Έχουμε τους συμμάχους που μας αξίζουν!

Μη βιαστείτε να απορρίψετε κάποιες αλήθειες που περιλαμβάνει αυτό το κείμενο. Διότι, εδώ και δεκαετίες είμαστε… όμηροι των συμμαχιών που διαμορφώνουμε ως χώρα, αλλά πάντα «είμαστε μόνοι μας» απέναντι στην εξ ανατολών απειλή, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν την προηγούμενη εβδομάδα κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες.

Η «μάχη» που έδωσαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Αναστασιάδης στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. σχετικά με τη νέα τουρκική εισβολή (χωρίς εισαγωγικά), ήταν για τα αυτονόητα! Και μάλιστα την… πάσα την έδωσε η ίδια η Άγκυρα, όταν έκανε λόγο για «λάθος» των Ευρωπαίων να δεχθούν την Κύπρο στην Ένωση το 2004.

Κι όμως, οι ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν όλα τα «όπλα» (ακόμη και του βέτο) για να πείσουν ορισμένους… εταίρους ότι η τουρκική γεώτρηση στην κυπριακή ΑΟΖ παραβιάζει τα χωρικά ύδατα της ενωμένης Ευρώπης κι όχι ενός κράτους-μέλους! Με άλλα λόγια, το αυτονόητο!

Συμφέροντα

Γερμανοί, Ολλανδοί κι άλλες… δημοκρατικές δυνάμεις μέτρησαν περισσότερο τις εμπορικές συναλλαγές τους με τον Σουλτάνο, παρά το δεδικασμένο που δημιουργεί ο «Πορθητής» στην περιοχή μεταξύ Καστελόριζου και κυπριακών ακτών. Η παραγγελία υποβρυχίων στα γερμανικά ναυπηγεία από τους Τούρκους βαραίνει περισσότερο για το Βερολίνο από το γεγονός ότι οι εξ ανατολών γείτονες κάνουν κουρέλια το διεθνές δίκαιο και μάλιστα απέναντι στην υποτιθέμενη πανίσχυρη Ευρωπαϊκή Ένωση…

Όταν, όμως, με βάση το δεδικασμένο που δημιουργεί, το τουρκικό γεωτρύπανο πλεύσει ανοικτά της Χάγης και επιχειρήσει να κάνει έρευνες, τι θα πουν οι σύμμαχοί μας από την Ολλανδία; Θα διαμαρτυρηθούν για παραβίαση των χωρικών υδάτων τους; Και θα ζητήσουν την αλληλεγγύη των υπόλοιπων Ευρωπαίων; Μα, οι ίδιοι έκαναν αβάντα (έστω έμμεσα) στον Σουλτάνο να μπαινοβγαίνει στα ευρωπαϊκά χωρικά ύδατα, χωρίς να ρωτάει κανέναν!

Το θέμα είναι απλό: Οι Ευρωπαίοι, εφόσον θέλουν να ισχυρίζονται ότι η Ένωσή τους είναι ισχυρή και αδιαίρετη, θα έπρεπε να αντιδράσει από την πρώτη στιγμή, όταν οι γείτονές μας άρχισαν να απειλούν με εισβολή στα θαλάσσια «οικόπεδα» της Κύπρου. Άλλωστε, οι υδρογονάνθρακες της μεγαλονήσου προορίζονται για τις ευρωπαϊκές αγορές, ενισχύοντας την απεξάρτηση της Ευρώπης από εισαγωγές ενεργειακών πρώτων υλών.

Αντ’ αυτού, φτάσαμε στο παρά πέντε (ίσως στο και πέντε) για να πιεστούν οι «σύμμαχοι» και να υποσχεθούν μέτρα «το συντομότερο δυνατό», τα οποία δεν είδαμε ακόμη και όταν τα δούμε, θα μετρήσουμε κατά πόσο θα είναι αποτελεσματικά ή τελικά θα διαφυλάττουν τα συμφέροντα των ισχυρών στις συναλλαγές τους με την Άκγυρά.

Σιγή ασυρμάτου

Από την άλλη πλευρά, εξαιρετικά αρνητική εντύπωση προκαλεί η απόλυτη σιγή ασυρμάτου από το ΝΑΤΟ. Ένα μέλος του, παραβιάζει ασύστολα την εδαφική ακεραιότητα μίας άλλης χώρας, στην οποία, ωστόσο, έχουν ισχυρά συμφέροντα άλλες χώρες- μέλη της Συμμαχίας και μάλιστα από τις ισχυρότερες, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Ιταλία.

Ακριβώς όπως έκανε και το 1974, η Ατλαντική Συμμαχία στην ουσία νίπτει τας χείρας της, ενώ με την πλήρη σιγή της αφήνει ανεξέλεγκτη την τουρκική προκλητικότητα, δημιουργώντας πρόσθετα δεδομένα.

