Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για το νόμο Χατζηδάκη…

Νόμος του κράτους είναι πιά, από το βράδυ της Τετάρτης, η νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης που όπως υποστήριξε σύσσωμη η αντιπολίτευση, πλήττει ανεπανόρθωτα τα εργασιακά δικαιώματα και γυρίζει δεκαετίες πίσω χιλιάδες εργαζόμενους.

Σαφώς και η άποψη αυτή, έχει ισχυρές βάσεις. Το ερώτημα που προκύπτει, επομένως είναι γιατί η αντίδραση στο νομοθέτημα – τερατούργημα, ήταν τόσο υποτονική. Φαίνεται ότι ούτε οι συνδικαλιστές, ούτε και τα κόμματα κατόρθωσαν να πείσουν το εργατικό δυναμικό της χώρας να αντιδράσει περισσότερο έντονα.

Πιθανόν, αυτό να οφείλεται και τις συνθήκες της εποχής. Οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται ότι για μια ήσσονος σημασίας μεταρρύθμιση όπως ο νόμος Γιαννίτση, η δυναμική του συνδικαλιστικού κινήματος δεν επέτρεψε, να γίνει νόμος του κράτους. Βέβαια εκ των υστέρων πολλοί εκ των τότε αντιδρώντων ομολογούν, ότι τα πράγματα για τους εργαζόμενους ίσως να ήταν σήμερα καλύτερα, εφόσον τα προτεινόμενα μέτρα είχαν υλοποιηθεί.

Είναι γνωστό όμως ότι με τα “αν”, δεν γράφεται η ιστορία.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση πέτυχε προχτές, τους στόχους της: Οι αντεργατικές ρυθμίσεις πέρασαν, με την επίφαση ότι τις μισές διατάξεις του νόμου – ολετήρα ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛ. Όντως και αυτό συνέβη, διότι ο κ. Χατζηδάκης περιέλαβε στην εν λόγω νομοθετική ρύθμιση την κύρωση δύο διεθνών συμβάσεων και μιας κοινοτικής οδηγίας οι οποίες ενισχύουν τα δικαιώματα των εργαζομένων σε μια σειρά τομείς (σεξουαλική παρενόχληση – ισότητα των φύλων).

Ο γνωστός για την διαστροφή της αλήθειας υπουργός των ειδικών αποστολών (διάλυση της ΔΕΗ – ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής), είχε έτσι την ευκαιρία να καυχάται ότι, αφού η αντιπολίτευση ψήφισε τις μισές διατάξεις του αντεργατικού νόμου, δεν έχει το δικαίωμα να αντιδρά για τις υπόλοιπες που καταψήφισε.

Οι αλχημείες αυτές, μπορεί να αποδίδουν προσωρινά και σε επίπεδο εντυπώσεων, αλλά δεν αλλάζουν την ουσία, την οποία οι εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν από την επομένη της δημοσίευσης του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως…