Το Μάτι, η «Καθημερινή» και ο εισαγγελέας Ιωαννίδης

Η συνταγή παλιομοδίτικη, πολιτικάντικη, αλλά δοκιμασμένη: Όταν τα πράγματα ζορίζουν και η κοινωνία αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ο Μωυσής δεν πρόκειται να την οδηγήσει στη… Γη της Επαγγελίας, η σίγουρη λύση είναι η λάσπη στον ανεμιστήρα.

Από μία κυβέρνηση που για να «τελειώσει» τον αντίπαλο και να επανέλθει στην εξουσία πάτησε, κυριολεκτικά και καθόλου μεταφορικά, επί πτωμάτων -των νεκρών της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, για όποιον δεν κατάλαβε- δεν περιμέναμε άλλωστε τίποτα το διαφορετικό.

Με τα εθνικά θέματα να βράζουν και τη χώρα να έχει υποστεί ταπεινωτική ήττα στο μέτωπο της Αγίας Σοφίας και την ίδια ώρα που η παρουσία Μητσοτάκη στη Σύνοδο Κορυφής πείθει και τον πλέον καλοπροαίρετο ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά μάλλον δεν ενδιαφέρεται κιόλας να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση που επελαύνει, η παλιά, καλή συνταγή του αποπροσανατολισμού μπήκε και πάλι σε εφαρμογή.

Μετά, λοιπόν, τα στικάκια του Μιωνή και τα 3 εκατομμύρια του Καλογρίτσα, ήρθε η ώρα να επιστρατευτεί το «βαρύ πυροβολικό» της αποχαύνωσης. Και ξαφνικά, μέσα σε ένα σαββατοκύριακο, πρώτο θέμα της επικαιρότητας έγινε το Μάτι. Για την ακρίβεια, όχι απλώς πρώτο… Για τα σχεδόν μονοθεματικά, πολλές φορές, δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, μοναδικό θέμα της επικαιρότητας.

Το θέμα έφερε στο προσκήνιο η έγκριτη και σοβαρή «Καθημερινή». Η οποία, άγνωστο γιατί, αν και διαμαρτυρόμενη τελευταία επειδή το Μαξίμου την «έριξε» εμφανώς στη μοιρασιά των εκατομμυρίων του «Μένουμε σπίτι», αποφάσισε να βάλει πλάτη με ένα καυτό, αποκλειστικό ρεπορτάζ, που στην ουσία του είναι άλλης δημοσιογραφικής σχολής και θυμίζει εφημερίδες πολύ λιγότερο «σοβαρές». Με ποιο αντάλλαγμα; Δεν είναι της παρούσης.

Δεν μπορεί, όμως, να περάσει απαρατήρητη και ασχολίαστη η στάση της Δικαιοσύνης απέναντι στο «αποκαλυπτικό» δημοσίευμα. Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών, Βαγγέλης Ιωαννίδης, έσπευσε να διατάξει τη διενέργεια έρευνας για τα όσα ανέφερε η «Καθημερινή». Καλώς έπραξε, διότι τα καταγγελόμενα είναι πολύ σοβαρά για να μην ερευνηθούν ενδελεχώς.

Ωστόσο, δεν σας φαινεται λίγο επιλεκτική η ευαισθησία των εισαγγελέων; Και ποιο είναι το μέτρο που ορίζει αν πρέπει να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη ή όχι με την αποκάλυψη ενός οποιουδήποτε σκανδάλου; Για το συγκεκριμένο θέμα, που το χαρακτήρισε «ανατριχιαστικό» ο Κ. Μητσοτάκης, χρειάστηκαν μόλις λίγες ώρες. Πριν από ελάχιστες ημέρες, που… ανατρίχιασε όλη η Ελλάδα με τα αίσχη της «Λίστας Πέτσα», είδατε κανέναν εισαγγελικό λειτουργό να ευαισθητοποιείται; Μάλλον, για την καμπάνια των 20 δισ. ευρώ δεν ανατρίχιασε ο κ. Μητσοτάκης.

Ένα είναι βέβαιο. Για κάθε «σκάνδαλο» που προσπαθεί να φορτώσει το Μαξίμου, με την αγαστή συνεργασία των φίλιων δημοσιογραφικών δυνάμεων, στον ΣΥΡΙΖΑ προκύπτουν πολλά ερωτήματα που αν και μένουν αναπάντητα, κανείς δεν ασχολείται. Για το συγκεκριμένο θέμα, ας πούμε:

• Γιατί ο κ. Λιότσος, ο πραγματογνώμονας του Πυροσβεστικού Σώματος, άργησε τόσο να μηνύσει τον τότε αρχηγό, Βασίλη Ματθαιόπουλο;
• Γιατί η σημερινή κυβέρνηση, που θεωρεί την κυβέρνηση Τσίπρα υπεύθυνη για την τραγωδία, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ποινικά, αποκατέστησε σε υπουργική θέση τον τότε αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., τον κ. Τσουβάλα, ο οποίος είχε αποπεμφθεί μετά τα γεγονότα;
• Ακόμη κι αν οι συνομιλίες τις οποίες επικαλείται το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ είναι αληθείς -κάτι που ο κ. Ματθαιόπουλος διαψεύδει κατηγορηματικά- από πού προκύπτει ότι η αναφορά σε πιέσεις άνωθεν προσωποποιείται στην κ. Γεροβασίλη;

Απαντήσεις δεν πρόκειται να λάβουμε και το γνωρίζουμε. Άλλωστε για αυτή τη δημοσιογραφική -και πολιτική- σχολή αυτό που έχει σημασία είναι να σηκωθεί η λάσπη στον αέρα, το πού θα πέσει στο τέλος είναι δευτερεύον.

Είναι, όμως, αδιανόητο να συνεχίζει να σκυλεύει τη μνήμη 102 ανθρώπων για λόγους μικροπολιτικής ο κομματικός χώρος που άφησε να καεί η μισή Πελοπόννησος και 84 συμπολίτες μας, τα αξέχαστα χρόνια του «στρατηγού ανέμου».

Και είναι αισχρό να «κάνει παιχνίδι» ξανά με την τραγωδία η κυβέρνηση του πρωθυπουργού που ακούστηκε πρόσφατα σε βίντεο από τον Ερημίτη να λέει, περίπου, «πρέπει να περιμένουμε να καεί το δάσος για να χτιστεί;» (υπερασπιζόμενος την πρόθεση του να το χτίσει, χωρίς να χρειαστεί να καεί πρώτα).