Το 2002 η Ελλάδα υποδεχόταν το ευρώ με ενθουσιασμό…

Το 2002 η Ελλάδα υποδεχόταν το ευρώ με ενθουσιασμό. Τα σακουλάκια με τα πρώτα κέρματα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος γινόντουσαν ανάρπαστα και ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έφθανε να δωρίζει συμβολικά στον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους τα νέα κέρματα του ευρώ, ως μια ένδειξη ότι η Ελλάδα άλλαξε…και από πιστό παιδί της Ουάσιγκτον γινόταν πλέον ισχυρός εταίρος στην ανερχόμενη «Ενωμένη Ευρώπη» του ευρώ. Το 2002 η Ελλάδα υποδεχόταν το ευρώ με ενθουσιασμό. Τα σακουλάκια με τα πρώτα κέρματα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος γινόντουσαν ανάρπαστα και ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έφθανε να δωρίζει συμβολικά στον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους τα νέα κέρματα του ευρώ, ως μια ένδειξη ότι η Ελλάδα άλλαξε…και από πιστό παιδί της Ουάσιγκτον γινόταν πλέον ισχυρός εταίρος στην ανερχόμενη «Ενωμένη Ευρώπη» του ευρώ.

Δέκα χρόνια μετά η Ελλάδα αναστενάζει στα συσσίτια, τις ουρές των ανέργων και των εργαζόμενων που μένουν απλήρωτοι, όπως καλή ώρα ο γράφων ως εργαζόμενος στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» όπου δημοσιογράφοι, διοικητικοί και τεχνικοί παραμένουμε απλήρωτοι επί πέντε μήνες με την επιχείρηση να καταφεύγει στο περιβόητο άρθρο 99.

Στην Ελλάδα του 2012 είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος αποπομπής της χώρας από το ευρώ, με την ιθύνουσα πολιτική και οικονομική τάξη να προσπαθεί με απειλές να υπερασπιστεί τη Μεγάλη Ιδέα που ξεφτίζει. Eνδεικτικά άλλωστε τα αφιερώματα της Πρωτοχρονιάς σε ΒΗΜΑ και ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με ολίγη από Προβόπουλο ο οποίος απειλεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει στη δεκαετία του ’50 έτσι και γυρίσει στη δραχμή. Οι απειλές και οι συζητήσεις οι οποίες έχουν ενταθεί, ομολογούν ότι το χαρτί έξοδος από το ευρώ έχει αρχίσει πλέον και συζητιέται…

Στην ίδια την ευρωζώνη οι Ευρωπαίοι ηγέτες μαλλιοτραβιούνται για το πώς να κρατήσουν το ευρώ, η κατάρρευση του οποίου απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά ακόμη και τις ΗΠΑ και τα άλλα μεγάλα κέντρα του καπιταλισμού με ακόμη μεγαλύτερη οικονομική κρίση.

Το ευρώ σχεδιάστηκε ως αντίβαρο του δολαρίου και μετατράπηκε σε νούμερο δύο διεθνές νόμισμα, χωρίς ωστόσο να έχει από πίσω του την πολιτική και στρατιωτική ισχύ που έχει το δολάριο. Στην πραγματικότητα η κρίση των δύο αυτών νομισμάτων αντικατοπτρίζει όπως δείχνει ο καθημερινός ανταγωνισμός στις μεταξύ τους ισοτιμίες πότε με την άνοδο και την πτώση του ενός και πότε με την άνοδο και την πτώση του άλλου, τη βαθειά κρίση στην οποία έχουν εισέλθει από το 2008 και μετά τα δύο κυριότερα κέντα του σύγχρονου καπιταλισμού: οι ΗΠΑ και η Ευρωζώνη, της οποίας ηγέτιδες δυνάμεις είναι η Γερμανία και η Γαλλία.

Η κρίση του ευρώ δεν οφείλεται στις υπαρκτές ατέλειες της αρχιτεκτονικής του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, όπως την παρουσιάζει η κυρίαρχη αντίληψη στα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ. Για παράδειγμα παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν και κεντρική κυβέρνηση και ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και τυπώνουν «λογιστικά» αβέρτα δολάρια, δεν έχουν καταφέρει να βγουν πραγματικά από την κρίση. Οι επί μέρους πολιτείες ζουν σε συνθήκες χρεοκοπίας ανάλογες με αυτές των ευρωπαϊκών κρατών, ενώ η αμερικανική κοινωνία εξακολουθεί να πληρώνει βαρύ τίμημα για τις επιπτώσεις της κατάρρευσης της χρηματοπιστωτικής φούσκας της δεκαετίας του 2000, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η κατάρρευση της Lehman Brothers.

