Το ιστορικό παράδοξο των ακρο – Κεντρώων αντικοινωνιστων του Μακρόν

Στην περιοχή Σεν Σολίν της Γαλλίας, περίπου 30.000 διαδηλωτές, σύμφωνα με τους διοργανωτές, – 6.000 σύμφωνα με την αστυνομία – έλαβαν μέρος σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας σε αγροτική περιοχή όπου κατασκευάζονται δεξαμενές συλλογής νερού για την άρδευση καλλιεργειών.

Την αντίθεσή τους σε αυτές τις κατασκευές έχουν εκφράσει οικολογικές και αριστερές οργανώσεις.

Η συγκέντρωση είχε απαγορευτεί.

Περίπου 3.000 αστυνομικοί επενέβησαν για να την διαλύσουν.

Βροχή μολότοφ, αυτοκίνητα πυρπολήθηκαν, άγριες συγκρούσεις σώμα με σώμα.

Εκατοντάδες διαδηλωτές, όπως και αστυνομικοί, τραυματίστηκαν σοβαρά.

Κάποιοι βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και νοσηλεύονται.

Πληροφορίες γαλλικών μέσων ενημέρωσης αναφέρουν ότι η ζωή ενός τουλάχιστον διαδηλωτή βρίσκεται σε κίνδυνο.

Μια σταγόνα από αυτές τις δεξαμενές με το νερό αρκούσε για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

«Κάποια στιγμή οι διαδηλωτές θα κουραστούν» λένε στον Μακρόν, οι σύμβουλάτορές του.

Κι αυτό σωστό!

Αρκεί να μην κουβαλήσουν το φέρετρο με τον πρώτο νεκρό.

Τότε η η κατάσταση θα είναι ανεξέλεγκτη.

Ο πρόεδρος σε διάγγελμά του ψέλλισε το κοινότοπο: «καμιά ανοχή στην βία».

Και του απάντησαν ότι θα έχει την τύχη του Λουδοβίκου.

Και με το μπας κλας – που θα λεγε και ο γαλλομαθής Κουτσούμπας – «η βία είναι η μαμή της ιστορίας».

Το οποίο, ειρήσθω εν παρωδώ, δεν ήτο ποτέ σύνθημα επαναστατών, αλλά απόφθεγμα των προτεσταντών.

Από πού προέκυψε, αίφνης, τόση βία;

Απ τους πασιφιστές των «κίτρινων γιλέκων » ή από τους αριστεριστές και τους αναρχικούς οι οποίοι μετριούνται πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού μετά από σοβαρό εργατικό ατύχημα;…

Αστείες αναλύσεις.

Πάντα η βία έρχεται αίφνης από το πουθενά.

Από το παρελθόν και το μέλλον και συσσωρεύεται στο παρόν.

Η λαϊκή βία είναι η συνήθης απάντηση στην βία της εξουσίας.

Στην κατάργηση της δημοκρατίας και των κοινωνικών κατακτήσεων του προηγούμενου αιώνα από τους ακρο – Κεντρώους του Μακρόν.

Στον αιώνα των νέων τεχνολογιών και της ρομποτικής, που καθιστούν αχρείαστη την ανθρώπινη μισθωτή εργασία, η κοινωνικά δίκαιη εξέλιξη θα ήταν:

«35ωρο, λιγότερη δουλειά για όλους, με αμοιβές 40ωρου», «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα σε όλους », «Κοινωνική Εργασία» και ως εκ τούτων, μείωση και όχι αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης παρά την αύξηση του προσδόκιμου της ζωής.

Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί αν υπήρχαν μηχανισμοί αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου υπέρ των αδυνάμων.

Τουτέστιν, να μην γίνονται συνεχώς οι πλούσιοι – όλο και πιό πλουσιότεροι και οι φτωχοί – όλο και πιό φτωχότεροι.

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!

Κι έχει για πασατέμπο την σοσιαλδημοκρατία που εξευτέλισαν οι Μπλερ.

Στο Παρίσι ο μέσος μισθός δεν φτάνει για να νοικιάσεις ένα μικρό σπίτι.

Είναι απαγορευμένη ζώνη η πανάκριβη πόλη του φωτός για τους συνταξιούχους.

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Την ιδεολογικοπολιτική απροσδιοριστία των «κίτρινων γιλέκων» ή την συσπώμενη μήτρα της αιφνιδιαστικής βίας;

Στην Γαλλία αποκαλούν τον Μελανσόν κι όσους συνασπίζονται μαζί του «Άκρα Αριστερά».

Στην Γαλλία, γράφουν οι πολιτικοί αναλυτές, ο Μακρόν παραδίδει τα Ηλύσια Πεδία στην Άκρα Δεξιά της Λεπέν.

Η αλήθεια είναι πως ο Μακρόν που – σχεδόν εξαφάνισε από τον πολιτικό χάρτη το ιστορικό κόμμα του Μιτεράν – υποσχέθηκε πως θα γλυτώσει τους Γάλλους από «τα δύο άκρα», έχει γίνει ο πιο αντικοινωνικός και ακραίος πρόεδρος.

Η Γαλλία πολιτικά έχει τριχοτομηθεί.

Και το ιστορικό παράδοξο;

Το 70% των Γάλλων, λένε οι δημοσκοπήσεις, δεν είναι οργισμένο ούτε με την ακροδεξιά, ούτε με την …ακροαριστερά, αλλά με τους ακρο –Κεντρώους.