Στενά τα κοστούμια των «πρώην»

Δεν είναι εύκολη η μετάβαση από το κέντρο της δημοσιότητας στα αζήτητα. Ο τρόπος που οι δύο πρώην κυβερνητικοί εταίροι, Αντώνης Σαμαράς και Βαγγέλης Βενιζέλος, αρπάζουν κάθε ευκαιρία για δημοσιότητα θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και συμπάθεια. Σε άλλες εποχές. Όχι πια.

Η εύκολη εξήγηση θα ήταν να κατηγορήσουμε τα μνημόνια για την απολεσθείσα καλοσύνη μας έναντι των «πρώην», αλλά θα υποτιμούσε σε μεγάλο βαθμό τα δικά τους μεγέθη.

Ο Αντώνης Σαμαράς επανεμφανίστηκε στη Μαδρίτη, στη πρόσφατη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος όπου μετέβη σύσσωμη η Νέα Δημοκρατία και μέσω συνέντευξής του μας έστειλε το μήνυμα ότι είναι «ενεργός στην πολιτική ζωή του τόπου». Ο αρχικός τρόμος από την απειλή καταλάγιασε στη σκέψη ότι προφανώς απευθύνονταν στο κόμμα του και αναφέρονταν στις εσωκομματικές εκλογές, ωστόσο η διευκρίνισή του ότι «υπάρχουν πολλοί τρόποι να υπηρετείς την πατρίδα σου πέρα από τη θέση του πρωθυπουργού», επανέφερε τα ρίγη. Και ορθώς τα επανέφερε γιατί στη συνέχεια των δηλώσεων του είπε ξεκάθαρα «είμαι ακόμα εδώ» απαντώντας για την κρίση του ιστορικού του μέλλοντος.

Ναι, ο Αντώνης Σαμαράς έχει επιλέξει ως συνώνυμό του τον φόβο και παραμένει σταθερός στην επιλογή του ακόμα και μετά την απομάκρυνσή του από το κέντρο της δημοσιότητας. Είναι της παλιάς «αντρικής σχολής» όπου εξουσία και φόβος ταυτίζονται.

Η περίπτωση Βενιζέλου είναι διαφορετική ως προς τα σημεία. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αισθάνεται αδικημένος, θεωρεί πολύ πρόωρη την αποστράτευσή του και αδυνατεί να κατανοήσει την αγνωμοσύνη μας για τα «βάρη» που σήκωσε το ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος. Τελευταία, έδωσε δύο συνεντεύξεις όπου διατύπωνε τη θέση ότι είναι επικίνδυνη η σύνδεση -που προσπαθεί η κυβέρνηση- της προσφυγικής κρίσης με την εφαρμογή του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας. Παραδόξως, και στις δύο συνεντεύξεις δεν μας εξήγησε το γιατί είναι επικίνδυνη αυτή η σύνδεση.

Η απάντηση ήρθε χθες από τη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. (Ecofin) που έκανε αποδεκτή την εισήγηση της Κομισιόν για σύνδεση του προσφυγικού ζητήματος με την πορεία εκτέλεσης του συμφώνου σταθερότητας, αποδεχόμενο ότι η προσφυγική κρίση εμπίπτει στις εξαιρετικές περιπτώσεις που προβλέπει το σύμφωνο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι τελειώσαμε με την λιτότητα που επιβάλλει το γερμανικής έμπνευσης σύμφωνο σταθερότητας, ωστόσο αφήνει κάποια περιθώρια αισιοδοξίας για την χαλάρωσή του.

Προφανώς αυτός ακριβώς είναι ο κίνδυνος για τον οποίο προειδοποιούσε ο Βαγγέλης Βενιζέλος: Καμιά φορά όταν διεκδικείς κάτι μπορεί και να το πετύχεις.