντίστοιχων κινημάτων, σήμερα υπόκεινται σε αναθεωρήσεις από τα ίδια τα αντιεξουσιαστικά κινήματα, που στην προσπάθεια τους να είναι συμπεριληπτικά δεν αποδέχονται τις πολλαπλές καταπιέσεις μονάχα ως αποτέλεσμα του κράτους και του καπιταλισμού.

Το «Μανιφέστο του Ελευθεριακού Κομμουνισμού»

Το «Μανιφέστο του Ελευθεριακού Κομμουνισμού» γράφτηκε το 1953 από τον Georges Fontenis για την Federation Communiste Libertaire (F.C.L. – Κομμουνιστική Ελευθεριακή Ομοσπονδία) της Γαλλίας.

Αποτελεί ένα από τα βασικά κείμενα του αναρχικού κομμουνιστικού ρεύματος. Ακολούθησε τις καλύτερες εργασίες των Μιχαήλ Μπακούνιν, Τζέϊμς Γκιγιώμ, Ερρίκο Μαλατέστα και Καμίλλο Μπερνέρι, και την «Οργανωτική Πλατφόρμα των Αναρχικών Κομμουνιστών» που γράφτηκε από τους Νέστορα Μάχνο, Πιοτρ Αρσίνοφ και Ίντα Μετ, καθώς και τις εργασίες της ομάδας «Οι Φίλοι του Ντουρρούτι»