Τράπεζα Πειραιώς: Απολύσεις και «λουκέτα» υπονομεύουν ακριτικές περιοχές

Έ(Φέρες) τα πάνω, κάτω, νέα ήθη και νέες πρακτικές που μπορεί να φαντάζουν στα μάτια κάποιων ως το… βούτυρο στο ψωμί της μείωσης των εξόδων κύριε Μεγάλου, όμως υπό αυτό το πρίσμα και την λογική του… «λουκέτου» σε δεκάδες υποκαταστήματα, θα μπορούσαμε στο τέλος την ημέρας να τα κλείσουμε όλα, και ο κόσμος να κάθεται στο σπίτι του. Οι μεν εργαζόμενοι να πλέκουν και να ξεσκονίζουν για να μην «σκουριάσουν» και οι πελάτες κυρίως οι μεγαλύτεροι ηλικιακά να διηγούνται στα εγγόνια πως «μια φορά και έναν καιρό ήταν μια Τράπεζα που την έλεγαν Πειραιώς» με το παραμύθι να πηγαίνει λέγοντας, και αυτοί ζούσαν καλά (πάντα μιλάμε για τη διοίκηση), και εμείς χειρότερα.

Ένα υποκατάστημα σε μια ακριτική ή καλύτερα σε μια ευαίσθητη από κάθε άποψη περιοχή, δεν είναι μόνο ένα όχημα εξυπηρέτησης των πολιτών και της τοπικής οικονομίας, αλλά και μοχλός ανάπτυξης, και «εργαλείο» εκτέλεσης μια ολοκληρωμένης εθνικής και αποκεντρωμένης αναπτυξιακής στρατηγικής, και φωτεινός σηματοδότης για τη παραμονή των ακριτών μας στα πάτρια εδάφη. Οι φύλακες των «Θερμοπυλών» δεν έχουν ανάγκη μόνο τα εύγε και τα ζήτω, αλλά την έμπρακτη στήριξη του κράτους και του ευρύτερου μηχανισμού του.

Η τράπεζα ως οικονομικό και όχι μόνο εργαλείο, το σχολειό, ο πυροσβεστικός σταθμός, το κέντρο υγείας, το ταχυδρομικό κατάστημα, το δικαστικό Μέγαρο, το υποκατάστημα του e-ΕΦΚΑ, ακόμη και το αστυνομικό τμήμα, είναι βασικά συστατικά στοιχεία για την επιβίωση μια περιοχής με γεωγραφικές και όχι μόνο ιδιαιτερότητες. Με αυτά τα εχέγγυα μεγάλωσαν γενιές και γενιές στην ελληνική και ακριτική περιφέρεια και αυτά τώρα δεν μπορεί να τα βάλουμε στην κρεατομηχανή επικαλούμενοι το κέρδος και την μείωση του κόστους. Σε μια περίοδο όπου το καύσιμο μετετράπη σε πολυτέλεια, που το κόστος καθιστά το γέμισμα του ρεζερβουάρ απαγορευτικό, κάποιοι πιστεύουν πως μπορεί οι κάτοικοι μια κωμόπολης να ξενιτεύονται καθημερινά για να βρουν μετά από δεκάδες χιλιόμετρα ένα τραπεζικό κατάστημα.

Η επικρατούσα λογική στο τραπεζικό στερέωμα πως αν απολύσουμε μερικές χιλιάδες υπαλλήλων και αν συρρικνώσουμε τα υποκαταστήματα, θα πετύχουμε το θαύμα της οικονομικής ανασυγκρότησης, μάλλον ως ένα σύντομο ανέκδοτο φαντάζει. Αυτή την συνταγή εφαρμόζουν στην τράπεζα και η άσπρη μέρα θα έρθει μάλλον όταν… χιονίσει ξανά το χειμώνα του 2023. Το μυστικό βρίσκεται αλλού και το ξέρετε καλά, και δεν είναι άλλο από το «ψαλίδι» στις παροχές των golden boys, από την επιτυχή διαχείριση των κόκκινων δανείων (όχι φυσικά με όρους εισπρακτικών), από τον έλεγχο και το κυνήγι στους αεριτζήδες και τα θαλασσοδάνεια που με περισσή ευκολία διαγράφονται και με στρατηγικές συνεργασίες και πολιτική εκσυγχρονισμού στις δομές, στην ταχύτητα της εξυπηρέτησης και στην διάθεση κεφαλαίου με ελκυστικά επιτόκια για την στήριξη μικρών και υγιών επιχειρήσεων, χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.

Η στρατηγική του «κλείνω το κατάστημα» σε Δίκαια, μετά στον Πεντάλοφο και σήμερα στις Φέρες και αύριο ποιος ξέρει που αλλού θα κληρώσει, για τον Έβρο σημαίνει μοναχά την στρατηγική αποψίλωση ενός ευαίσθητου νομού μιας ακριτικής περιοχής, ενός φάρου ανοιχτού που πρέπει εκεί να στέκει αγέρωχος και να μας δείχνει το δρόμο.

Καλά και άγια έκανε η βουλευτής του νομού, Αναστασία Γκαρά, Αναπληρωτής Τομεάρχης Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Ενημέρωσης και Επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ και την ερώτηση της προς την κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία για το επικείμενο κλείσιμο του υποκαταστήματος της Τράπεζας Πειραιώς καλά θα έκαναν να την προσυπέγραφαν και οι συνάδελφοι της βουλευτές στο νομό και από τα άλλα κόμματα, ακόμα και από την κυβερνώσα παράταξη. Εκτός και αν κάποιοι φοβούνται πως αν ενοχλήσουν την τράπεζα με τις ερωτήσεις τους στην Βουλή μπορεί αυτή να θυμηθεί και να βγάλει από τα σεντούκια τα δάνεια των κομμάτων τους.

Έτσι όμως χωριό δεν κάνουμε και χώρα δεν φτιάχνουμε και σίγουρα ή διοίκηση της Πειραιώς θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί πως για να λύσει τα δύσκολα βρίσκεται στις καρέκλες της και όχι για να λειτουργεί εφαρμόζοντας αποτυχημένες συνταγές, που στην συνείδηση των εκατομμυρίων πελατών μοιάζουν με τσιχλόφουσκες. Ο πολίτης-πελάτης πρέπει και δικαιούται να είναι προτεραιότητα η εξυπηρέτηση του για κάθε πιστωτικό ίδρυμα και όχι να τον βλέπουν ως περιττό βάρος, ή καλύτερα ως την αγελάδα που την αρμέγουμε σε κάθε ανακεφαλαιοποίηση και μετά να μιλάμε για την ιερή βίβλο της συρρίκνωσης του εργασιακού κόστους και των καταστημάτων.

Αλέξανδρος Κοντοπάνος