Η φούσκα και το εκκρεμές (Μέρος 2ο)

Απέτυχαν να ελέγξουν την κρίση, έγκαιρα κι αποτελεσματικά. Γιατί επιμένουν σε πολιτικές που ξεχαρβάλωσαν την διεθνή οικονομία και κλονίζουν συθέμελα την Δύση. Το οικονομικό πρόβλημα της Δύσης δεν είναι τεχνοκρατικό. Πολιτικό είναι. Απέτυχαν να ελέγξουν την κρίση, έγκαιρα κι αποτελεσματικά. Γιατί επιμένουν σε πολιτικές που ξεχαρβάλωσαν την διεθνή οικονομία και κλονίζουν συθέμελα την Δύση. Το οικονομικό πρόβλημα της Δύσης δεν είναι τεχνοκρατικό. Πολιτικό είναι.

Απαιτούνται άλλες πολιτικές για την ανασυγκρότηση της Δύσης. Πολιτικές, που θα δώσουν «επώδυνες λύσεις» σε βάρος όλων αυτών οι οποίοι οικοδόμησαν την παγκοσμιοποίηση των Παραγώγων-καζίνο. Οικοδόμησαν ένα σύστημα που έριξε την οικονομία της Δύσης σε μια ιστορική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου η οποία εκδηλώνεται με τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, των ελλειμμάτων, της υπερχρέωσης του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, της ανεργίας και της φτώχειας.

Τις πολιτικές αυτές δεν μπορεί να τις εμπνευστεί και να τις εφαρμόσει η Μέρκελ, ο Κάμερον, ο Σαρκοζί, ο Θαπατέρο και φυσικά ο… δικός μας Γιώργος Παπανδρέου. Ούτε το απρόσωπο τέρας της ΕΚΤ με τους διαφόρους Τρισέ, ούτε φυσικά οι αμερικανικοί ιδιωτικοί οίκοι αξιολόγησης ή οι Άκερμαν της ευρωπαϊκής τραπεζικής ελίτ.

Προϋπόθεση για τις «άλλες πολιτικές» αποτελεί ένας νέος, διεθνής, πολιτικός και κοινωνικός συσχετισμός δυνάμεων. Συσχετισμός που θα επαναφέρει την πολιτική στο προσκήνιο, θα επιστρέψει τις αγορές… στο ταμπλό και θα αναφέρεται στο όνομα των συμφερόντων της κοινωνίας και της πραγματικής οικονομίας και δεν θα υπηρετεί τυφλά την «διεθνή των τοκογλύφων».

Το αισιόδοξο στην εποχή της απόλυτης μαυρίλας είναι ότι στους λαούς της Ευρώπης αρχίζει να γίνεται συνείδηση η ανάγκη αυτή. Η συνείδηση κάποιων λαών, που έχουν και παράδοση στην δημιουργία κινημάτων κοινωνικοοικονομικής αλλαγής, κινείται πιο γρήγορα (Βρετανοί, Ισπανοί, Ιταλοί, ΄Ελληνες κ.α.) και η απάντηση σε αυτήν από την ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη δεν μπορεί να είναι τύπου ΄Ασαντ. Γιατί αυτή θα οδηγήσει σε πανευρωπαϊκή εξέγερση, μετά την αραβική.

Οι άλλες πολιτικές

Προχθές, στο κείμενο μας στις 10 Αυγούστου, είδαμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα στην Δύση και στην οικονομίας της. Επιμένουμε σε αυτό. Γιατί η κρίση είναι των ΗΠΑ και της Ευρώπης. Μόνο που απειλεί να συμπαρασύρει ή να κλονίσει όλη την παγκόσμια οικονομία διότι οι αναδυόμενες αγορές δεν έχουν ακόμα την δύναμη να παίξουν τον ρόλο των ΗΠΑ ή της Γερμανίας.

Σήμερα αναδεικνύουμε μερικές από τις «άλλες πολιτικές» ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης του συστήματος (επειδή δεν μπορεί αύριο το πρωί να καταστραφεί ο καπιταλισμός μιας και ο σοσιαλισμός ακόμα επουλώνει τις σταλινικές πληγές του…).

1) Αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» των ομολόγων όλων των υπερχρεωμένων κρατών. Έτσι τα κράτη, αντί να δανείζονται από αγορές ή τρόικες για να εξυπηρετούν τα παλαιά τους χρέη, θα αντλήσουν κεφάλαια για την ταχύτερη ανάκαμψη τους. Αυτό θα εξυγιάνει τις αγορές και θα τις απογειώσει.

2) Εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού και του ευρύτερου χρηματοοικονομικού τομέα σε όποιες χώρες καθίσταται ανέφικτη η κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών από τους μετόχους τους. Ειδάλλως, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τα χρηματοοικονομικά γκρουπ θα καταρρεύσουν και είτε θα κλείσουν είτε θα τα εξαγοράσουν οι ισχυροί. Σε μια τέτοια περίπτωση η χρηματοδότηση μιας οικονομίας, σαν την Ελληνική, θα ελέγχεται από τους ξένους «δεινόσαυρους». Άρα και τυπικά αποικία τους.

3) Κατάργηση όλων των χρηματοπιστωτικών Παραγώγων. Κατάργηση των τοξικών εργαλείων που μόλυναν την πραγματική οικονομία. Μόνο έτσι θα «απελευθερωθούν» τα τρις των δολαρίων που τζογάρουν στην καταστροφή του ευρώ, του Ευρωπαϊκού Νότου, επιχειρήσεων και τραπεζών και θα πέσουν στην παραγωγή. Άρα η Δύση βρίσκει λεφτά, επενδύει, παράγει, καινοτομεί, εξυγιαίνει τα δημόσια οικονομικά της και μειώνει δραστικά την ανεργία και την φτώχεια. Οι δε αγορές εξυγιαίνονται και απογειώνονται.

4) Βαριά φορολόγηση του πλούτου και των πλουσίων (αυτό που επιδίωξε πολύ καθυστερημένα ο Ομπάμα), με παράλληλη συρρίκνωση της φορολογίας, κυρίως του ΦΠΑ, των επιχειρήσεων και δη των νέων, των μικρομεσαίων και των εταιρειών που προάγουν την τεχνολογία, το διαδίκτυο κ.λ.π. Εξαφάνιση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής (δεν αποτελεί μοναδικό ελληνικό σπορ).

5) Τέλος στην ασυδοσία των περιβόητων οίκων αξιολόγησης. Δημιουργία ενός υπερεθνικού οίκου αξιολόγησης, που να ελέγχεται από τα κράτη στο πρότυπο του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Για την μεγαλύτερη αξιοπιστία του αυτός μπορεί να αναφέρεται στην Οικονομική Επιτροπή του ΟΗΕ. Τα κράτη να ξεκινήσουν τον απόλυτο έλεγχο των πεπραγμένων τους της τελευταίας δεκαετίας. Η ποινική δικαιοσύνη, οι κεφαλαιαγορές, οι χρηματιστηριακές αρχές να ψάξουν και να τιμωρήσουν τα ΑΑΑ+ την παραμονή του λουκέτου της Lehman, της Enron και του σκασίματος της φούσκας των subprime και των άλλων τιτλοποιημένων τοξικών. Νέο πλαίσιο αυστηρής εποπτείας των ιδιωτικών οίκων.

6) Η ΕΚΤ να αλλάξει… μυαλά. Απαιτείται συντονισμός της με την Fed, που σημαίνει ότι μηδενίζει τα επιτόκια του ευρώ για όσο χρειαστεί, «τυπώνει» ευρώ, η Fed το κάνει με την αγορά ομολόγων. Ταυτόχρονα εκδίδει ευρωομόλογα για να αγοράσει το χρέος των χωρών που κινδυνεύουν. Επίσης, αντί να δανείζει τις τράπεζες των προβληματικών κρατών με 1% κι αυτές μετά τα κράτη με 6%, να δανείζει απευθείας το κάθε κράτος με το 1%.

7) Επιστροφή… στον πληθωρισμό της Ευρωζώνης. Όπως τονίζει ο κορυφαίος καθηγητής του Χάρβαρντ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Κένεθ Ρόγκοφ, απαιτείται εγκατάλειψη της αντιπληθωριστικής εμμονής από την Ευρώπη και επιστροφή στην πολιτική του «ελεγχόμενου πληθωρισμού». Η υποτίμηση του ευρώ και το «τύπωμα» νέου χρήματος μπορεί να οδηγήσει την Ευρωζώνη σε έναν πληθωρισμό της τάξης του 5%. Σήμερα, όμως, η Ευρωζώνη δεν απειλείται από τον πληθωρισμό. Αντιθέτως, αυτός μπορεί να… την σώσει.

Διαφορετικά με τις νεοφιλελεύθερες συνταγές των Μέρκελ-Τρισέ και τις ερμαφρόδιτες επιλογές του Ομπάμα βαίνουμε ταχύτατα στην διπλή ύφεση.