Το γέλιο (σε) πάει στον παράδεισο…
Σήμερα η Ελλάδα απευθύνει το τελευταίο αντίο στον μεγάλο, πέραν πάσης αμφισβήτησης, Χάρρυ Κλυνν. Ίσως τελικά, όπως κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν, έτσι και κάθε εποχή να έχει τους σατιρικούς καλλιτέχνες που της πρέπουν.
Διότι χωρίς έναν Ανδρέα Παπανδρέου, έναν Κωνσταντίνο Καραμανλή, έναν Χαρίλαο Φλωράκη, άντε έναν Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τι να σατιρίσει κανείς; Το «Game of Love»; Κίνησε, λοιπόν, ο Χάρρυ να πάει να βρει τους αληθινά μεγάλους…
Ο ανεπανάληπτος σατιρικός καλλιτέχνης, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή, αφήνει ένα κενό, που κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει… κενό. Αναλογιστείτε τους επιγόνους του, όλους εκείνους που καμώνονται ότι είναι stand-up comedians ή ότι κάνουν σάτιρα και θα καταλάβετε γιατί ο Χάρρυ ήταν μοναδικός. Και γιατί όποιος, μια στο τόσο, του διαμαρτυρήθηκε, δεν είχε πειραχτεί για τη σάτιρά του, αλλά γιατί δεν τον είχε κάνει νούμερο στις παραστάσεις ή τους δίσκους του.
Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης, υπόδειγμα πολυμήχανου Πόντιου Έλληνα, είχε, τελικά, ένα ξεχωριστό «πακέτο». Διότι δεν ήταν απλά ένας αστείος τύπος, που ήξερε να αποσπά, αντανακλαστικά, το γέλιο του κοινού, καταφεύγοντας στην καζούρα και τα χοντροκομμένα αστεία. Το γέλιο ξεκινούσε από το κείμενο και τους χαρακτήρες που έπλαθε, οι οποίοι, στη χρυσή του εποχή, αποτύπωσαν ανάγλυφα όλες τις πτυχές αυτού που, μεταπολιτευτικά, ονομάσαμε «νεοέλληνα». Προσθέστε σε αυτό ένα γερό υποκριτικό ταλέντο, έστω κι αν τελικά αυτό εξαφανίστηκε κάτω από τον σατιρικό και συγγραφικό του οίστρο.
Βάλτε, επίσης, μία σφαιρική, αναγεννησιακού τύπου, καλλιτεχνική προσωπικότητα που έγραφε, έπαιζε, τραγουδούσε, ζωγράφιζε… Και τέλος, το θετικό πρότυπο του αιώνιου, καταφερτζή Έλληνα, που πετύχαινε με ό,τι κι αν καταπιανόταν: Από τα χρόνια της Αμερικής, όπου οι παλιοί ακόμη τον θυμούνται, μέχρι την αναγέννηση της Απολλωνάρας και την ενασχόληση με τα κοινά.
Τα τελευταία χρόνια, όχι πια τόσο ενεργός στο σατιρικό πεδίο, ο Χάρρυ Κλυνν διατήρησε, πάντοτε, το θάρρος του λόγου του και προς τιμήν του, σε αντίθεση με κάποιους δήθεν πνευματικούς ανθρώπους, δεν σταμάτησε ποτέ να συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο. Πολλές φορές, όταν ακόμη το δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήταν στα πάνω του, εξέφρασε θέσεις που έβαζαν φωτιά στο διαδίκτυο και έκαναν κάποιους, να τον κατατάσσουν στους… ψεκασμένους.
Στην πραγματικότητα, δεν ήταν όμως τίποτα άλλο από λόγια καρδιάς ενός ανθρώπου, που αγαπούσε την Ελλάδα περισσότερο από εκείνους που παριστάνουν ότι την υπηρετούν.
Καλό ταξίδι, «καθαρέ» Χάρρυ.
