Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης*
Στο μακρινό 1992 και στα προπαρασκευαστικά χρόνια της ιστορικής αναμέτρησης για την προεδρία των ΗΠΑ, με πρωταγωνιστές τον πρεσβύτερο Τζορτζ Μπους, τον μέχρι τότε άσημο κυβερνήτη του Άρκανσο, Μπιλ Κλίντον και τον εκκεντρικό μεγιστάνα από το Τέξας, Ρος Περό, απαντάται ένα «tipping point» στη διαδρομή της πολιτικής στρατηγικής και της επικοινωνίας.
Το επιτελείο του Μπιλ Κλίντον ταξίδεψε τη ματιά του στο μέλλον και κατανόησε εγκαίρως ότι, η «Θεωρία της Τριγωνοποίησης» θα ήταν εκείνη που, μέσω της βιωματικής εφαρμογής της, θα χάριζε πολιτικές ηγεμονίες. Και θα βρισκόταν σε διαρκή διάλογο με την Ιστορία.
Ο Μπιλ Κλίντον αγκάλιασε και ενσάρκωσε την έννοια του μεσαίου χώρου. Το ίδιο έκαναν αργότερα, ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία, ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία και ο Ρομάνο Πρόντι στην Ιταλία. Στην ταπεινή Ελλάδα μας, εδώ όπου όλα έρχονται με… χρονοκαθυστέρηση, έπρεπε να περιμένουμε για περισσότερο από μια δεκαετία, μέχρι να κερδίσει ο Κώστας Καραμανλής τις εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004, με τη μεγαλύτερη κοινωνική πλειοψηφία που καταγράφηκε στη χώρα μας ποτέ.
Η κάλπη μέτρησε 3,5 εκατομμύρια Έλληνες να τον εμπιστεύονται. Επειδή εξέφρασε τον μεσαίο χώρο. Επειδή κατανόησε ότι, το Κέντρο υπάρχει μονάχα στην κοινωνία. Στην πολιτική γίνεται… επάγγελμα.
«Ασπόνδυλοι» περαστικοί από το ένα κόμμα στο… αντίπαλο
Μια συνήθης αυταπάτη, στα όρια της πλάνης, που κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο, συγχέει το μπόλιασμα του στελεχιακού δυναμικού ενός κόμματος με «κεντρογενή» στελέχη από άλλα κόμματα, με το αντίστοιχο αποτύπωμα στην κοινωνία.
Ένα αποτύπωμα, που δεν υπάρχει. Στην πράξη αποδεικνύεται αφόρητα δύσκολο για τις πολιτικές ηγεσίες της εποχής της εθνικής καταστροφής των μνημονίων, να πείσουν, πόσο μάλλον να εμπνεύσουν τη «σιωπηλή πλειοψηφία» των μετριοπαθών πολιτών να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία.
Η θηριώδης και χωρίς ιστορικό προηγούμενο αποχή του 60% στις πρόσφατες ευρωεκλογές, επιβεβαίωσε την αχρείαστη συμφιλίωση με την παρακμή. Και το πόσο αποσυναρμολογούν την κοινωνία «ασπόνδυλοι» περαστικοί, από το ένα κόμμα στο αντίπαλο. Προκαλώντας και προσβάλλοντας τα ηθικά αντανακλαστικά της.
Το «ακραίο Κέντρο» σε μόνιμη άρνηση της πραγματικότητας
Ο Κώστας Καραμανλής μάς είχε προειδοποιήσει εγκαίρως, πριν τις μοιραίες εκλογές του 2009, για τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Οι «εισοδηματίες» του Κέντρου, πολιτικοί πρόθυμοι να μετακινηθούν χωρίς δισταγμό, στον επόμενο κομματικό σχηματισμό που θα τους εξασφαλίσει ευζωία, παραδόθηκαν αμαχητί στα… άκρα μέσα τους.
Μετεξελίχτηκαν στο λεγόμενο «ακραίο Κέντρο». Σε μόνιμη άρνηση της πραγματικότητας. Και με… χαλασμένη μνήμη και ηθική συνείδηση για το παρελθόν του, από τη στιγμή που η ανάμνησή του δεν υπηρετεί τις τρέχουσες επιδιώξεις.
Το «τέρας στον καθρέφτη», για το οποίο μας είχε προειδοποιήσει, επίσης εγκαίρως, ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις.
