Η διαβολοβδομάδα της Ενωμένης Ευρώπης

Πραγματικά, στον απόηχο του πολύ σημαντικού σχεδίου στήριξης των αγορών ομολόγων που ανακοίνωσε η ΕΚΤ, η απόφαση του δικαστηρίου της Καρλσρούης, εφόσον είναι ευνοϊκή, αναμένεται να λειτουργήσει καθοριστικά για την αλλαγή του κλίματος στις αγορές. Ειδικά, μάλιστα αν αναλογιστούμε ότι μετά την έκδοση της απόφασης της ΕΚΤ έχει φουντώσει η συζήτηση για πιθανή συμμετοχή και του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, με αφορμή και τη δήλωση της ίδιας της Κριστίν Λαγκάρντ ότι ο διεθνής οργανισμός είναι έτοιμος να εμπλακεί, και να βοηθήσει, τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εποπτεία του προγράμματος, με απώτερο σκοπό την αποκατάσταση της ηρεμίας στις αγορές.

Η γερμανική κυβέρνηση, και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δηλώνουν αισιόδοξοι για την έκβαση της απόφασης για τη νομιμότητα του ESM, από την οποία θα καθοριστεί και η εφαρμογή του περίφημου Δημοσιονομικού Συμφώνου, θεωρώντας ότι οι οκτώ Γερμανοί δικαστές θα απορρίψουν όλες τις προσφυγές που έχουν κατατεθεί, αναγνωρίζοντας αν μη τι άλλο το …λουτρό αίματος που θα ακολουθήσει σε όλη την Ευρώπη σε περίπτωση που μπλοκάρουν στο σημείο αυτό το μηχανισμό στήριξης. Όμως, αν και επισήμως το Βερολίνο, διά στόματος και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, διαμηνύει ότι δεν υπάρχει σχέδιο Β’, διότι δεν θα χρειαστεί, η κυβέρνηση ανησυχεί (και όχι άδικα) για τους …αστερίσκους που ενδέχεται να προσθέσουν οι δικαστές, λέγοντας «ναι» αλλά υπό προϋποθέσεις.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι η απαίτηση να υπάρχει περισσότερη κοινοβουλευτική διαβούλευση προτού η Γερμανία συμφωνήσει σε περαιτέρω προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ωστόσο, πιθανή είναι μία μνεία στην ενίσχυση της αρμοδιότητας της Bundesbank επί του μηχανισμού ή ακόμη και στην ενίσχυση του ρόλου του προέδρου της Δημοκρατίας. Και βέβαια ουδείς δεν μπορεί να απορρίψει τη πιθανότητα το συνταγματικό δικαστήριο να ζητήσει εμμέσως πλην σαφώς ακόμη και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για θέματα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Απαιτήσεις, δηλαδή, που θα έβαζαν σε κάθε περίπτωση σε νέες περιπέτειες τη κυβέρνηση Μέρκελ, και άρα όλη την Ευρώπη.

Άλλωστε, μέσα στην εβδομάδα θα έχουμε και τις προτάσεις της Κομισιόν για την έξοδο από τη κρίση, και ειδικότερα τις προτάσεις της για την προώθηση της περίφημης τραπεζικής ένωσης, που επίσης δεν θα είχαν νόημα χωρίς μηχανισμό στήριξης, και που σίγουρα θα δυσκολεύονταν να προχωρήσουν αν για τη γερμανική κυβέρνηση συνοδεύονταν από την απαίτηση μεγαλύτερης διαβούλευσης με τη Βουλή και τους πολίτες της (μέσω δημοψηφίσματος). Και αυτό με δεδομένο ότι στο οριακό σημείο που έχει φτάσει η κατάσταση στην ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχουν πια περιθώρια για νέες καθυστερήσεις.

Στη πολύπλοκη αυτή εξίσωση σημαντικό κομμάτι αποτελεί και η κάλπη που θα στηθεί, επίσης τη Τετάρτη, στην Ολλανδία, τον μέχρι τώρα στενότερο και πιστότερο σύμμαχο της Γερμανίας της Άνγκελα Μέρκελ. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν εσχάτως τους κυβερνώντες Φιλελευθέρους του σκληροπυρηνικού (και διόλου φιλικού προς την Ελλάδα) Μαρκ Ρούτε να έχουν πάρει βραχεία κεφαλή έναντι του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που σε κάθε περίπτωση αποτελεί το μεγάλο κερδισμένο των φετινών εκλογών αντανακλώντας την απρόσμενη ενίσχυση των αριστερών δυνάμεων.

Ωστόσο, με το ένα τρίτο των ψηφοφόρων να παραμένει αναποφάσιστο, όλα τα ενδεχόμενα παραμένουν ανοιχτά, και αυτό δεν είναι σημαντικό μόνο για την μελλοντική στρατηγική της ίδιας της Ολλανδίας, και τη θέση της στην ενωμένη Ευρώπη, αλλά και για τη μελλοντική στρατηγική της Ευρωζώνης, όπου η ολλανδική άποψη και ψήφος θα είναι σημαντική για τις κρίσιμες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.