Την καλύτερη ανάλυση για Κασσελάκη – ΣΥΡΙΖΑ, την έγραψαν Αναρχικοί στο FACEBOΟK

Αυτό είναι το καλύτερο κείμενο για το φαινόμενο Κασσελάκη, το έγραψαν αναρχικοί στο FACEBOΟK.

Ή μάλλον πρόκειται για δύο κείμενα.

Το ένα το έγραψε το ιστορικό στέλεχος του αναρχικού -αντιεξουσιαστικού χώρου ο Νώντας Σκυφτούλης στον λογαριασμό του στο FACEBOOK με τίτλο: “Αγγλία Αμερική Κατούνα ένα τσιγάρο δρόμος” !!! και το δεύτερο μόλις δημοσιεύτηκε στο πολιτικό περιοδικό ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ με τίτλο: “Ο ΞΕΝΙΣΤΗΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ” Τα είδα, τα άκουσα και τα διάβασα όλα αυτές τις μέρες. Απ’ όλα νομίζω πως αυτά σπάνε κόκκαλα. Διαβάστε τα και πείτε μου.

Αγγλία Αμερική Κατούνα ένα τσιγάρο δρόμος !!! Αυτό έγραψε ο πιο γνωστός αναρχικός -αντιεξουσιστης Νώντας Σκυφτούλης στον λογαριασμό του στο FACEBOOK.

Το να κατεβαίνεις σε εσωκομματικές εκλογές σε ένα κόμμα του οποίου ήσουν υπουργός στην κυβέρνησή του και να παίρνεις 8% δεν είναι αποδοκιμασία αλλά μομφή διαγραφής. Και αντί να σιωπήσεις και σεμνά να δεις τι θα κάνεις σε αυτή τη ριμάδα τη ζωή βγαίνεις και λες με έφαγαν τα μμε το fb το διαδίκτυο. Ετσι κάνουν οι αριστεροί ανέκαθεν να βαπτίζουν την ήττα νίκη και το αντίστροφο στηριζόμενοι στη μακιαβελική θεωρία ότι ο λαός δεν είναι συνειδητοποιημένος και πολιτικοποιημένος παραμένοντας αυτοί, ίδιοι με μια επιφανειακή “αυτοκριτική”!!!

Με αυτό το φαντασιακό επιχειρημάτων κατέβηκαν όλα τα στελέχη του σύριζα στις βουλευτικές εκλογές έχοντας εμπιστοσύνη στο είμαστε αριστεροί άρα έχουμε δίκιο ότι μαλακία και να πούμε.

Μια διπλοκαρπαζιά στο σβέρκο της γραφειοκρατικής τάξης του σύριζα στις εκλογές και μια ξεγυρισμένη σβουριχτή στις εσωκομματικές από 150.000 κόσμου και αυτοί επιμένουν σε επιχειρήματα fake αριστεράς σαν και αυτά που έλεγαν προεκλογικά. Τα έλεγαν μπας και ψάρωναν κανέναν τα λένε μπας και ψαρώσουν ακόμη και τώρα κανέναν.

Όσο δε πιο αριστερός ήταν ο ρόλος που έπαιζε κάθε υποψήφιος τόσο πιο συντριπτική ήταν η αποδοκιμασία.

Αλλά ένα τελευταίο επιχείρημα από τη φαρέτρα του αριστερού ελληνικού ταμπεραμέντου ενάντια στον Αμερικάνο “σύντροφό” τους , είναι να μη τυχόν γίνει η Αριστερά όπως στην Αμερική και στην Αγγλία σαν κάποιος να τους πρότεινε να γίνουν υπουργοί στην Αγγλία και στην Αμερική επειδή εκει βγάζουν Μαύρους Ινδούς κλπ. τρομάρα τους.

Πέραν του γεγονότος ότι το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης στην Αμερική και στην Αγγλία είναι το υψηλότερο στον κόσμο αγνοούν οι Έλληνες αριστεροί μας ότι ο Μαρξ και η παρέα του οφείλουν την πολιτική τους ύπαρξη στην εργατική τάξη της Αγγλίας η οποία πριν γεννηθεί ο Μάρξ και για δεκαετίες βρισκόταν σε μια διαρκή και αδυσώπητη ταξική πάλη θεμελιώνοντας στο υψηλότερο επίπεδο τον καθολικό συνδικαλισμό σαν ενιαίο ταξικό και πολιτικό θεσμό. όταν ακόμη και σήμερα μέλος σε σωματείο γράφεται υποχρεωτικά στο Εργατικό κόμμα. Μη μας πεί ο σύριζα ότι είναι πιο αριστερά από το Εργατικό κόμμα Αγγλίας επειδή φλυαρεί ο Σκουρλέτης στις ταβέρνες και στις τηλεοράσεις.

