Το δημογραφικό απαιτεί σοβαρές αποφάσεις

*Γράφει ο Βασίλης Ταλαμάγκας

Είναι γνωστό ότι, το δημογραφικό αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας με τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας να είναι άνω των 46 ετών, όταν το 2000 ήταν άνω των 39 ετών. Περισσότεροι από 1 στους 5 κατοίκους της χώρας είναι πάνω από 65 ετών, ενώ το ποσοστό των άνω των 80 ετών είναι 6% (διπλάσιο σε σχέση με αυτό του 2000). Την ίδια στιγμή οι γεννήσεις το 2023 ήταν 56.646 λιγότερες από τους θανάτους, σαν να χάθηκε δηλαδή μια επαρχιακή πόλη και το 2022 οι γεννήσεις έπεσαν για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας κάτω από τις 80.000, έναντι 150.000 το 1980.

Την αλήθεια που μαρτυρούν οι στατιστικοί δείκτες, την περιγράφουν όλοι οι σοβαροί επιστήμονες που μιλούν για το δεύτερο οξύτερο δημογραφικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρώτη την Ιταλία. Δυστυχώς, οι προβολές δείχνουν ότι, μετά από μερικά χρόνια θα έχουμε το χειρότερο δημογραφικό σε ολόκληρη την Ε.Ε. Άρα βρισκόμαστε στο σημείο «μηδέν».

Η απάντηση στο μείζον εθνικό ζήτημα δίνεται μέσα από τους βασικούς άξονες του Εθνικού Σχεδίου Δράσης. Κάποια μέτρα, όπως είναι η στήριξη των νέων γονέων, η ενδυνάμωση του εργατικού δυναμικού και η αντιμετώπιση των δημογραφικών ανισοτήτων, είναι προς την σωστή κατεύθυνση .

Όμως, το δημογραφικό πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο στο πληθυσμιακό σκέλος. Είναι σύνθετο και αυτό γιατί δεν είναι μόνο ποσοτικό, είναι και ποιοτικό, αφού όσο υψηλότερος είναι ο δείκτης γήρανσης του πληθυσμού, τόσο μεγαλύτερη είναι η πίεση που ασκείται στο ασφαλιστικό σύστημα.

Αρκεί να αναλογιστούμε ότι, δεν είναι μακριά ο καιρός που ένας εργαζόμενος θα αντιστοιχεί, σχεδόν, σε έναν συνταξιούχο. Η παραπάνω αναλογία υπονομεύει τη δυνατότητα της Ελλάδας να παράγει ατομικό και δημόσιο πλούτο, αφού από το 2050 και μετά η συνταξιοδοτική δαπάνη θα μειώνεται σταδιακά, καθώς θα μειώνεται και ο αριθμός των εργαζομένων, λόγω της μείωσης του πληθυσμού.

Μελετώντας τα στοιχεία, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Εθνικό Σχέδιο για το δημογραφικό θα πρέπει να ενισχυθεί και με νέες δράσεις, ενώ θα πρέπει να ενταχθεί σε έναν μακροπολιτικό ορίζοντα, ανεξαρτήτως της όποιας πολιτικής αλλαγής γίνεται στην Ελλάδα. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να είναι σχέδιο γενναίο, ρεαλιστικό ως προς τα οικονομικά κίνητρά του, ανεξαρτήτως των όποιων απόψεων της ευρωπαϊκής «νομενκλατούρας».

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, στην Ελλάδα φτωχοί ξαναϋπήρξαμε. Μειούμενοι, συνεπεία του δημογραφικού, ποτέ…