Το απόλυτο ριάλιτι σόου

Πρόσφατα, ο Πρόεδρος Ομπάμα αποφάσισε να πάρει θέση κατά του υποψήφιου Ντόναλντ Τραμπ, που όπως όλα δείχνουν έχει σοβαρές ελπίδες να κάψει τον πλανήτη κατά το τέλος του έτους, για να του πει πως η προεκλογική εκστρατεία δεν είναι ριάλιτι σόου. Φευ. Η απάντηση του υπεύθυνου της εκστρατείας του ήταν η επιβεβαίωση ακριβώς για το αντίθετο. «Είναι το απόλυτο ριάλιτι σόου» απάντησε πρόσφατα.

Στην Αμερική, η προεκλογική κούρσα έχει μεταβληθεί σε μία ατελείωτη αρένα, με φύλαρχο τον κακομαθημένο δισεκατομμυριούχο, που εκτοξεύει μύδρους προς όποιον και όποτε εκείνος το επιλέξει. Παράλληλα, μιλώντας όσο πιο λαϊκίστικα και ξενοφοβικά μπορεί, έχει καταφέρει να αντιμετωπίζεται από μερίδα Αμερικάνων ως «ένας από εμάς» που «τα λέει με το όνομά τους».

Σας θυμίζει κάτι; Στη χώρα μας, αυτό το μάθημα το έδωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης, πρώτος και καλύτερος.

Ξεκινώντας ως «παρατράγουδο», πολιτικό πάντα, με φωνές, τσιρίδες και γραφικές εικόνες με δεκάδες βιβλία, συνεχίζοντας με ένα τηλεοπτικό love story που του άφησε και το υποκοριστικό «μπουμπούκος», ενσαρκώνοντας ακολούθως τον ρόλο του «τροϊκανότερου των τροϊκανών» και καταλήγοντας να διεκδικεί με… κατοστάρια τα σκήπτρα της προεδρίας της Νέας Δημοκρατίας.

Ανελέητοι καβγάδες σε τηλεοράσεις και Βουλή, «ντου» σε τηλεοπτικά πλατό, ομηρικές στιχομυθίες στα κοινωνικά δίκτυα, πομπώδεις ατάκες σε κάθε του δήλωση. Εάν η επιτυχία του δεν είναι ενδεικτική των αποτελεσμάτων που φέρει η στρατηγική του ριάλιτι, τότε ποια είναι;

Βέβαια, η πολιτική αυτή του αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας έχει πάψει προ πολλού να εξαντλείται στα όρια της προεκλογικής περιόδου. Αυτό του το στυλ τον ακολουθεί πλέον παντού. Ενώ με τον καιρό, αυτό μπολιάζεται με τον λόγο της αξιωματικής, αλλά και της υπόλοιπης, αντιπολίτευσης.

Αποτέλεσμα; Μία αντιπολίτευση, πλην ΚΚΕ, εντός κοινοβουλίου, που θυμίζει κάτι μεταξύ ειρωνείας, εξυπνακισμού και ασταμάτητου τρόλλινγκ!

Κάτι το γεγονός πως, επιμελώς, το πρόγραμμα της παράταξης του “ΝΑΙ” πρέπει να μείνει κρυμμένο στις σκιές. Κάτι που η απουσία σοβαρών εναλλακτικών προτάσεων δημιουργεί αγωνία. Η στρατηγική αυτή επιχειρεί να καλύψει ακριβώς αυτήν την κατάσταση. Και ο Άδ. Γεωργιάδης δίνει τον τόνο της.

Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα δούμε τον Τραμπ στην τηλεόραση, εκτός από το να ευχηθούμε να μην γίνουν πραγματικότητα οι επιδιώξεις του, να θυμόμαστε πως μπορεί στην Ελλάδα να μην έχουμε τον δικό μας Τραμπ, όμως ο… συμπαθής (sic) Ρεπουμπλικάνος έχει το δικό του fan club.