Τι να πρωτοπούμε για την Αμερική εκεί όπου η ταξική πάλη πάντα ωμή βίαια και αιματηρή έκανε την εμφάνισή από τις γραμμές του τραίνου, τα ορυχεία μέχρι τις μεταφορές. Ο αδιαμεσολάβητος αγώνας και τις περισσότερες φορές ένοπλος είχε τον χαρακτήρα του πολέμου διότι τα συνδικάτα στην Αμερική στο αρχικό στάδιο είχαν υιοθετήσει αυτή την τακτική και οι αναρχικοί δίναν αρκετές φορές τις συμβουλές τους στους εργάτες διάφορων κλάδων. Και μοιραίως η πρωτομαγιά μέρα της εργατικής τάξης θα ξεκινούσε από το Σικάγο και από πουθενά αλλού.

Αυτός είναι ο λόγος που ο καπιταλισμός και τα αφεντικά των χωρών αυτών δεν νιώθουν μόνοι τους και αυτός είναι ο λόγος όπου έχουν το καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και όταν ξεσηκώνονται στις χώρες αυτές τρέμει ο καπιταλιστικός κόσμος σε όλο τον πλανήτη.
Δεν θέλουμε να γίνουμε Αμερική λένε ο Τακαλώτος και οι άλλοι γιατί…. έχουμε τη ΓΣΕΕ και το Σύριζα εμείς εδώ και την ΑΔΕΔΥ!!!. Σα δε ντρεπόμαστε.

Μένουνε συντηρητικοί επαρχιώτες και έχουν μετατραπεί σε μητροπολιτικές φιγούρες άνθρωποι από το Ξηρόμερο και από τα Σφακιά προκειμένου να σπρώξουν την ηγεσία του σύριζα στην άκρη. Τι άλλο να κάνουν οι άνθρωποι!

Δείτε τα αποτελέσματα στο πιο ξηρομερίτικο χωριό από όπου κατάγομαι. Είναι η Κατούνα στα Ακαρνανικά όρη και όχι στο σαν Φρανσίσκο, με συγκεκριμένη χαρακτηροδομή ανθρώπων. Τι άλλο να κάνει ο κόσμος να σας πείσει να μην μιλάτε διότι αναφέρεστε σε μια προγενέστερη εποχή πού έπιαναν αυτά τα εύκολα.

Όλα αλλάζουν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο αλλά σημασία έχει ότι αλλάζουν. Η θάλασσα με τα κύματα και όχι η λίμνη με τις δεισιδαιμονίες και τους δράκους. Γι αυτό ας μάθουμε κολύμπι στα βαθειά για να είμαστε παρόντες στην εξέγερση που έρχεται και αφήστε τα ανακουφιστικά ηρεμιστικά που προκαλούν πλήξη και υπνηλία. Πάω για ύπνο γεια σας
Κατούνα Αιτωλοακαρνανίας
έλαβαν:
Κασελάκης 60
Αχτσιόγλου 18
Παππάς 3
Τζουμάκας 7

Ο ΞΕΝΙΣΤΗΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ – Πολιτικό περιοδικό ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ Περί ηγεμονίας πρόκειται, λέγανε και γράφανε πολλοί, αναφερόμενοι στην εκλογική νίκη του Μητσοτάκη και μάλιστα, αρκετοί «επεκτείνουν» αυτή την ηγεμονία του Μητσοτάκη και στα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών του Σύριζα με την επικράτηση του Κασσελάκη. Έχουν απολύτως δίκιο. Να προσθέσουμε ότι αυτή η ηγεμονία είναι ακραία επιθετική και ήρθε για να μείνει. Η εικόνα των 30άρηδων στα εκλογικά κέντρα του Σύριζα να γράφονται μέλη και να κουβαλάνε και τους παππούδες τους, προκειμένου να ψηφίσουν Κασσελάκη μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μπρεζνιεφικών στελεχών του σύριζα, είναι ενδεικτική. Η αριστερά παραδόθηκε άνευ όρων στον ξενιστή της, που σαν το σαράκι έφαγε τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» και τα άλλα κόλπα της αριστερής παγωμένης ιεραρχίας.

Ακόμη και μια κλειστή, ιδεολογική ομάδα, από όπου κι αν προέρχονταν, να έκανε εκλογές ανοικτές, τα ίδια θα συνέβαιναν. Η εισβολή του κόσμου στο εσωτερικό της ομάδας θα ξερίζωνε την παραδοσιακή ψυχή της ίδιας της ομάδας. Ας μην τολμήσει να κάνει κανένας αυτό το πείραμα αν δεν θέλει να χάσει θεσμισμένους ρόλους και όποια προνόμια. Είπαμε, αυτή η ηγεμονία είναι επιθετική. Εμείς θα σου πούμε ποιος είναι αριστερός, ποιος είναι αναρχικός ποιος είναι δεξιός και όχι όποιος τον παριστάνει. Σωστό, όμως, δεν είναι αυτό; Άλλη κουβέντα αυτή, ας επανέλθουμε στην ηγεμονία.

