Τράπεζες: Ομόλογα και έντοκα γραμμάτια οι… κρυφές πληγές τους
Τα τραπεζικά «λούκια» όσο και αν τα σκεπάζουμε κάτω από το χαλί, έρχεται η ώρα που το ταμείο γίνεται και τα προβλήματα μετατρέπονται σε πραγματική χιονοστιβάδα. Σε αυτό το έργο άλλωστε έχουμε γίνει και κατά το παρελθόν θεατές, όταν το 2009 βρεθήκαμε στην κόψη του ξυραφιού, για να καταλήξουμε ένα χρόνο αργότερα στην αγκαλιά των μνημονίων.
Οι ανακεφαλαιοποιήσεις έγιναν, πακτωλός δισεκατομμυρίων δόθηκαν από το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου για να διασωθεί το τραπεζικό μας σύστημα και εκτός από το γεγονός πως περισσότερο από το 60% των Ελλήνων δεν μπορούν να περάσουν ουσιαστικά ούτε απ’ έξω από τις τράπεζες, τα κόκκινα δάνεια συνεχίζουν να υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό και να τις ταλανίζουν ακόμη. Η όποια ρευστότητα του τραπεζικού μας συστήματος συνεχίζει να λιμνάζει, αφού δάνεια και κεφάλαια κίνησης σε ελάχιστες ΜμΕ χορηγούνται.
Όμως, η αρχή και το τέλος του προβλήματος δεν κλείνει στα κόκκινα δάνεια, στο περίφημο σχέδιο «Ηρακλής» με την επιδότηση από τον κρατικό κορβανά των 15 δισ., που και το σχέδιο αυτό δεν έδειξε να πιάνει τόπο, ούτε από την μειωμένη χορήγηση δανείων σε μικρομεσαίους και από το κλείσιμο πολλών καταστημάτων και μάλιστα σε απομακρυσμένες περιοχές, ακόμη και σε εθνικά ευαίσθητες, αλλά στην κλιμάκωση των επιτοκίων. Ένας νέος γύρος με ζημίες για τα κρατικά ομόλογα, καθώς το 10ετές βρίσκεται στην περιοχή του 5% και όταν μπήκαμε στην αγκαλιά των μνημονίων είχε μόλις ξεπεράσει το 6,5%.
Προβλήματα εμφανίζονται και με τα έντοκα γραμμάτια 12μηνης διάρκειας, καθώς και αυτά βρίσκονται κοντά στην περιοχή του 2% και για να μην μετατραπούν σε έναν τραπεζικό… πυρετό και ανεβάσουν με την σειρά τους το θερμόμετρο, ίσως θα πρέπει να περάσουν σε ανατροφοδοτούμενο λογαριασμό ώστε η μια έκδοση του δημοσίου να καλύπτει την άλλη για να αποφευχθεί ένα ακόμη πρόβλημα που θα μυρίσει μπαρούτι.
Για την ώρα πάντως τα έντοκα γραμμάτια αποτελούν τη μερίδα του λέοντος του κρατικού χρέους προς τα τραπεζικά ιδρύματα της χώρας και τα ομόλογα ένα μικρότερο κομμάτι, με την αποτίμηση τους να μην γίνεται σε τρέχουσες τιμές αλλά στην λήξη που έχει ο κάθε τίτλος. Αυτή η πρακτική έχει ως αποτέλεσμα να αποτιμάται στα βιβλία στον παρόντα χρόνο μόνο το 20% και η ζημιά που θα εγγραφεί στους τραπεζικούς ισολογισμούς να είναι μόνο στο ένα πέμπτο.
Το γεγονός αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια ασπίδα προστασίας για τις τράπεζες, όμως δεν πρέπει να λειτουργεί εφησυχαστικά γιατί, αν τα επιτόκια τραβήξουν και άλλο την ανηφόρα και φτάσουν πάλι στο 6,5%, η δεκαετής ομολογιακή… φαγούρα θα μας βρει να ξυνόμαστε ξανά στην γλίτσα του τσοπάνη.
