Το QatarGate, ο πόλεμος του lobbying και οι υπονομευτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Του Μάκη Σεριάτου
Το γεγονός πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μια Κοινοπολιτεία, αλλά μια ένωση κρατών -με κυβερνήσεις που, συνήθως, έχουν διαφορετικές πολιτικές η καθεμία- αφήνει χώρο σε δούρειους ίππους, όσων επιβουλεύονται τη σταθερότητά της.

Εδώ και χρόνια, οι λειτουργίες των επιτροπών και οι διαδικασίες ψηφοφοριών είναι το «βούτυρο στο ψωμί» όλων, όσοι επιδιώκουν μια ευνοϊκή εξέλιξη για τα συμφέροντά τους, είτε αυτοί είναι κράτη είτε ιδιώτες.

Η ιστορία δείχνει πως οι προσπάθειες επιρροής στην Ε.Ε. ξεκίνησαν μαζί με την ίδρυσή της. Είναι λογικό και προφανές πως κανένα από τα μεγάλα κράτη δεν ήθελαν μια ενωμένη Ευρώπη και, κυρίως, ένα ισχυρό νόμισμα. Ο καθένας για τους λόγους του!

Εκεί, γύρω στο 1998, αρχίζουν να αυξάνονται οι εταιρίες επιρροής των αποφάσεων της Ε.Ε. Φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στην πόλη των Βρυξελλών και κάνουν αισθητή την παρουσία τους με κάθε τρόπο! Την ίδια περίοδο, κράτη και ιδιώτες αναζητούν έναν συνεργάτη στο κέντρο λήψης αποφάσεων, όπως ήταν λογικό. Η τέχνη του εφικτού δεν είναι άγνωστη στην πολιτική και σε όσους βρίσκονται γύρω από αυτή.

Από το 2007 ξεκινάει και για το κατεστημένο των Βρυξελλών, η αλλαγή που φέρνει η εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Τώρα, πλέον, οι προσωπικές επαφές και τα τραπέζια δεν φτάνουν. Η κοινή γνώμη μαθαίνει γρηγορότερα και εκφράζεται ευκολότερα και βέβαια, σε αυτό το νέο περιβάλλον δεν υπάρχουν σύνορα και ούτε κανόνες. Ο νόμος περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων είναι ανίκανος να μάς προστατεύσει απο κάθε κακόβουλο λογισμικό!

Την ίδια περίοδο, αρχίζουν να αυξάνονται με μεγάλη ταχύτητα οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Αυτοί, που σήμερα σκίζουν τα ρούχα τους για την έλλειψη κανόνων στην λειτουργία τους, είναι οι ίδιοι που ψήφισαν τους κανόνες για να υπάρχουν. Για παράδειγμα στο σε εξέλιξη σκάνδαλο QatarGate, ο ίδιος ο κατηγορούμενος φέρεται να δήλωσε: «Τις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τις χρειαζόμαστε για να κινούνται τα χρήματα», σύμφωνα με το τετρασέλιδο κατηγορητήριο των Βέλγων δικαστών και η «Repubblica» γράφει πως δήλωσε μετανιωμένος για τις πράξεις του και ότι ήταν… λαλίστατος. Η «Corriere della Sera», μάλιστα, επισημαίνει ότι, ο Τζιόρτζι βοήθησε σημαντικά τις βελγικές Αρχές στην προσπάθειά τους να ξετυλίξουν το νήμα της υπόθεσης. Η επαλήθευση ή μη στοιχείων, που έχουν συλλέξει εδώ και αρκετούς μήνες οι Αρχές, είναι κρίσιμη και ο Φραντσέσκο Τζιόρτζι έριξε φως στην υπόθεση.

«Έκανα τα πάντα για χρήματα, που δεν χρειαζόμουν» είπε ο ίδιος, μεταξύ άλλων, κατά το δημοσίευμα, που συμπληρώνει ότι ο Τζιόρτζι «έδωσε» άλλους δύο ευρωβουλευτές στις βελγικές Αρχές, ως επίσης εμπλεκομένους στο QatarGate. Σύμφωνα με τα ιταλικά δημοσιεύματα, που επικαλούνται ως πηγή τα προαναφερθέντα έγγραφα, ο Τζιόρτζι κατέθεσε πως θεωρεί υπόπτους για εμπλοκή στο σκάνδαλο τους ευρωβουλευτές Αντρέα Κοζολίνο (Ιταλός) και Μαρκ Ταραμπέλα (Βέλγος), που είναι αμφότεροι σοσιαλδημοκράτες, χωρις αυτό να έχει σημασία.

