9/11: Η μαύρη επέτειος και οι νέες πληγές της Αμερικής του Ντόναλντ Τραμπ

Έχω αρκετά χρόνια να ασχοληθώ με τη θλιβερή επέτειο της 11ηςΣεπτεμβρίου. Και όχι μόνο εγώ. Ακόμη και στα αμερικανικά media, οι αναφορές τα τελευταία χρόνια περιορίζονταν σε editorialsμνήμης και επετειακά αφιερώματα που σπάνια «έβγαιναν» στα πρωτοσέλιδα. Η ημέρα που άλλαξε τον κόσμο, όπως συνηθίζαμε τότε να γράφουμε, έγινε μια θλιβερή ημερομηνία στα ημερολόγια, με τον κόσμο να έχει αποκτήσει, δυστυχώς, μια οικειότητα που ούτε καν φανταζόταν με τις λέξεις τζιχάντ, τζιχαντιστές, ισλαμιστές και μαζί τους τον τρομοφόβο και τα σκληρά μέτρα αστυνόμευσης και παρακολούθησης που έφερε.

Φέτος, ωστόσο, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Και αυτό διότι τα ηνία της Αμερικής και τα κουμπιά της πολεμικής της μηχανής ελέγχει ο απρόβλεπτος (για να μην πούμε τίποτε χειρότερο) κύριος Τραμπ και τα γεράκια που έφερε και πάλι μαζί του σε θέσεις-κλειδιά, ενώ η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό από τον συνδυασμό των έξωθεν απειλών και της εσωτερικής φυλετικής διαμάχης που έχει φουντώσει.   

Επί 16 χρόνια η χώρα έχει γλυτώσει ένα τρομοκρατικό χτύπημα μεγάλης κλίμακας, από ξένους μαχητές. Όμως, τα συνεχή χτυπήματα του ISISστην Ευρώπη, την τελευταία διετία, σηματοδότησαν την αναβίωση του εξτρεμιστικού κινδύνου στη Δύση συνολικά. Ο μέσος Αμερικανός δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι το νέο κύμα εξτρεμισμού θα περιοριστεί απαραιτήτως στην Ευρώπη και ότι το χαλιφάτο δεν έχει, τουλάχιστον, την φιλοδοξία να δράσει σε αμερικανικό έδαφος. Το αν θα το καταφέρει, είναι διαφορετικό θέμα. Όμως, ότι θα το ήθελε για το επικοινωνιακό κέρδος που θα εξασφάλιζε, είναι εύλογο. Έτσι, ο φόβος έχει ξαναφουντώσει…

Στην ηγεσία της χώρας, άλλωστε, βρίσκονται (περίπου) οι ίδιοι άνθρωποι του συντηρητικού κατεστημένου και του λόμπι των όπλων και των ενεργειακών συμφερόντων που οδήγησαν τότε την Αμερική σε δύο πολέμους με –μοναδικούς(;)- δήθεν στόχους να καταπολεμήσουν τον εξτρεμισμό και να κάνουν τη χώρα πιο ασφαλή. Το πρώτο σίγουρα δεν το κατάφεραν, αν λάβουμε υπόψη ότι η αποδόμηση του Ιράκ ουσιαστικά διευκόλυνε τη γέννηση και γιγάντωση του ISIS. Το δεύτερο είναι θέμα οπτικής, δεδομένου ότι ναι μεν δεν είχαμε, μέχρι τώρα, ανάλογο τρομοκρατικό χτύπημα, αλλά η αμερικανική κοινωνία βίωσε μια μετάλλαξη των συνταγματικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών προκειμένου να δρομολογηθούν τα νέα μέτρα παρακολούθησης και αστυνόμευσης που θα την κρατούσαν ασφαλή και προστατευμένη.    

Στο φόβο των ξένων τρομοκρατών, στον οποίο προστέθηκε εσχάτως και ο «τρελός» Κιμ Γιονγκ Ουν και η πιθανότητα μιας πολεμικής σύρραξης, ήρθε να προστεθεί και ο εσωτερικός διχασμός που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα σε συντηρητικούς και μετριοπαθείς, ανάμεσα σε εθνικιστές και προοδευτικούς, ανάμεσα σε οπαδούς του Τραμπ και πολέμιους της ακραίας πολιτικής του, κυρίως στο μεταναστευτικό. Όσο η τραγωδία της πτώσης των Δίδυμων Πύργων ένωσε την αμερικανική κοινωνία, τόσο η προεδρία Τραμπ την έχει διχάσει, φτάνοντας στο σημείο να επαναφέρει στην επιφάνεια φυλετικά μίση και ξεχασμένες διαφορές, ακόμη και για τα αγάλματα των ηρώων του αμερικανικού εμφυλίου μεταξύ βορείων και νοτίων.

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, η φετινή επέτειος αποκτά ξεχωριστή σημασία. Η αμερικανική κοινωνία έχει ανάγκη να ξαναθυμηθεί αυτά που την ενώνουν και να προσπαθήσει να κλείσει τις πληγές του μίσους και της ανασφάλειας που έχουν δημιουργηθεί, πριν αυτές αφορμίσουν. Όμως, αν λάβουμε υπόψη ότι βρισκόμαστε μόλις στους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Τραμπ, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για αυτά που μπορεί να μας επιφυλάσσουν τα επόμενα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης του. Δυστυχώς, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη…