Ένα… light μνημόνιο, το φθηνό πρωτοχρονιάτικο «δώρο» της κυβέρνησης

Βρισκόμαστε στην αφετηρία του 2019 και μετράμε ήδη τέσσερις μήνες από το τέλος του τρίτου μνημονίου. Πριν λίγες εβδομάδες η Βουλή ψήφισε τον προϋπολογισμό που αποτελεί την εικόνα της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κατάστασης στη χώρα για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε. Οι δύο κυρίαρχες πολιτικές πλευρές ερμηνεύουν εντελώς διαφορετικά αυτή την εικόνα. Από τη μία πλευρά, η κυβέρνηση μιλάει για μεταμνημονιακό προϋπολογισμό και υπερπροβάλλει τα θετικά μέτρα, σα να μην υπάρχουν πάλι άγριοι φόροι.

Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος*

Και από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση δυσκολεύεται πολύ να κρύψει τη δυσαρέσκειά της για τα θετικά μέτρα, αλλά και την αποτυχία της να παραστήσει τον αντικυβερνητικό… Νοστράδαμο. Ας είμαστε ειλικρινείς: Ο προϋπολογισμός του 2019 είναι μεταμνημονιακός μόνο… χρονικά. Επί της ουσίας πρόκειται για έναν πιο light μνημονιακό προϋπολογισμό, που προβλέπει επιπλέον φόρους, σε μια χρονική στιγμή που η χώρα παραμένει εκτός αγορών, ενώ δεν περιλαμβάνει και καμία αναπτυξιακή πνοή.
Πρέπει να δεχτούμε πως ο προϋπολογισμός της φετινής χρονιάς περιέχει και καλές ειδήσεις. Δυστυχώς, όμως, όχι για όλους. Επίσης, αυτές οι καλές ειδήσεις, δεν προκύπτουν από ανάπτυξη και από κάποιο περίσσευμα πλούτου. Εξακολουθούν να προέρχονται από τη βαρύτατη φορολογία. Η μείωση των εισφορών για 250.000 ελεύθερους επαγγελματίες, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, ήταν μία απολύτως αναγκαία διόρθωση, αλλά παραμένει «σταγόνα στον ωκεανό». Προεκλογικά, ο πρωθυπουργός έλεγε για τον ΕΝΦΙΑ ότι «δεν μειώνεται, αλλά καταργείται».

Και τώρα, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, φέρνει μία μεσοσταθμική μείωση κατά 10%, που όμως ισχύει για όσους έχουν ακίνητη περιουσία έως 150.000 ευρώ. Επί της ουσίας, 750.000 ιδιοκτήτες ακινήτων που πληρώνουν βάσει του ΕΝΦΙΑ 1,3 δισ. ευρώ, δεν θα δουν καμία μείωση. Και επιπλέον, φτάνουμε στο τέλος του νόμου Κατσέλη, με χιλιάδες σπίτια, ακόμα και πρώτες κατοικίες να είναι στον αέρα. Αυτά και πολλά ακόμα δείχνουν δυστυχώς, ότι είμαστε ενώπιον ενός ακόμα, κατ’ ουσία μνημονιακού προϋπολογισμού. Ενός προϋπολογισμού που προβλέπει παροχές 910 εκ. ευρώ, αλλά και επιπλέον φόρους 1 δις ευρώ.

Και η αλήθεια είναι ότι όσοι εδώ και χρόνια φωνάζαμε για τη «λάθος συνταγή», ακόμα και σήμερα που η Ελλάδα είναι εκτός μνημονίων, δικαιωνόμαστε πικρά. Δεν θα αρνηθώ, βέβαια, ότι υπάρχουν δείκτες που εμφανίζουν ανάκαμψη. Όμως δεν μπορούμε και να ισχυριστούμε ότι οι δείκτες αποτελούν απόδειξη της πραγματικότητας στην οποία ζουν η κοινωνία και η αγορά. Ωστόσο, οφείλω να επισημάνω ότι ειλικρινά δεν κατανοώ τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Από τη μία ψηφίζει τα θετικά μέτρα που έλεγε πως δεν θα υπάρχουν και από την άλλη εμφανίζει παντού τη… στεναχώρια της γι’ αυτά. Ο κ. Μητσοτάκης σήμερα ψηφίζει την μη περικοπή των συντάξεων, όμως ο κ. Χατζηδάκης επέπληξε τον κ. Μοσκοβισί όταν έλεγε πως μια νέα περικοπή θα οδηγούσε ακόμα περισσότερους συνταξιούχους στα όρια της φτώχειας. Η Νέα Δημοκρατία υποστηρίζει πως «η κυβέρνηση παίρνει δέκα από όλους και δίνει ένα σε μερικούς», όμως θέλει να ξεχνάει ότι το σύνολο σχεδόν των εξοντωτικών φόρων του τρίτου μνημονίου, ουσιαστικά δομήθηκαν στο δεύτερο μνημόνιο, επί συγκυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου.