Δεν υπάρχουν ενδείξεις υποκρισίας, όταν τόσες μυστικές υπηρεσίες διαφορετικών χωρών τούς παρακολουθούν, να μην τους γνωρίζουν; Είναι δυσκολο να πιστέψουμε πως χρειαζόταν η μαρτυρία του για να μάθουν οι Αρχές τι έγινε, από ποιους, πόττε και επίσης για λογαριασμό ποιου.

Η νέα παγκόσμια πραγματικότητα των ψηφιακών μέσων επικοινωνίας δημιούργησε μια εξέλιξη απίστευτη, σχετικά με την ευκολία παρακολούθησης όλων μας, σχεδόν, από όλους όσους ενδιαφέρονται. Πριν από είκοσι χρόνια, μπορεί το πρόγραμμα παρακολούθησης κινητών και υπολογιστών να ήταν δυσπρόσιτο, τώρα όμως και το πιο φτωχό κράτος μπορεί να το έχει! Συνδυαστικά, μπορεί ένα τέτοιο πρόγραμμα να ξέρει και το περιεχόμενο, και την τοποθεσία, και τον χρόνο!

Το ερώτημα δεν είναι ποιος είναι «άπληστος», αλλά ποιος θέλει την επιρροή και γιατί; Ποιοι θέλουν μια Ε.Ε. του χεριού τους ή ακόμα μια Ε.Ε. υπό διάλυση; Είναι κράτη-μέλη, είναι κράτη εκτός ή επιχειρήσεις;

Όπως και να έχει, η ιστορία δεν είναι χτεσινή. Έχει ξεκινήσει από την αρχή σχεδόν της ίδρυσης της Ένωσης, απλώς η τεχνολογία βοήθησε τις πρακτικές και η παγκοσμιοποίηση έφτιαξε νέους πλούσιους. Και αναφέρομαι και σε κράτη, αλλά και σε φυσικά πρόσωπα!

Για παράδειγμα, χωρίς την ενεργειακή εξάρτηση και τον πλούτο από το φυσικό αέριο του Αραβικού Κόλπου, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για το Κατάρ. Θα ήταν στην σφαίρα της φαντασίας, να κάνει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, προφανώς δεν θα είχε την οικονομία που έχει και τίποτα σαν το πρόσφατο σκάνδαλο δεν θα είχε συμβεί, γιατί απλώς δεν θα υπήρχε λόγος! Μάλλον, δεν θα είχαν κι εκείνοι καμία τύχη για να ασχοληθούν με την Ε.Ε. και δεν θα χρειάζονταν και τις υπηρεσίες της «μη κερδοσκοπικής εταιρίας»!

Το Big Brother των Βρυξελλών δεν ήταν ικανό να προλάβει τέτοια σκάνδαλα; Μήπως επέλεξε να το αφήσει να συμβεί, για να το κοινοποιήσει σε χρόνο που ήθελε;

Είναι προφανές πως στη βελγική πρωτεύουσα είναι παρόντες, εκτός από τα εκλεγμένα μέλη του ευρωκοινοβουλίου και τους εργαζόμενους της Ε.Ε., πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, υπηρεσίες κάθε είδους ασφαλείας, λομπίστες, επίσημοι και ανεπίσημοι, αστυνομία, στρατός, hackers, η OLAF και, ίσως, και άλλοι που δεν φαντάζομαι!

Άρα, όλοι γνωρίζαν πως τους παρακολουθούν στενά και, όπως προκύπτει, αυτοί σωστά εκάναν. Οι υπονομευτές της Ε.Ε. ήταν πολλοί και, όπως δείχνουν τα πρόσφατα γεγονότα, θα γίνουν περισσότεροι!

Το επικαιρο ιταλο-ελληνικό QatarGate, λοιπόν, δεν είναι παρά μία αρχη σε μία ατελείωτη λίστα σκανδάλων, που βρίσκονται σε εξέλιξη, με πρωταγωνιστές που κατοικουν στις γειτονιές των Βρυξελλων και πριν από το σκάνδαλο ειχαν περίσσια την έξωθεν καλή μαρτυρία.

