Μη βιώσιμο το σχέδιο
Η περιβόητη έκθεση του ΚΕΠΕ υπό την αιγίδα των κκ. Π. Κορλίρα και Γ. Μονογυιού ήρθε να αθροιστεί στην πληθώρα ανάλογων επιστημονικών εκθέσεων που συνομολογούν το ίδιο συμπέρασμα: ‘το ελληνικό χρέος δεν είναι και δεν θα είναι βιώσιμο ούτε μέχρι το 2020’. Μόνο που στην περίπτωση αυτή έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιος είναι αυτός που ομιλεί.
Μία ματιά στην πραγματικά πολύ πλούσια ερευνητική δουλειά που έχει επιτελέσει το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών τα τελευταία 2,5 περίπου χρόνια αρκεί για να δει ότι οι μελέτες του και τα επιστημονικά του ευρήματα – προτάσεις οικονομικής πολιτικής εμφανίζουν εκπληκτική ομοιότητα με το ακουλουθούμενο, από τις ελληνικές κυβερνήσεις και την τρόικα, μίγμα πολιτικής που εφαρμόζεται από την υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης προκειμένου να επιτευχθεί η δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας και η βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους.
Με άλλα λόγια οι συγγραφείς της έκθεσης ομολογούν εκών-ακών ότι όσα έλαβαν χώρα μέχρι σήμερα για την επίτευξη των δύο παραπάνω στόχων απέτυχαν και είναι καταδικασμένα να αποτύχουν εκτός αν…
Όπου ‘εκτός αν’, μπορεί κανείς είτε να διαβάσει την έκθεση του ΚΕΠΕ είτε να ανατρέξει σε δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, κ. Σίμου Κεδίκογλου, αφού για μία ακόμη φορά, ως εκ σύμπτωσεως, αμφότερες εμφανίζουν εκπληκτική ομοιότητα.
Απ’ τη στιγμή όμως που η έκθεση του ΚΕΠΕ είναι πιο ‘φρέσκια’ ας διαβάσουμε από εκεί:
‘Λαμβάνοντας υπόψη τις δυσμενείς αρχικές συνθήκες της οικονομίας κατά το 2012 και την συνεχιζόμενη ύφεση το 2013, η επίτευξη του στόχου για τον λόγο του Χρέους/ΑΕΠ στο 120% το 2020 φαίνεται να εξαρτάται από ένα συνδυασμό συγκεκριμένων «χρήσιμων» υποθέσεων οι οποίες περιλαμβάνουν σύμφωνα με την μελέτη:
– την επιμήκυνση της προσαρμογής των περικοπών των 11,6 δις ευρώ σε τέσσερα έτη (20113-2016),
– ένα χαμηλότερο επιτόκιο επιβάρυνσης του ανεξόφλητου χρέους,
– μια σημαντική απομείωση του αποθέματος του χρέους το 2012, αν υποτεθεί πως η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών υλοποιείται άμεσα μέσω του EFSF/ESM (όπως αναμένεται να γίνει για την περίπτωση των Ισπανικών Τραπεζών), αντί μέσω του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους,
– τις προοπτικές για τα έσοδα από αποκρατικοποιήσεις, τα οποία μειώνουν άμεσα το υπάρχον απόθεμα χρέους.
Με κατάλληλο συνδυασμό αυτών των προϋποθέσεων, οι οποίες συνθέτουν ένα πλαίσιο ‘διαπραγμάτευσης’, είναι πιθανό να επιτευχθεί ο στόχος του 120% του Χρέους/ΑΕΠ έως το 2020, ή ακόμα και να διαμορφωθεί σε ελαφρώς χαμηλότερα επίπεδα με «επιτεύξιμα» πρωτογενή πλεονάσματα.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, κάτω από οποιεσδήποτε «χρήσιμες» υποθέσεις εργασίας (στις οποίες, δεν θα έπρεπε να παραλείψει κανείς να ενσωματώσει το ενδεχόμενο ‘κουρέματος του χρέους που βρίσκεται στην κατοχή του επίσημου τομέα, δηλ. το OSI), η απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή προϋποθέτει την δημιουργία σημαντικού ύψους πρωτογενών πλεονασμάτων σε όλη την διάρκεια του χρονικού ορίζοντα προσαρμογής’.
Με άλλα λόγια οι κκ. Κορλίρας και Γ. Μονογυιός εισηγούνται τη λογική συνέχεια της μέχρι τώρα ακολουθούμενη πολιτικής ως λύση στο πρόβλημα, το οποίο όμως δεν είναι άλλο από την ίδια την πολιτική που ακολουθείται, αρνούμενοι να αντιληφθούν και να αναδείξουν τη σχέση αιτίου-αιτιατού που συνδέει τη μη βιωσιμότητα της μνημονιακής πολιτικής με τη μη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους.
Στο βαθμό, ωστόσο, που το παραπάνω είναι πλέον ευκρινές στη μεγάλη πλειοψηφία τόσο του κόσμου όσο και σωρείας επιστημόνων και αναλυτών, δεν έχει κανείς παρά να αντρέξει για συμβουλές στις μελέτες εκείνες που επιχειρούν να αναδείξουν μία εναλλακτική πολιτική προκειμένου να βρουν την άκρη στο νήμα της ελληνικής κρίσης χρέους.
Σταχυολογώντας τα κοινά σημεία πολλών εξ’ αυτών, διαπιστώνει κανείς ότι οποιαδήποτε λύση για την ελληνική περίπτωση περνά α) μέσα από την εμπροσθοβαρή ενίσχυση της ζήτησης και της κατανάλωσης που συνεπάγεται όχι μόνο διακοπή αλλά αντιστροφή της διαδικασίας υποτίμησης της αγοραστικής δύναμης εργαζομένων και συνταξιούχων και β) το πραγματικό ‘κούρεμα’ του ελληνικού χρέους, δηλαδή τη διαγραφή μέρους του και όχι μία ακόμη αναδιάρθρωση του αλά PSI+.
