Να κλείσει η αξιολόγηση, αλλά πώς;
Τον ρόλο του κάθε Πολ Τόμσεν τον ξέρουμε! Θα μας πιέζει μέχρι ασφυξίας, με στόχο να γίνει αυτό που ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του θεωρούν σωστό. Το ρόλο του κάθε Κυριάκου, επίσης τον ξέρουμε! Θα ζητάει να κλείσει η αξιολόγηση «πάση θυσία» και αμέσως μετά θα ασκεί κριτική για τα «μέτρα καταστροφής της οικονομίας».
Γράφει ο Κώστας Ψωμιάδης
Οι δύο αυτοί πόλοι, που έχουν την ίδια αφετηρία και τον ίδιο τερματισμό, λειτουργούν με τη λογική των Συμπληγάδων, που σε πρώτη φάση πιέζουν την κυβέρνηση να κάνει το επόμενο βήμα, αλλά ουσιαστικά αποτελούν τον οδοστρωτήρα για ό,τι έχει μείνει ακόμη ζωντανό στην οικονομία.
Τι εννοούν οι αντιπολιτευόμενοι όταν ζητούν «πάση θυσία» κλείσιμο της αξιολόγησης; Είναι ένα καλό ερώτημα, που προσφέρεται για περίσκεψη και γόνιμα συμπεράσματα.
Στην ουσία, ο Κυριάκος και οι συν αυτώ ζητούν να δεχθεί η κυβέρνηση τα εξωφρενικά μέτρα, που θέλουν να επιβάλλουν οι πιο σκοτεινοί κύκλοι της Ευρώπης και του Ταμείου, συνεχίζοντας την νεοφιλελεύθερη πρακτική του οδοστρωτήρα επί της ελληνικής οικονομίας.
Αλήθεια, θα είναι μία «καλή αξιολόγηση» η συμφωνία για αύξηση του ΦΠΑ στο 24%, για απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, για νέα φοροεπιδρομή στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα;
Εάν τα δεχθεί όλα αυτά η κυβέρνηση, η αξιολόγηση θα κλείσει «εύκολα», αλλά τα μέτρα θα αποδειχθούν (για μία ακόμη φορά) αναποτελεσματικά, αφού έχουν δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα στην ήδη τραυματισμένη ελληνική κοινωνία.
Ποιος πιστεύει ότι μπορούν να υλοποιηθούν αποτελεσματικά νέες πολιτικές λιτότητας, ύψους μεγαλύτερου των 8 δισ., όταν ούτε για τα 5,4 δισ., κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ομαλή υλοποίησή τους; Ούτε καν η ηγεσία της Ν.Δ. κι ας απαιτεί την άμεση υποταγή στις επιβουλές των διαφόρων Πολ Τόμσεν…
Από τις δηλώσεις του τελευταίου, ωστόσο, για τα επιπλέον μέτρα έως και σήμερα, υπήρξε ένα τεράστιας σημασίας γεγονός, που δείχνει ότι υπάρχουν τρόποι παράκαμψης των ακραίων συντηρητικών πολιτικών, που μας οδηγούν ολοταχώς στην εξαθλίωση: Η απόφαση της ΕΚΤ να δεχθεί τα ομόλογα του EFSF, που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών, δεν δίνει απλώς μία ανάσα στο εγχώριο πιστωτικό σύστημα. Αποτελεί και ένα σαφέστατο και ηχηρό μήνυμα προς όλους εκείνους τους εκπροσώπους των Θεσμών που επιμένουν σε αποτυχημένες πρακτικές, ότι η υπερεξουσία τους οδηγείται προς το τέλος, πριν τελειώσει οριστικά μία ολόκληρη οικονομία κι έναν ολόκληρο λαό.
Η συγκυρία, μέσα στην οποία έγινε το επόμενο βήμα από την ΕΚΤ έχει τη σημασία της: Η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει, αλλά όχι όπως θέλουν οι ομοϊδεάτες του κάθε Τόμσεν. Η συζήτηση για το χρέος έχει ήδη αρχίσει, παρά τα εμπόδια που προσπαθούν να ορθώσουν οι ακραίες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις.
Οι δύο αυτές προϋποθέσεις (αξιολόγηση και χρέος) αλλάζουν ριζικά το σκηνικό στην ελληνική κρίση. Εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας δεν καταπατήσει τις «κόκκινες γραμμές», που ο ίδιος έβαλε κι εφόσον επιτύχει πολιτικές αποφάσεις και για τα δύο, τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την οριστική και αμετάκλητη αλλαγή πορείας της οικονομίας.
Μόνο έτσι υπάρχει σωτηρία. Σε διαφορετική περίπτωση, η ολική καταστροφή είναι προδιαγεγραμμένη.
