Τηλεκπαίδευση στην… Ψωροκώσταινα και άλλες ιστορίες

Μια εικόνα μου στοίχειωσε το μυαλό τις τελευταίες ημέρες: Αυτή με τα οκτώ παιδιά στο … καφενείο ενός χωριού του Πύργου να κάνουν… τηλεκπαίδευση μέσω ενός κινητού.

Μέσα στο κρύο, με τα μπουφάν, να προσπαθούν να… ρουφήξουν τη γνώση μέσα από μια οθόνη 6 επί 6 εκατοστών. Όλα αυτά στο 2021, σε μια Ευρωπαϊκή χώρα, στην Ελλάδα που προσπαθεί με…νύχια και με δόντια να αναπληρώσει τη χαμένη – λόγω κορονοιού – δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση.

Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν είδα αυτή τη φωτογραφία που κυκλοφορεί ακόμα στο διαδίκτυο, ανατρίχιασα: Θες γιατί θεωρώ ότι μαζί με την τροφή, η εκπαίδευση είναι ανάμεσα στα απαραίτητα για να μπορέσει να σταθεί ένας άνθρωπος στη ζωή; Θες γιατί προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στα… παπούτσια αυτών των παιδιών: Τι να σκέπτονται άραγε; Πως να νιώθουν με αυτή την κατάσταση;

Σε δεύτερο χρόνο, βέβαια, αναλογίστηκα, με θυμό, ποιος μπορεί να ευθύνεται για αυτή την απίστευτη – εν έτει – 2021 εικόνα: Το Υπουργείο Παιδείας; Ο διευθυντής του σχολείου τους; Οι γονείς τους; Όλοι αυτοί μαζί, ο ένας με λιγότερο και ο άλλος με περισσότερο μερίδιο ευθύνης; Γιατί, για παράδειγμα, πόσο μπορείς να κατηγορήσεις τους γονείς αν δεν έχουν να πάρουν στα παιδιά τους υπολογιστή ή να τους παρέχουν σύνδεση internet όταν οι περισσότεροι από αυτούς είναι μεροκαματιάρηδες που παλεύουν καθημερινά;

Από την άλλη, το Υπουργείο Παιδείας φταίει σε αρκετά πράγματα, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να γνωρίζει επ’ ακριβώς ποιες περιοχές ή ποια σχολεία δεν διαθέτουν υπολογιστές για τα παιδιά και συνδέσεις Internet. Βέβαια, η ευθύνη του είναι μεγάλη γιατί αποφάσισε να οργανώσει τηλεκπαίδευση με… πήλινα πόδια, καθώς πέρα από τις μεγάλες πόλεις, τα στελέχη του γνώριζαν πολύ καλά ότι θα ήταν εγχείρημα που θα… έμπαζε από ποτέ, εξαιτίας των ελλείψεων, κυρίως στην Περιφέρεια και όχι μόνο.

Όταν ακόμα και στην Αθήνα, τα προβλήματα με την τηλεκπαίδευση εξακολουθούν να παραμένουν μεγάλα, το να προσπαθείς και να λες ότι γίνεται κανονικά σε όλη την Ελλάδα, δείχνει τουλάχιστον άρνηση της πραγματικότητας.

Καταλήγουμε λοιπόν στο εξής: Αυξήστε τα μέτρα, ανοίξτε τα σχολεία, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να στερείς σε ένα παιδί το αύριο και την ελπίδα, που είναι η εκπαίδευση…