Σήμερα είναι πλέον εμφανές ότι η κρίση δεν είναι «ελληνική»-χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι στην Ελλάδα ήταν όλα καλώς καμωμένα(οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ άλλωστε τα τελευταία χρόνια το διεθνές σύστημα εξυπηρετούσαν)-αλλά ευρωπαϊκή και διεθνής. Σήμερα δεν είναι η Ελλάδα που απειλεί να διαλύσει το ευρώ, αλλά οι αυξανόμενοι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί τόσο μεταξύ της Γερμανίας της Μέρκελ και της Γαλλίας του Σαρκοζί, όσο και μεταξύ Ευρωζώνης και της εκτός ευρώ Βρετανίας που φοβάται ωστόσο ότι τυχόν κατάρρευση του ευρωπαϊκού νομίσματος θα παρασύρει και το λονδρέζικο Σίτι που κερδοσκοπεί ασύστολα με ομόλογα, νομίσματα και μετοχές.

Δέκα χρόνια μετά την μετά Βαΐων και Κλάδων ελληνική ένταξη στην νομισματική ένωση, οι Ευρωπαίοι μιλούν σήμερα για τραγικό λάθος, αδειάζοντας την ισχυρή Ελλάδα του…Σημίτη και της λεγόμενης ευρωπαϊκής πορείας. Ένα λάθος το οποίο η εγχώρια οικονομική και πολιτική ελίτ συνεχίζει να υπερασπίζεται με…πάθος, απειλώντας τον ελληνικό λαό ότι θα έλθουν πολύ χειρότερα αν διανοηθεί να επιστρέψει στη δραχμή, με υποτίμηση που θα φθάσει έως και το …70%(!).

Με την τρομοκρατία του ευρωδιπλώματος επιχειρούν να αναγκάσουν τον ελληνικό λαό να σκύψει το κεφάλι στην τρόικα, αποδεχόμενος μέτρα που κάνουν την υποτιθέμενη υποτίμηση του ευρώ να μοιάζουν πλέον με…λύση παρά με απειλή… Την ώρα που οι τράπεζες χρηματοδοτούνται με συνεχή πακέτα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, παρκάροντας μάλιστα τα κεφάλαια τους στην ΕΚΤ έναντι ακόμη και αυτού του γλίσχρου επιτοκίου που προσφέρει η κεντρική τράπεζα, οι ελληνικές επιχειρήσεις μεγάλες και μικρές κλείνουν, οι εργαζόμενοι δέχονται μία πρωτοφανή αφαίμαξη μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη και η απειλή νέων μέτρων επανέρχεται στα πλαίσια της υποτιθέμενης νέας επιχείρησης σωτηρίας που μας ετοιμάζει η τρόικα. Τι χειρότερο άραγε θα μπορούσε να μας συμβεί αν επιστρέφαμε στη δραχμή, όταν εκατοντάδες συμπολίτες μας ζουν τρώγοντας τις οικονομίες-όσοι είχαν-μιας ζωής για να τα βγάλουν πέρα, με τα διαφημιστικά φυλλάδια «αγοράζουμε χρυσό» στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, σήμα κατατεθέν της Ελλάδας του 2011.

Περισσότερες από 500 ευρωπαϊκές τράπεζες δανείστηκαν με επιτόκιο 0,75%(!) 489 δις. ευρώ από την ΕΚΤ τις τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου, τοποθετώντας το μεγαλύτερο μέρος από τα κεφάλαια αυτά(412 δις. ευρώ) ξανά στην ΕΚΤ για να κερδίσουν επιτόκιο 0,25%, αντί να ρίξουν τα λεφτά αυτά στην υποτιθέμενη ανάπτυξη.
Στην ίδια την ευρωζώνη είναι πλέον ανοικτό το ενδεχόμενο διάλυσης, όχι τόσο επειδή μπορεί να αναγκαστεί η Ελλάδα να πτωχεύσει και να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά επειδή οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δείχνουν ανήμπορες να αντιμετωπίσουν την κρίση, ιδίως από τότε που αυτή κτύπησε την Ιταλία..