Το Χριστινάκι τραγουδά, αλλά ποιος κρατά το ντέφι;
Πιστεύω ότι έχει γίνει, πλέον, σε όλους κατανοητό ότι η Ελλάδα μπαίνει σε μία νέα φάση ανάπτυξης, αρχίζοντας από τη βιομηχανία και, ειδικά, αυτή της ομπρέλας.
Έτσι κι αλλιώς, όλοι θα χρειαστούμε ομπρέλες και, μάλιστα, διαφορετικών ποιοτήτων και αντοχής, άλλη για όταν θα βρέχει λεφτά, άλλη για όταν θα βρέχει επενδύσεις κι άλλη για όταν θα βρέχει τους ίδιους τους επενδυτές, οι οποίοι πιθανότατα θα πηδούν από τις ταράτσες όταν συνειδητοποιήσουν πού τοποθέτησαν τα λεφτά τους.
Για να σοβαρευτούμε, όμως, δεν πρέπει ποτέ να μηδενίζουμε τις προσπάθειες που γίνονται από την ελληνική κυβέρνηση και τους παραγωγικούς φορείς. Για την επίτευξη μιας, έστω, στοιχειώδους ανάπτυξης που τόσο ανάγκη έχει η πραγματική οικονομία.
Τι μας επέβαλαν
Θα αναρωτηθώ, όμως, για μία ακόμη φορά, αν εμείς οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε ένα μοντέλο ανάπτυξης, που δεν το έχουμε διαλέξει και που, ακόμη και αν το επικροτούμε, δεν πρόκειται ποτέ να το δεχτούμε, διότι απλώς μας έχει επιβληθεί εκ των έξω.
Ανάμεσα στο 1998 και στο 2009 περισσότερα από 700 δισ. ευρώ ήρθαν στην Ελλάδα από το εξωτερικό, είτε με τη μορφή δανεισμού, είτε με τη μορφή επενδυτικών κεφαλαίων, κερδοσκοπικών ή μη. Όσο και να θέλουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι αυτά τα χρήματα τα «έφαγαν» κάποιοι πολιτικοί ή μεγαλοεπιχειρηματίες, κατά βάθος ξέρουμε ότι η πραγματικότητα είναι απλώς διαφορετική: Κανένας δεν μπορεί να «φάει» και πολύ δε, περισσότερο να κρύψει (αφού τα φάει), ποσά της τάξεως των 700 δισ. ευρώ, ούτε των 500, ούτε των 300, ούτε καν των 50 δισ. ευρώ.
Βεβαίως, οι πολιτικάντηδες που με τόση θέρμη ψηφίζαμε τα προηγούμενα χρόνια, καθώς και η κουστωδία των παρακοιμωμένων τους, έστησαν ένα τρελό πάρτι εις βάρος της ελληνικής οικονομίας και κατ’ επέκταση του ίδιου του λαού, όμως δεν μπορεί να είναι αυτοί που εξαφάνισαν όλα αυτά τα χρήματα.
Μόνο κατανάλωση!
Η απλή πραγματικότητα είναι ότι αυτός ο πακτωλός, απλώς, κατευθύνθηκε σε άκρως μη παραγωγικές επενδύσεις, όπως αγορές πολυτελών εισαγομένων ειδών και δημιουργία μη εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών, όπως η περίφημη έκρηξη της αγοράς της οικοδομής.
Με λίγα λόγια, τα λεφτά που δανειζόμασταν από το εξωτερικό ή που το κράτος δανειζόταν στο όνομά μας, δεν χρησιμοποιήθηκαν για καμία ουσιαστικά παραγωγική επένδυση, παρά μόνο για να σταματήσουμε να παράγουμε, ώστε να αγοράζουμε τα αντίστοιχα φθηνότερα εισαγόμενα.
Ακόμη και σήμερα που περιμένουμε τον κατακλυσμό των επενδύσεων. χωρίς να έχουμε ούτε μία δραχμή (συγγνώμη, ευρώ) στην τσέπη, εξακολουθούμε να συζητάμε για το πόσο πολύ θέλουμε να είμαστε στο κέντρο των ευρωπαϊκών αποφάσεων, λες και συμμετείχαμε τα τελευταία οκτώ χρόνια σε καμιά ευρωπαϊκή απόφαση.
Τι δεν ειπώθηκε
Η πρόσφατη συνάντηση του πρωθυπουργού με τη διευθύντρια του ΔΝΤ κατέδειξε, για μία ακόμη φορά, το τραγικό σημείο στο οποίο βρίσκεται η ελληνική οικονομία.
Συγκεκριμένα, η κυρία Λαγκάρντ δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ζητήσει νέα μέτρα από την Ελλάδα, καθώς η οικονομία μας θα πετύχει το πρωτογενές πλεόνασμα του 2,2%, που το ΔΝΤ είχε προβλέψει εξαρχής. Βεβαίως, παρέλειψε να πει ότι, για να θεωρηθεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος, το ελληνικό πλεόνασμα θα έπρεπε να είναι 3,5%, όπως προβλέπεται εξάλλου στο μνημόνιο με τους δανειστές.
Αυτό σημαίνει, απλώς, ότι το ΔΝΤ δεν θεωρεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο κι έτσι θα αρνηθεί να συμμετάσχει στην παράταση της δανειακής σύμβασης, τουλάχιστον με χρήματα.
Αν, όμως, το ΔΝΤ δεν συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα, θεωρώντας ότι είναι αδιέξοδο, είναι πολύ πιθανόν η νέα γερμανική Βουλή, η οποία ως γνωστόν έχει δύο δεξιά χέρια και δύο δεξιά πόδια, να μην εγκρίνει τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδος.
Αυτό θα είναι και ένα νέο παιχνίδι πιέσεων προς την ελληνική πλευρά, που πιθανότατα, όπως και τις προηγούμενες φορές, θα οδηγήσει σε νέα μέτρα αύξησης της φορολογίας ή σε συντομότερη εφαρμογή των δημοσιονομικών μέτρων που έχουν, ήδη, ψηφιστεί.
Αυτό για όσους πιστεύουν ότι το «Χριστινάκι» θα μας κάνει τη χάρη, αυτή τη φορά να μην πιέσει για νέα μέτρα. Δεν χρειάζεται να το κάνει, θα το κάνουν άλλοι γι’ αυτήν.
