Χρονιά αγώνα για τη Δημοκρατία…

Η νέα χρονιά βρίσκει την Ελλάδα μπροστά σε ένα μείζον δίλημμα για το μέλλον της κοινωνίας και των πολιτών της. Στη φάση μετάβασης προς την μετα κορονοϊό εποχή, μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς δικαιώματα και χωρίς κράτος δικαίου;

Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου παρά το γεγονός ότι δέχεται κριτική για τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά της, τα όσα τονίζει επανειλημμένως το τελευταίο διάστημα για την υγειονομική κρίση και τον κίνδυνο αναστολής δικαιωμάτων και ελευθεριών αποτυπώνουν την ανησυχία όλων για το διακύβευμα της “επόμενης μέρας”.

Που δεν είναι άλλο, αρκεί βέβαια και η υπνωτισμένη κοινωνία να το αντιληφθεί, από τον αγώνα υπερ της δημοκρατίας και των ατομικών-κοινωνικών δικαιωμάτων.

Σε πρόσφατη ομιλία της για τα 7ο χρόνια από την υπογραφή της ΕΣΔΑ είχε τονίσει:

“Η μάχη κατά της πανδημίας δεν μπορεί να θέτει σε κίνδυνο τις κατακτήσεις της κοινωνίας μας, όπως η ισότητα των φύλων, η ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού των γυναικών, η προστασία των μειονοτήτων. Καθεστώτα με ροπή προς τον αυταρχισμό επικαλούνται την έκτακτη ανάγκη για τον περιορισμό της πανδημίας, ώστε να συρρικνώσουν ανεπίτρεπτα τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, όπως για παράδειγμα την ελευθερία της συνάθροισης, ή να ασκήσουν ασφυκτικό έλεγχο στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης”.

Ενώ μόλις προχθες, με άρθρο της στην Εφημερίδα των Συντακτών με αφορμή τη νέα χρονιά, υπό τον τίτλο “Δημοκρατία, κράτος δικαίου και δικαιώματα” επισήμανε εκ νέου με δηκτικό τρόπο για τους “κυβερνώντες” ειδικά σε χώρες με αδύναμη δικαιοκρατική παράδοση -και όχι μόνο προσθέτω εγώ- πως “υπονομεύουν, άμεσα ή έμμεσα, τις μείζονες εγγυήσεις του κράτους δικαίου: την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την ελευθεροτυπία και την ελεύθερη έκφραση”.

Προφανώς η πανδημία επιβάλει συνθήκες αυτοπεριορισμού, ωστόσο για νεο-φιλελεύθερες και αυταρχικές κυβέρνησης τύπου Μητσοτάκη ενδεχομένως η λήψη περιοριστικών μέτρων και η πελατειακή διαχείριση των προβλημάτων να μην έχουν έχει ημερομηνία λήξης.

Το 2021 ως εκ τούτου είναι χρόνια αγώνων για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και στήριξης-ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους και της αλληλεγγύης. Και προφανώς από τον καναπέ δεν κερδήθηκε κανένας αγώνας, αν kai η εποχή των social media έχει τη δική της δυναμική απέναντι σε κυβερνήσεις και καθεστώτα που φλερτάρουν στο όνομα της πανδημίας με την “τυραννία της πλειοψηφίας”.