Εξ’ άλλου, δεν δικαιούται η κυβέρνηση να παριστάνει πως ο χρόνος της ξεκίνησε μετά τις 21 Αυγούστου και την έξοδο από το μνημόνιο. Είναι τέσσερα χρόνια στην εξουσία, εκλέχτηκε με ένα πρόγραμμα που δεν εφάρμοσε, αλλά και το πρόγραμμα που τελικά εφάρμοσε δεν έφερε τα αποτελέσματα που ήλπιζε ή που έλεγε. Σαφώς, όμως, δεν δικαιούται και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτός και όσοι διετέλεσαν υπουργοί στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, να παριστάνουν ότι δεν έχουν παρελθόν και ευθύνες στα μνημονιακά χρόνια και ακόμα χειρότερα, να καμώνεται τώρα ότι εάν έρθουν στην εξουσία, θα κρατούν το «μαγικό ραβδάκι» που θα τα κάνει όλα καλύτερα για όλους. Η πλήρης αλήθεια είναι ότι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες. Έχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Και… ονοματεπώνυμο! Γι’ αυτό και με απόλυτη σοβαρότητα και συνέπεια, αρνήθηκα κάθε μνημονιακή πρόβλεψη και αυτού του προϋπολογισμού. Δεν αρνούμαι όμως ούτε το ελάχιστο ψήγμα κοινωνικής παροχής που εμπεριέχει.

Ζυγίζοντας τα δεδομένα, το βέβαιο είναι ότι η Ελλάδα παραμένει ασθενής. Όμως το ίδιο δείχνει και η Ευρώπη. Τα «Κίτρινα Γιλέκα» πιθανόν να φορεθούν και στην Ελλάδα. Δεν θα τα φέρει η μόδα αλλά τα γεγονότα, που, είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Τα πολιτικά νιάτα του Μακρόν, βλέπουν όλοι πως δεν κράτησαν για πολύ, γιατί οι ελπίδες που επενδύθηκαν από πολλούς Γάλλους στην υποψηφιότητά του, αποδείχθηκε στην πράξη ότι ήταν φρούδες, αφού ως πρόεδρος δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να συνεχίζει την ίδια (νεο) φιλελεύθερη πολιτική, συχνά με πιο επιθετικό τρόπο από τον Ολάντ.

Εξ ου και το προσωνύμιο ο “πρόεδρος των πλουσίων”. Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω «κουμπώνει» ακριβώς με τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδος. Τα μικρομεσαία στρώματα, στρέφουν μαζικά την πλάτη στις παραδοσιακά κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, και φυσικά δεν έχουν, προσβληθεί από κάποιου είδους ιδεολογικό ιό που τα ωθεί προς τα άκρα. Η κύρια αιτία που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη πραγμάτων είναι ότι αυτές οι πολιτικές παρέες Σαμαρά – Βενιζέλου, Μητσοτάκη – Γεννηματά, περισσότερο ή λιγότερο, ανατρέπουν τις σταθερές του βίου τους σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του Δυτικού Κόσμου.

Ο πολιτικός χάρτης αλλάζει λόγω της οικονομικής κρίσης, αλλά και της παγκοσμιοποίησης. Και φυσικά ο κ. Μητσοτάκης που έχει φορέσει το «κοστούμι» Μακρόν,είναι ώρα να προβάρει άλλο… κοστουμάκι.

* Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και ανεξάρτητος βουλευτής