Το UKIP χωρίς τον Νάιτζελ – Συνεχίζεται η ανανέωση στο πολιτικό σκηνικό της Βρετανίας
Πριν από λίγα χρόνια, ουδείς εκτός (αλλά ίσως και εντός) Βρετανίας δεν θα ασχολείτο με το συνέδριο και τη σημερινή αλλαγή ηγεσίας στο UKIP. Αυτό βεβαίως, πριν το πάλαι ποτέ κόμμα-παρίας της βρετανικής πολιτικής σκηνής εξελιχτεί σε… οικείο όνομα έχοντας εκμεταλλευτεί τον ευρωσκεπτικισμό μεγάλου μέρος της βρετανικής κοινωνίας για να κερδίσει πολιτικό έδαφος και να παρουσιαστεί ως ο μέγας υπερασπιστής του brexit στο δημοψήφισμα και τελικά, εκ του αποτελέσματος, μέγας νικητής του «Όχι».
Το γιατί ο μεγάλος… σταρ του brexit, Νάιτζελ Φάρατζ, αποφάσισε να αποχωρήσει στο απόγειο της καριέρας του, αφού πέτυχε την έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε., όπως οραματιζόταν, και αφού έφερε τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη, όπως επιθυμούσε, εξελισσόμενος σε ένα από τα μεγάλα πρόσωπα της χρονιάς παγκοσμίως (έστω και με την αρνητική έννοια), αρκετοί ακόμη δεν το έχουν καταλάβει. Η εξήγηση του, ότι δεν ήθελε ποτέ να γίνει πολιτικός καριέρας, και ότι με το δημοψήφισμα οι φιλοδοξίες του εκπληρώθηκαν, και άρα προφανώς δεν είχε τίποτε άλλο να πετύχει, δεν ικανοποίησε ούτε καν τους οπαδούς του. Για τους δε, εχθρούς του απλά την… έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, αφού απασφάλισε τη βόμβα και τίναξε στον αέρα την Ε.Ε. αφήνοντας τους συμπατριώτες του, και τους Ευρωπαίους, να αγωνίζονται να διαχειριστούν τη καταστροφή.
Σε κάθε περίπτωση, με το UKIP να βρίσκεται πλέον στη πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής, τόσο η ταυτότητα του ηγέτη του, όσο και οι κινήσεις που θα ακολουθήσει, δυστυχώς, μας ενδιαφέρουν. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το κόμμα ήταν τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ίδιο το Φάρατζ, που όποιος και αν τον διαδεχτεί, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να διατηρήσει την απήχηση του κόμματος. Γεγονός, βεβαίως, που βολεύει αφάνταστα τα συστημικά κόμματα της Βρετανίας, και προφανώς ικανοποιεί την Ευρώπη, που θα ήθελε διακαώς την αποδυνάμωση μιας από της κυριότερες ευρωφοβικές φωνές στο πολιτικό σκηνικό της Ε.Ε.
Στο τελευταίο, βεβαίως, βοηθά και το γεγονός ότι το κόμμα ήταν τόσο… προσωποκεντρικό, που οι περισσότεροι βρετανοί καλά-καλά δεν ξέρουν, και δεν αναγνωρίζουν, τους περισσότερους από τους δελφίνους. Τα σχόλια δε, των ντόπιων αναλυτών ότι ο νέος ηγέτης του UKIP θα επιλεγεί από μια λίστα… δευτέρας κατηγορίας δεν είναι υπερβολικά, αν λάβουμε υπόψη ότι, σύμφωνα με δημοσκόπηση της BMG, οκτώ στους δέκα πολίτες δεν έχουν ξανακούσει το όνομα ενός εκ των έξι διεκδικητών της αρχηγίας. Αν και προφανώς ο νέος ηγέτης (που μάλλον φαίνεται ότι θα είναι γένους θηλυκού με την ευρωβουλευτή Νταιάν Τζέιμς να προηγείται) απλά θα προσπαθήσει να «πατήσει» πάνω στα όσα έχει ήδη καταφέρει ο Φάρατζ, απευθυνόμενος στο ήδη δεδομένο ευρωφοβικό κοινό.
Σε κάθε περίπτωση, η αλλαγή ηγεσίας που συντελείται ευρύτερα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, με την παραίτηση του Ντέιβιντ Κάμερον και την ανάληψη της πρωθυπουργίας από την Τερέζα Μέι, την επικείμενη (την ερχόμενη εβδομάδα) εκλογή για νέο ηγέτη στους Εργατικούς, και την αλλαγή σκυτάλης στη κορυφή του UKIP, έρχεται να «σφραγίσει» το τέλος μιας εποχής για τη Βρετανία. Κοινός παρανομαστής, άλλωστε, όλων των νέων πολιτικών αρχηγών είναι η διαχείριση του brexit και η ομαλή έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. με τις μικρότερες δυνατές απώλειες για την οικονομία, αλλά και τους ίδιους!