Η εξαιρετικά επικίνδυνη τακτική του ΝΑΤΟ, που στρέφει όλη την προσοχή του στο πως θα «πολιορκήσει» τη Ρωσία, πυροδοτεί νέες αλληλοσυγκρουόμενες εσωτερικές αντιθέσεις, ενώ το διεθνές δίκαιο το έχει γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων του. Κι αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο οι σύμμαχοί μας παραμένουν… ανύπαρκτοι.

Ίσες αποστάσεις

Ακόμη κι αυτός ο «καλός φίλος» μας, όπως συνηθίζει να παρουσιάζεται εσχάτως, οι ΗΠΑ, μπορεί να δηλώνουν την αλληλεγγύη του στην Κύπρο και να ζητούν από όλα τα μέρη «αυτοσυγκράτηση», αλλά στις ανακοινώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ χαρακτηρίζονται «ισχυρισμοί» οι δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων για γεώτρηση στην κυπριακή ΑΟΖ, υποστηρίζοντας ότι «δεν είναι προς το συμφέρον κανενός να εμπλακεί σε προκλητική ρητορική ή δράση».

Με άλλα λόγια, «σκάστε όλοι και μην αντιδράτε»! Έτσι, όμως, πορευτήκαμε επί 45 χρόνια και η κατοχή της μισής Κύπρου τείνει να γίνει καθεστώς, το οποίο θα ισχυροποιηθεί με την τουρκική γεώτρηση.

Πως θα ισχυροποιηθεί; Διαβάστε τη συνέχεια των δηλώσεων του εκπροσώπου του αμερικανικού ΥΠΕΞ: «Συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι πόροι πετρελαίου και φυσικού αερίου του νησιού, όπως και όλοι οι πόροι του, θα πρέπει να κατανέμονται ισομερώς και μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο πλαίσιο μιας συνολικής διευθέτησης». Αλήθεια; Τι σημαίνει «ισομερώς» και πως αποτρέπεται η τουρκική εισβολή (τότε και τώρα) όταν στην ανακοίνωση που υποτίθεται ότι καταδικάζεται η παραβίαση των χωρικών υδάτων, υπάρχει σαφέστατη αναφορά, που περιλαμβάνει επακριβώς την τουρκική επιχειρηματολογία;

Φανταστείτε λοιπόν ότι οι ΗΠΑ, που έχουν και τα ισχυρότερα συμφέροντα στην περιοχή, λόγω ExxonMobil, βγάζουν ανακοινώσεις του τύπου «ήξεις, αφίξεις», ενώ η Γαλλία δια του Μακρόν, υπόσχεται ότι… ΘΑ στείλει φρεγάτες και το Βερολίνο δια της Μέρκελ σχεδόν σφυρίζει αδιάφορα…

Σιωπή κι αδιαφορία

Ταυτόχρονα, το Τσάρος Βλαδίμηρος έχει… εξαφανιστεί και αντίθετα με ό,τι συνηθίζει, δεν έχει πει ούτε λέξη για το θέμα. Τα δε, ρωσικά κρατικά Μέσα Ενημέρωσης καλύπτουν τις εξελίξεις στην Κύπρο με πρωτοφανή (για τα δικά τους δεδομένα) αδιαφορία και παραθέτοντας ξερά τις εξελίξεις ή τις δηλώσεις… Η κολεγιά με τον Ερντογάν, αλλά και όσα έγιναν με το bail out στη Κύπρο και με την απέλαση διπλωματών στην Ελλάδα, έγειραν την πλάστιγγα του Κρεμλίνου περισσότερο προς υπόγεια υποστήριξη του Σουλτάνου, παρά των ομόθρησκων και αιώνιων φίλων Ελλήνων και Κυπρίων…

Λοιπόν, τι λέτε; Έχουμε τους συμμάχους που μας αξίζουν; Ή μήπως επί δεκαετίες «χτίζαμε» συμμαχίες που τελικά ούτε αποδίδουν την απαιτούμενη αλληλεγγύη, ούτε εγγυώνται ότι θα παραμείνουν στο πλευρό μας, ακόμη κι εάν παρ’ ελπίδα, οι εξελίξεις πάρουν τη χειρότερη κατεύθυνση;

Μετά απ’ όλα αυτά, ενδεχομένως ο δεδηλωμένος «εχθρός» να μην είναι και τόσο επικίνδυνος, από εκείνον που δηλώνει «φίλος», αλλά η φιλία του δεν έχει αντίκρισμα, κυρίως στις κρίσιμες ώρες…