Η τυραννία των ΜΜΕ

Ο Ιγνάσιο Ραμονέ, αυτός ο σπουδαίος δημοσιογράφος και συγγραφέας, στο βιβλίο του «Η τυραννία των ΜΜΕ», στις αρχές της δεκαετίας του ’90, έχει περιγράψει ξεκάθαρα το μοντέλο που επικρατεί σε παγκόσμιο, πια, επίπεδο: Κυριαρχία, σχεδόν απόλυτη, στην κοινή γνώμη, μέσω της σωστής και έξυπνης αξιοποίησης των Μέσων Ενημέρωσης.

Ό,τι δηλαδή συμβαίνει στη χώρα μας! Και εξηγούμαστε: Κατατέθηκαν οι δύο τροπολογίες από το υπουργείο Εργασίας προ ημερών, με τις οποίες μπαίνει «ταφόπλακα» στο βάσιμο λόγο απόλυσης και παράλληλα «βγαίνουν λάδι» οι εργοδότες που προσλαμβάνουν εργολάβους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται εργαζόμενους.

Οι τροπολογίες κατατέθηκαν μόλις πέντε λεπτά πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία συζήτησης του νομοσχεδίου που είχε εισαγάγει στο Κοινοβούλιο η κυβέρνηση και αυτό εξόργισε την αντίπερα όχθη. Αποτέλεσμα αυτών των πρωτοβουλιών της κυβέρνησης ήταν σύσσωμη η αντιπολίτευση (όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ), να αποχωρήσει από την ψηφοφορία. Πώς πέρασε αυτό στην κοινή γνώμη; Μα φυσικά είτε έλειπε από τις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, είτε αν υπήρχε το θέμα, τότε η αποχώρηση των βουλευτών συσχετιζόταν με άλλο, άσχετο θέμα, αυτό της δημιουργίας πλαφόν στις συντάξεις!

Άρα, στέλνουμε το μήνυμα στην κοινή γνώμη που εμείς θέλουμε, ανεξάρτητα ποια είναι η πραγματικότητα. Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο αποτελεί κατάφορη παραβίαση του Συντάγματος και της αρχής της Ενημέρωσης και ενέχει στοιχεία που οδηγούν μέχρι και σε παραβίαση της ίδιας της έννοιας της Δημοκρατίας. Όμως, τι σημασία έχει; Αρκεί που οι πολίτες έμαθαν αυτό που θέλει το σύστημα, όχι αυτό που πραγματικά συνέβη.

Όσα Μέσα επέλεξαν να πουν την πραγματικότητα, λοιδορούνται ως… Αριστερά! Αυτή όμως είναι και η τραγωδία που βιώνει η χώρα: Στην πραγματικότητα η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, αδυνατεί να καταλάβει ποιες κυβερνητικές πρωτοβουλίες είναι σε βάρος της και ποιες είναι υπέρ της. Οι πολίτες πιστεύουν ότι τους σερβίρουν τα φιλοκυβερνητικά, στη συντριπτική τους πλειονότητα, ΜΜΕ, τα οποία βαφτίζουν «το κρέας, ψάρι»!

Σα να μην συμβαίνει το παραμικρό, αλλοιώνουν την πραγματικότητα ή την αποκρύπτουν. Το ζήτημα αυτό όμως, ξεφεύγει πολύ από τα όρια της δημοσιογραφίας, που πια μοιάζει με ανέκδοτο. Φτάνει στο επίπεδο της ελλειμματικής λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας, αφού οι πολίτες ζουν και αντιλαμβάνονται μια στρεβλή πραγματικότητα.

Η ώρα της αυτοκάθαρσης της ίδιας της δημοσιογραφίας πρέπει να επισπευστεί. Ο κλάδος πρέπει να καθαρίσει από αυτή τη σαπίλα. Ας το καταλάβουν αυτό οι ιθύνοντες και ας αφυπνιστούν. Διαφορετικά, το πηγάδι θα διαπιστώσουν όλοι ότι δεν έχει πάτο. Και απλώς η τυραννία των ΜΜΕ θα συνεχίζεται…