Οι πραγματικοί ένοχοι, όμως, δεν θα δικαστούν ποτέ, αλλά και δεν θα εξευτελιστούν ποτέ, γιατι δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί η ενοχή τους. Μπορούμε, για παράδειγμα, να σκεφτούμε πώς και γιατί και πότε έγινε διεθνώς ρεζίλι ο πρόεδρος Κλίντον ή ο πρώην επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν.

Οι μέρες που ζούμε είναι παράξενες και κάθε φορά, που οι κοινωνίες αντιμετωπίζουν προβλήματα στην καθημερινότητά τους, ίσως θα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σκάνδαλο, μικρό ή μεγαλύτερο, που θα γίνεται πρώτο θέμα στις ειδήσεις όλου του κόσμου!

Είμαστε Homo Sapiens, με σάρκα και αδυναμίες, είναι στη φύση μας να σχολιάζουμε τους άλλους, αλλά, πλέον έχουμε μάθει να βλέπουμε και πίσω από τα προφανή! Κανένα σκάνδαλο δεν έχει έναν ένοχο, αλλα πολύ περισσότερους, καλά κρυμμένους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως τα περισσότερα κακά, που έχουν συμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν ξεκινήσει από τους καλά κρυμμένους «αγνώστους».

Αυτό, που θα πρέπει να ζητάμε από αυτούς που μας εκπροσωπούν στις Βρυξέλλες αυτή την περίοδο, είναι η προστασία της ποιότητας ζωής των πολλών και όχι μόνο η τιμωρία της απληστίας του ενός.

Βέλγιο: Εκεί που χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης

Πώς, όμως, βρεθήκαμε όλοι οι Ευρωπαίοι στις Βρυξέλλες και συμφωνήσαμε, το μέλλον των πατρίδων μας να κρίνεται και να αποφασίζεται εκεί;

Το Βέλγιο, επίσημα Βασίλειο του Βελγίου, είναι χώρα στη βορειοδυτική Ευρώπη, που συνορεύει με την Ολλανδία, τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία. Ανήκει σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συγκεντρώνοντας ως έδρα, πολλές από τις κεντρικές υπηρεσίες της, ενώ υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της πρώην ΕΟΚ, από το 1958. Έχει πληθυσμό 11.690.309 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022 και έκταση 30.528 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Το Βέλγιο πήρε το όνομά του από τους πρώτους κατοίκους του, τους Βέλγους (Belgae), μια ομάδα κυρίως Κελτικών φυλών, που έδωσαν το όνομά τους και στη ρωμαϊκή επαρχία Gallia Belgica (Βελγική Γαλατία). Ιστορικά, το Βέλγιο είναι μέρος των λεγόμενων «Κάτω Χωρών», στις οποίες περιλαμβάνονται επίσης η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο. Από το τέλος του Μεσαίωνα μέχρι τον δέκατο έβδομο αιώνα ήταν ακμάζον κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Από τον δέκατο έκτο αιώνα μέχρι την ανεξαρτησία του, το 1830, το Βέλγιο, αποκαλούμενο την εποχή εκείνη Νότιες Κάτω Χώρες, υπήρξε το πεδίο πολλών μαχών μεταξύ ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Τα πρόσφατα χρόνια, το Βέλγιο υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φιλοξενώντας τα αρχηγεία της, καθώς και τα αρχηγεία άλλων μεγάλων διεθνών οργανισμών, όπως του ΝΑΤΟ. Η χώρα κατείχε την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το β’ εξάμηνο του 2010.

Η πόλη των Βρυξελλών (γαλλικά: Ville de Bruxelles, ολλανδικά: Stad Brussel) είναι ο μεγαλύτερος δήμος και ιστορικό κέντρο της περιοχής των Βρυξελλών. Είναι το διοικητικό κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός που συχνά δίνει στην πόλη τον τίτλο της πρωτεύουσας της Ε.Ε, καθώς φιλοξενεί έναν αριθμό βασικών θεσμικών οργάνων της Ένωσης (οι δύο άλλες «πρωτεύουσες» είναι το Λουξεμβούργο και το Στρασβούργο).

Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πόλη υπήρξε ένα από τα σημαντικά κέντρα διεθνούς πολιτικής και το «σπίτι» πολλών διεθνών οργανισμών, πολιτικών, διπλωματών και δημοσίων υπαλλήλων, όπως και των… υπολοίπων «γνωστών αγνώστων».