Σε πολιτικό επίπεδο, σωστές είναι οι αναλύσεις περί ηγεμονίας αλλά είναι η μισή αλήθεια. Τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και ο Μακιαβέλι μαζί με τον Γκράμσι δεν θα επαρκούσαν να μας καλύψουν απολύτως, διότι δεν πρόκειται για ηγεμονία ηγεμόνος, ούτε για ιδεολογική ηγεμονία, αλλά για κάτι βαθύτερο, σταθερότερο και μακροπρόθεσμο, για να μην πούμε για κάτι τελειωτικό, τουλάχιστον όσον αφορά κάθε προγενέστερο και της στιγμής ακόμη που ήδη περνάει και φεύγει τώρα.

Στην καθολική ρευστότητα που ζούμε, στα δυσδιάκριτα όρια του εφικτού, του ανέφικτου, του καλού και του κακού της αριστεράς και της δεξιάς, διεξάγεται η μάχη, όχι απλά για την πολιτική ηγεμονία, αλλά για την επικράτηση μιας οριστικής «κοινωνικής» ηγεμονίας, προκειμένου να αναδημιουργηθεί ο κοινωνικός δεσμός με νέους όρους.

Σε αυτή τη μάχη, ο Ρεαλισμός κερδίζει κατά κράτος έδαφος απέναντι στον νεορομαντισμό που τόση παπάρα διοχέτευσε, από την μεταπολίτευση τουλάχιστον, μέχρι να γκρεμιστεί στα μάτια και του τελευταίου φορέα του στις εκλογές του 2023, ενώ είχε αποσυρθεί από την βάση της κοινωνίας δεκαετίες τώρα.

Ο νεορομαντισμός, σαν μια δομή διασκορπισμένων ψεμάτων και νεκρών αφηγημάτων, απευθυνόμενος σε ακρωτηριασμένα συναισθήματα, δημιουργούσε έναν κόσμο θεαματικών ρόλων και κατόρθωνε να επιβιώνει για λόγους ανωτέρας βίας και όχι γι’ αυτό που ήταν. Το μη είναι, γινόταν είναι και αναπαραγόταν ετσιθελικά, μιας και πήγαζε από συνολικά και ολοκληρωτικά μπαγκράουντ.

Ο νεορομαντισμός δεν ήταν ρομαντισμός, αλλά η διαφθορά του και η επιχειρηματολογία του ρηχή και άσχημη, ενώ παρίστανε τον βαθυστόχαστο και τον όμορφο. Παίρνοντας δύναμη από τον πραγματικό ρομαντισμό, φαινόταν Ταύρος στη δύναμη. Όμως και ο ίδιος ο Ταύρος, όσο δυνατός και αν είναι, όταν πέσει σε τοίχο, σταματάει κάθε φιλοδοξία του. Έπρεπε να πέσουν στον τοίχο του Ρεαλισμού για να αντιληφθούν τι αυταπάτες και παραμυθάκια ήταν οι βρυχηθμοί τους.

Ρεαλισμός είναι η ηγεμονία, γιατί αυτός από τη φύση του απαντάει στα ζητήματα που προκύπτουν στον αισθητό δημόσιο χώρο της πολιτικής και της κοινωνίας.

Ποιος ρεαλισμός, όμως; Του Μητσοτάκη ή του Κασσελάκη; Ήδη, ο πρώτος, ο κυνικός και απονενοημένος ρεαλισμός του Μητσοτάκη διαγράφει μια τροχιά καταστροφής για όλη την κοινωνία και ό,τι περιβάλλει την κοινωνία. Ο δεύτερος, ο διαχειριστικός του Κασσελάκη, την ίδια τύχη θα έχει. Και παρά την καταστροφική πορεία του, παραμένει ηγεμονικός.

Ρεαλισμός και αποκατάσταση του αισθητού σε συνθήκες ριζικού αθεϊσμού είναι η προοπτική που έχει επιλέξει ο σύγχρονος άνθρωπος. Αλλά, ρεαλισμός με νόημα, περιεχομενικός, με κέντρο τον άνθρωπο ως κοινωνικοϊστορικό όν, σε σχέση ισορροπίας με το φυσικό περιβάλλον. Αυτός είναι ο λόγος που οι εξεγέρσεις που έκαναν ήδη την εμφάνισή τους είναι ρεαλιστικές και όχι αφηγηματικές και ιδεολογικές. Κάπως έτσι θα είναι και οι επερχόμενες στην Ελλάδα.