Η παρακαταθήκη του Μπεχράκη: «Να βλέπω με την ψυχή και τα μάτια τους»

Εδώ και λίγα 24ωρα η φωτοειδησεογραφία είναι ακόμα πιο φτωχή. Ο θάνατος του βραβευμένου φωτορεπόρτερ Γιάννη Μπεχράκη δεν θορύβησε αυτούς που τον γνώριζαν, καθώς ήξεραν τη μάχη που έδινε τους τελευταίους μήνες με την επάρατη νόσο, όμως όπως φαίνεται άγγιξε ιδιαίτερα τον απλό κόσμο που είχε συγκινηθεί με τις φωτογραφίες του τα τελευταία χρόνια.

Τα Social media, έστω και για λίγες ώρες, έγιναν πιο φωτεινά, πιο συγκινητικά, πιο αισιόδοξα, καθώς τα newsfeed των χρηστών γέμισαν από τις εικόνες που είχε απαθανατίσει με το φακό της μηχανής του.  Η κάλυψη του προσφυγικού αλλά και της έκρυθμης κατάστασης στη Σιέρρα Λεόνε ήταν τα δύο γεγονότα που τον έκαναν περισσότερο γνωστό στον πλανήτη και τον έφεραν στην πρώτη γραμμή.

Το βραβείο Πούλιτζερ ήταν φυσική συνέχεια για τον άνθρωπο που «μιλούσε» με το φακό. Ακούραστος για τους συναδέλφους που τον συναναστράφηκαν και ταυτόχρονα διακριτικός, παρότι βρίσκονταν πάντα δίπλα σχεδόν σε αυτό που ήθελε να φωτογραφήσει. Με την κάμερα ανά χείρας, όργωνε όλο τον κόσμο για να «πιάσει» τη στιγμή, να δώσει στο κοινό αυτό που δεν μπορούσε να δει, «για να μην λέει κανείς ότι δεν ήξερε τι συνέβαινε».

Στα 58 του χρόνια ο Γιάννης Μπεχράκης είχε να δώσει πολλά ακόμα στο χώρο, είχε να καλύψει πολλές ακόμα φυσικές καταστροφές, να «αιχμαλωτίσει» με το φακό του πολλά βλέμματα μικρών και μεγάλων που αναρωτιούνται «γιατί».

Τα τελευταία χρόνια έγινε η απώλεια συνήθειά μας, που θα έλεγε και ο ποιητής, καθώς πολλοί άνθρωποι που έχουν συμβάλει στο να γίνει ο κόσμος μας λίγο καλύτερος, φεύγουν νέοι από κοντά μας.

Ο Γιάννης Μπεχράκης ήταν ένας από αυτούς.