Μπορούσαμε και καλύτερα αλλά…
Οι καταστάσεις που ζούμε τα τελευταία χρόνια πιστεύω ότι αλλάξανε σε πολλούς συνανθρώπους μας τον τρόπο της ζωής τους. Τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται, συμπεριφέρονται, μα πάνω απ’ όλα γίνονται ξανά άνθρωποι βγάζοντας το αρχέγονο DNAτους, τη συμπόνια, τη καλοσύνη, τη φιλοξενία τους.
Έτυχε τώρα στη χώρα μας, και βρήκανε μερικές χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι, οι μετανάστες όπως τους λέμε, μια γέφυρα σωτηρίας. Πρώτα για να σώσουν τη ζωή τους οι περισσότεροι από αυτούς, και αργότερα να τη φτιάξουν πλησιάζοντας όσο μπορούσαν τα δικά τους στάνταρ στη χώρα που ζούσαν.
Η χώρα μας η οποία υποδέχτηκε όλο αυτόν τον κόσμο, παρ’ όλο που σοκαρίστηκε στην αρχή, στη συνέχεια αντέδρασε όπως έχει μάθει. Φρόντισε όλες τις «καραβιές» που έρχονταν δίνοντας πραγματικά τον εαυτό της. Και κει που περιμένεις να έρθει η κρατική μηχανή να αναλάβει τα περαιτέρω, προκειμένου όλοι να χαλαρώσουν και να βρουν ξανά τον εαυτό τους… εκεί γίνεται το μεγάλο μπέρδεμα, μια οχλοβοή που τελειωμό δεν έχει.
Και αυτό γίνεται γιατί δεν υπάρχει κάποιος να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του, να προσπαθήσει να παλέψει και να τη βγάλει εις πέρας. Με ενέργειες που θα έχουν μια λογική στα τρία βασικά. Αρχή, μέση και τέλος.
Πρώτα πρέπει να εγκατασταθούν κάπου ώστε να νοιώσουν ασφαλείς. Άρα στη προκειμένη περίπτωση τους δίνεις στέγη, ή μια σκηνή. Μετά φροντίζεις για την εστίασή τους και κατόπιν να τους δείξεις πως να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει, και τι πρέπει να κάνουν εκείνοι. Αργότερα προσπαθείς να κάνεις τη ζωή τους πιο υποφερτή.
Δυστυχώς στην οργάνωση τα κάναμε θάλασσα. Ατάκτως ειρημένες οι σκηνές μερικές από τις οποίες είναι καλοκαιρινές, μια αταξία να υπάρχει γενικώς και αυτό να φαίνεται… και η κυβέρνηση σχεδόν απούσα από αυτό το ιστορικό γεγονός.
Σε τέτοιους μεγάλους καταυλισμούς χρειάζονται δομές τέτοιες, όσες έχει ένας δήμος. Το να μπορέσεις να «κουμαντάρεις» τόσο κόσμο απαιτεί να έχεις φτιάξει μερικά πράγματα όπως:
Ιατρεία
Δημόσιες τουαλέτες
Σύστημα ύδρευσης
Σύστημα αποχέτευσης
Σύστημα καθαριότητας
Πρόσβαση στον ηλεκτρισμό
Εστιατόρια ή μαγειρεία
Πρόσβαση σε θέρμανση
Παιδικό σταθμό ή παιδότοπο
Αστυνομία
Και πολλά άλλα που ίσως ξεχνώ ή που έχουν δευτερεύουσα σημασία, τα οποία όμως δίνουν αξία σε κάποιους ανθρώπους που είχαν τα πάντα και τα έχασαν. Είχανε και εκείνοι σπίτια, δεν ζούσαν στη ζούγκλα σαν ιθαγενείς!
Αντί όμως να γίνει αυτό, φορτώθηκε με διπλή δουλειά ο κάθε δήμος που έχει καταυλισμούς χωρίς να του έχουν δοθεί χρήματα. Επίσης γέμισε με άγχος ο τοπικός πληθυσμός γιατί έβλεπε ότι δεν υπήρχε υποστήριξη, αγρίευαν και οι μετανάστες γιατί δεν μπορούσαν να ζουν σα ζώα και άρχισαν οι φασαρίες, τα μαχαιρώματα και τέλος οι θάνατοι από το κρύο και τις αρρώστιες.
Δυστυχώς αυτό που διαπιστώθηκε είναι η συσσώρευση μεγάλου αριθμού ΜΚΟ, που επικαλούνται ότι έχουν λύσεις για όλα τα προβλήματα, πλην όμως είναι προφανές και αυταπόδεικτο (λόγω της αναποτελεσματικότητας πολλών), ότι ο βασικός στόχος πολλών εξ’ αυτών είναι να βάλουν χέρι στα χρήματα που διατίθενται από την ΕΕ για την διαχείριση του προβλήματος.
Έχουν δοθεί περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ.
Οι κύριοι των ΜΚΟ έχουν ποτέ διοικήσει έστω ένα χωριό;
Πολύ αμφιβάλλω σύμφωνα με το μπάχαλο που βλέπουμε.
Για να λειτουργήσει ένας μεγάλος καταυλισμός χρειάζεται να υπάρχει και μια ιεραρχία, ώστε να λύνονται τουλάχιστον κάποια προβλήματα, αλλά εδώ βλέπουμε ότι μόνο προβλήματα δημιουργούνται.
Η διαχείριση αυτού του προβλήματος απαιτεί ειδικές ικανότητες.
Υπάρχει κάποιος;
