Το ένστικτο του κόσμου, το 32% και η «στρατηγική ήττα»

Μπορεί η κάλπη του Ιουλίου του 2019 να μην έκανε -ολόκληρη- τη χάρη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά το σχέδιο της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μίας ήττας που θα τον εξαφανίσει για πάντα από τον πολιτικό χάρτη, παραμένει ζωντανό στο μυαλό και τους σχεδιασμούς του πρωθυπουργού και των περί αυτώ.

Αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος, που ο πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Όχι κάποια υπερβολική δημοκρατική ευαισθησία, μην τυχόν και δεν ζητήσει από τον λαό επαναβεβαίωση της εμπιστοσύνης του, επειδή η κυβερνητική πολιτική στην μετά κορονοϊό εποχή εκ των πραγμάτων θα διαφοροποιηθεί, μέχρι σημείου μνημονίου.

Ο «στιβαρός ηγέτης», που καταφέρνει να «κρατήσει όρθια την Ελλάδα» μέσα στη θύελλα της πανδημίας, δεν θα έπρεπε να έχει κανένα λόγο να στήσει κάλπες, την ώρα που όλος ο πλανήτης θα αναζητά τους τρόπους να βγει από μία βαθιά κρίση, που ενδέχεται να αποδειχθεί χειρότερη από όλες τις προηγούμενες. Το ΔΝΤ έκανε εκτίμηση για 10% ύφεση και 22,3% ανεργία στην Ελλάδα το 2020 και μην ξεχνάμε ότι, πριν από ελάχιστα χρόνια, είχε υποτιμήσει το πραγματικό βάθος της κρίσης.

Ο νέος «Μωυσής», που οδηγεί με ασφάλεια τον λαό του στη σωτηρία, αν ήταν ένας πραγματικά υπεύθυνος ηγέτης που νοιάζεται για την ευημερία των πολιτών του, θα αντιλαμβανόταν ότι το μόνο που πρέπει να κάνει την επόμενη μέρα του κορονοϊού είναι να βάλει μπροστά το σχέδιο ανασυγκρότησης και να το τρέξει, αυτός και η κυβέρνησή του, με σηκωμένα τα μανίκια. Όχι να κάνει εκλογές, ενδεχομένως και διπλές λόγω απλής αναλογικής.

Δεν έχει κανέναν αντικειμενικό λόγο ο κ. Μητσοτάκης να κάνει εκλογές διότι κανείς δεν πρόκειται να τον αμφισβητήσει, τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο, ούτε μπορεί να τον εμποδίσει να κυβερνήσει. Έχει καθαρό ορίζοντα τριών, περίπου, ετών ως τη λήξη της τετραετίας και επαρκή αυτοδυναμία για να λάβει τις απαραίτητες αποφάσεις και να περάσει από τη Βουλή τα αντίστοιχα μέτρα, όσο σκληρά κι αν χρειαστεί να είναι.

Κι όμως, το μεγάλο πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι άλλο από το πώς θα κάνει την κρίση, ευκαιρία για να αποτελειώσει τον πολιτικό του αντίπαλο και να ολοκληρώσει με επιτυχία το σχέδιο της «στρατηγικής ήττας». Υπολογίζει ότι, λίγο η θετική αύρα της -ας το δεχτούμε- επιτυχούς διαχείρισης της κρίσης σε υγειονομικό επίπεδο, λίγο η κούραση της κοινωνίας από όλη αυτή την περιπέτεια, θα του δώσουν μία άνετη επικράτηση. Την ίδια ώρα, το άστρο του Αλέξη Τσίπρα, μετά από μία τρίτη εκλογική ήττα, θα σβήνει οριστικά και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βυθίζεται επ’ αόριστον στη δίνη της εσωστρέφειας.

Θέλει, φυσικά, ο κ. Μητσοτάκης και να προλάβει το χρονικό σημείο εκείνο, όπου τα οικονομικά προβλήματα που θα σωρεύσει η κρίση του κορονοϊού στην οικονομία, στις επιχειρήσεις και στους εργαζόμενους θα έχουν γίνει «βουνό». Όχι τόσο διότι θα κινδυνεύσει άμεσα ο ίδιος και η κυβέρνησή του από αυτή τη λαϊκή δυσφορία, αλλά για να αποφύγει το ενδεχόμενο, η αντίδραση του κόσμου να αποτελέσει το καύσιμο που θα ξαναβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ μπρος. Αντιλαμβάνεται ότι, αν δεν κάνει εκλογές γρήγορα, όταν ο ελληνικός λαός αρχίσει αφενός να αιμορραγεί και αφετέρου να κατανοεί τι παιχνίδια παίχτηκαν σε βάρος του δημοσίου χρήματος με το πρόσχημα της πανδημίας, ο Τσίπρας θα αρχίσει να κάνει πάρτι. Και τότε, το άστρο που γρήγορα θα σβήσει θα είναι, τελικά, το δικό του.

Αυτό που φαίνεται να μην υπολογίζει επαρκώς ο πρωθυπουργός είναι ότι, κανένας Χαρδαλιάς δεν μπορεί να κλείσει σε καραντίνα το ένστικτο του απλού πολίτη. Εξακολουθεί να λειτουργεί ακόμη και σε συνθήκες πρωτοφανείς, όπως αυτές που ζούμε σήμερα. Ας μη θεωρεί, λοιπόν, τόσο αυτονόητο ο κ. Μητσοτάκης ότι, είτε το 32% που στήριξε πέρυσι τον Τσίπρα είτε όσοι ψήφισαν Βαρουφάκη, ΚΚΕ, ακόμη και ΚΙΝ.ΑΛ., θα γίνουν συνεργοί στο σχέδιό του, μόλις έρθει η ώρα να… κατέβει από το όρος με τις δέκα εντολές ανά χείρας.

Καλή Ανάσταση και εδώ είμαστε.