Το Βατερλό της εξωτερικής πολιτικής Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη

Να… θάψουν όσο πιο βαθιά μπορούν προσπαθούν στο Μαξίμου δηλώσεις τύπου «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», βίντεο με την αυτοκινητοπομπή στην Οδησσό, όπως και αποδείξεις από τη «χείρα» βοήθειας στο Κίεβο με την αποστολή οπλικών συστημάτων και αμυντικού υλικού.

«Ο σερίφης άλλαξε», όπως λέει και ο νέος αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζέι Ντι Βανς, και η επικοινωνία Τραμπ-Πούτιν έχει αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση για την κατάπαυση του πυρός στο ουκρανικό μέτωπο. Το Μαξίμου και η Βασιλίσσης Σοφίας έδειξαν ασυγχώρητη απρονοησία στα της Ουκρανίας. Πέραν του ότι έκαναν «all in» στους Δημοκρατικούς απέναντι στον Τραμπ, πόνταραν και στο καθεστώς Ζελένσκι, διαλύοντας παράλληλα και κάθε γέφυρα με τη Μόσχα. Γενικότερα για την εξωτερική πολιτική δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ιδιαιτέρως υπερήφανοι, αν συνυπολογιστεί και το πρόσφατο «άδειασμα» από το Παρίσι με τους Meteor στους Τούρκους αλλά και το «ναύαγιο» της αναβαθμισμένης ατζέντας των ελληνοτουρκικών.

Η προ μηνός δήλωση Μητσοτάκη υπέρ της Ουκρανίας, στο πλαίσιο της Συνόδου Βορρά-Νότου, δεν διεκδικεί δάφνες διορατικότητας και διπλωματικής οξυδέρκειας, από τη στιγμή που η έλευση Τραμπ στην παγκόσμια σκακιέρα άλλαζε άρδην τις ισορροπίες και ήταν γνωστό πως ο Αμερικανός πρόεδρος θα άνοιγε τον δίαυλο επικοινωνίας με τον Ρώσο ομόλογό του για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Επίσης, ήταν γνωστό πως η έναρξη των διαπραγματεύσεων, στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν θα ήταν με τους όρους του Κίεβου, όπως δήλωνε, ως βασική επιδίωξη της Ευρώπης, ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Τώρα, υπό το πρίσμα των νέων συνθηκών και στα πρότυπα της «κυβίστησης» γύρω από τη woke ατζέντα, ο Κ. Μητσοτάκης καλείται σε νέα… kolotoumpa για να συμπέσει με τις νέες αμερικανικές επιδιώξεις στην Ευρώπη. Άλλωστε, υπάρχουν εν ενεργεία σημαντικές στρατηγικές συμφωνίες με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που πρέπει να προστετευθούν και υπό το νέο καθεστώς της αμερικανικής διοίκησης.

Αλλαγές σε πρόσωπα και κατεύθυνση

Αντιθέτως, ο «κόντρα ρόλος» του Νίκου Δένδια καθ’ όλη τη διάρκεια του ρωσοουκρανικού πολέμου, παρά τις συγκρούσεις του με το Μαξίμου αλλά και το υπουργείο Εξωτερικών από τη στιγμή που αποχώρησε από εκεί με προορισμό το Άμυνας, δικαιώθηκε πανηγυρικά. Η διαφοροποίηση του υπουργού Εθνικής Άμυνας εκφράστηκε και πολύ πρόσφατα με την τοποθέτησή του στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο, όταν, απέναντι στην «άνευ όρων στήριξη στην Ουκρανία» του Μητσοτάκη, εκείνος αντέταξε πως «το καλύτερο που θα μπορούσε να ελπίζει η Ουκρανία είναι να παγώσουμε τη σύγκρουση ως έχει, και να αφήσουμε τα θέματα που έχουν να κάνουν με κυριαρχία, εδαφική ακεραιότητα να συζητηθούν μόλις ωριμάσουν οι λύσεις. Δεν υπάρχουν πλέον εύκολες λύσεις για την Ουκρανία».

Πολύ προσεκτικός ήταν και στην πρόσφατη νατοϊκή συνεδρίαση της Ομάδας Επαφής για την Άμυνα στην Ουκρανία με τους ομολόγους του στη Συμμαχία, και στην «πρώτη» του Αμερικανού ΥΠΕΘΑ, Πιτ Χέγκσετ. «Εχει πολύ ενδιαφέρον να ακούσουμε τις θέσεις του. Να δούμε τις θέσεις της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ στο θέμα της Ουκρανίας» είπε για να επιβεβαιωθεί απο τη ροή των γεγονότων και τη μεσολάβηση Τραμπ για εκεχειρία και σε αυτό το μέτωπο.

Αυτό που μελετάται στο Μαξίμου αφορά στην αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης, σε συνδυασμό με αλλαγές και στην πολιτική ηγεσία του ΥΠ.ΕΞ., κάτι που υπαγορεύεται απο τα σημερινά δεδομένα. Ο Γιώργος Γεραπετρίτης έχει ταυτιστεί με μια διπλωματία που έκλεισε τον κύκλο της και το μόνο που μπορεί, πλέον, να προσφέρει στην ελληνική εξωτερική πολιτική είναι να αποσυρθεί από το «πόστο». Εξάλλου, η παρουσία του είναι περισσότερο χρήσιμη στο Μαξίμου, με όσα συμβαίνουν και αγγίζουν το πρωθυπουργικό περιβάλλον και, για να είμαστε δίκαιοι, η απουσία του από το Μέγαρο ήταν αισθητή.

Πηγή: Καθημερινή εφημερίδα ONE VOICE