Στο ίδιο έργο θεατές

Σάλο έχουν προκαλέσει στον χώρο των ΜΜΕ, οι ατομικές συμβάσεις που καλούνται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι στον «πρώην ΔΟΛ», νυν Alter Ego ή για τους λιγότερο γνώστες στα «ΝΕΑ» και στο «Βήμα» του Βαγγέλη Μαρινάκη. Η αναφορά σε έναν «φιξ μισθό» χωρίς προσαυξήσεις από τυχόν αργίες και Σαββατοκύριακα, έχουν προκαλέσει ανατριχίλα σε όλο τον κλάδο, δίκαια ή άδικα θα το εξετάσουμε. Επίσης, η αναφορά στο δικαίωμα που έχει η επιχείρηση να αξιοποιεί τον εργαζόμενο σε όποιο από τα «μαγαζιά» της επιθυμεί, προβληματίζει ιδιαίτερα. Αλλά αυτό που δεν «χωνεύεται» με τίποτα είναι ότι εφεξής το κείμενο του δημοσιογράφου θα ανήκει στην εφημερίδα, ως πνευματικό δικαίωμα, αλλά αν ο δημοσιογράφος δεχτεί αγωγή, τότε η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο και μόνο…

Προκαλεί αλγεινή εντύπωση το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω καταγράφηκαν σε σύμβαση εργασίας και ζητήθηκε από τους εργαζόμενους πρώτα να τις υπογράψουν και μετά να τις διαβάσουν πιο προσεχτικά. Όμως, μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά «ξαναζεσταμένο φαϊ» για τον κλάδο;

Όσοι κατοικούν σε αυτό το βιλαέτι, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στα χρόνια της κρίσης, αλλά και νωρίτερα, υπήρχαν εργοδότες στα ΜΜΕ οι οποίοι είχαν ανάλογες επιδιώξεις και πέτυχαν αντίστοιχες συνθήκες «γαλέρας» στα μαγαζιά τους. Ποια ελευθερία του τύπου θα μου πείτε και ποια ελευθερία έκφρασης του λόγου; Εδώ το μόνο που ενδιέφερε συγκεκριμένα εκδοτικά λόμπι ήταν πώς θα δουλέψουν οι δημοσιογράφοι την Κυριακή για να βγει το φύλλο της Δευτέρας. Για την προσαύξηση λόγω Κυριακής ή για ρεπό εντός της επόμενης εβδομάδας, ούτε λόγος… Αν ξυπνούσε κάποιος «είλωτας» και ζητούσε τα αυτονόητα, τότε του έδιναν την αποζημίωσή του και τον έδιωχναν, για να μην ξυπνήσει και τους υπόλοιπους…

Τώρα λοιπόν που έρχεται ένας Μαρινάκης και αποτυπώνει «στο χαρτί» όλα όσα ισχύουν στην δημοσιογραφική πιάτσα, εδώ και χρόνια, έρχεται ο δημοσιογραφικός κόσμος να αισθανθεί «ανατριχίλα»;

Μήπως το σκέλος του δανεισμού εργαζομένων επίσης δεν έχει λειτουργήσει στο παρελθόν; Ειδικά σε τηλεοπτικούς σταθμούς, υπήρξαν περίοδοι που το μοντέλο αυτό της εργασίας «άνθησε» κανονικότατα. Γιατί λοιπόν και εδώ να προβληματιζόμαστε  και να ανησυχούμε τόσο πολύ;

Ποτέ δεν είναι αργά ο κλάδος να καταλάβει ότι πρέπει να πάψει να υποκρίνεται. Εννοείται ότι όλες αυτές οι εργοδοτικές πρωτοβουλίες είναι ακραίες και στερούν από το δημοσιογράφο την ελευθερία της γραφής, που είναι το «οξυγόνο» του. Αλλά επιτέλους, ας μάθουμε να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Δεν ήρθε ξαφνικά ένας Μαρινάκης να τινάξει στον αέρα ότι καλό χτιζόταν στη δημοσιογραφία εδώ και χρόνια. Αντίθετα, επί δεκαετίες, σιγά – σιγά οι εργασιακές σχέσεις στον κλάδο, γίνονται λάστιχο και μετατρέπονται οι εργαζόμενοι σε «πρόβατα επί σφαγή». Η ανεπάρκεια όλων μας και ειδικά του συνδικαλιστικού μας οργάνου, της ΕΣΗΕΑ, να βάλει φρένο εν τη γενέση του, σε τέτοια φαινόμενα, έχει φέρει την κατάσταση στο σημερινό εργασιακό Μεσαίωνα. Το χειρότερο όμως είναι πως ότι συμβαίνει στη δημοσιογραφία, λίγο αργότερα διαχέεται στο σύνολο της αγοράς εργασίας, ανεξαρτήτως κλάδου. Καλημέρα σας…