Το δέντρο και το δάσος

Οι συναντήσεις και η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους πολιτικούς ηγέτες των χωρών αναμφίβολα και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, προωθούν τον διάλογο και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους λαούς.

Αυτό το νόημα είχε πρώτα απ’ όλα η συνάντηση Τσίπρα – Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη τις προηγούμενες ημέρες και για τη… ματαιότητα της οποίας τόσα πληκτρολόγια πήραν φωτιά.

Τι και αν αρκετοί την χαρακτήρισαν χωρίς νόημα και για το θεαθήναι, επί της ουσίας ήταν άλλο ένα βήμα προς μια ουσιαστική συνεννόηση με τη γείτονα χώρα και όχι «πυροτέχνημα».

Γιατί αυτό που δεν καταλάβαινουν πολλοί στην Ελλαδίτσα είναι ότι η οποιαδήποτε επικοινωνία με ηγέτη ξένου κράτους -πόσο μάλλον της Τουρκίας με την οποία διαχρονικά υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα-συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην εξωτερική πολιτική: Ρίχνει – έστω και σταδιακά – κάποια εμπόδια, βάζει βάσεις και θέματα στο τραπέζι για συζήτηση σε τομείς ευαίσθητους που πριν μπορεί καν να μην αγγίζονταν, ανοίγει νέους ορίζοντες στις σχέσεις των δύο συγκεκριμένων ή των εκάστοτε χωρών.

Μπορεί επίσης για κάποιους απλά οι δύο ηγέτες για μια ακόμη φορά να συμφώνησαν ότι.. διαφωνούν και μάλιστα σε δομικά ζητήματα. Όμως αν κάνουμε μια δεύτερη ανάγνωση, η μεγάλη εικόνα τέτοιων συναντήσεων έχει τελικά περισσότερα πλεονέκτηματα από ό,τι μειονεκτήματα. Σε αυτά θα πρέπει να στεκόμαστε.

Οπότε καλό θα είναι για μια ακόμη φορά να προσπαθήσουμε να δούμε το… δάσος και όχι το δέντρο. Γιατί μόνο τότε θα συνειδητοποιήσουμε την πραγματική σημασία και βαρύτητα τέτοιων γεγονότων, τα οποία εκτυλίσσονται δίπλα μας και αδυνατούμε να τα καταλάβουμε: Όχι γιατί δεν μπορούμε, τις περισσότερες φορές, αλλά γιατί δεν θέλουμε.