Τέταρτη κάλπη και (ακόμη πιο) φαρμακερή εντείνει το πολιτικό αδιέξοδο

Κάθε πέρυσι και καλύτερα! Ή καλύτερα κάθε προηγούμενη κάλπη και καλύτερα. Διότι το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών στην Ισπανία, των τέταρτων σε τέσσερα χρόνια, είναι σαφώς χειρότερο από τις προβλέψεις αναφορικά με τη διασπορά των ψήφων και την αβεβαιότητα που προκαλεί στο πολιτικό σκηνικό. Κοινώς η νέα κάλπη, όχι μόνο δεν έδωσε λύσεις, αλλά μάλλον έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Προφανώς αυτοδυναμία δεν προέκυψε, όπως άλλωστε θεωρείτο σίγουρο. Όμως, η επίτευξη μιας βιώσιμης κυβέρνησης συνασπισμού φαντάζει εξαιρετικά δύσκολη, για να μην πούμε αδύνατη, επομένως η χώρα βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην αστάθεια και την αβεβαιότητα, με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό και για την οικονομική σταθερότητα.

Οι νυν κυβερνώντες Σοσιαλιστές έκοψαν και πάλι πρώτοι το νήμα, όπως αναμενόταν. Όμως, έχασαν έδαφος, πληρώνοντας το τίμημα της απροθυμίας του Πέδρο Σάντσεθ να κάνει τις παραχωρήσεις που έπρεπε για να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με τους αριστερούς Podemos, τους προηγούμενους μήνες, ήτοι μετά τις εκλογές του Απριλίου. Η πτώση από τις 123 στις 119-121 έδρες είναι μεν μικρή, αλλά είναι αρκετή για να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα τους να σχηματίσουν κυβέρνηση και δη, μια σταθερή κυβέρνηση.

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους Podemos, που αποδυναμώθηκαν περαιτέρω και δείχνουν να έχουν μπει σε μια σταθερά πτωτική πορεία που σίγουρα θα φέρει εσωκομματικές εξελίξεις γρήγορα. Στις εκλογές του Απριλίου έχασαν 29 έδρες και χθες έχασαν από 7 έως 10 με αποτέλεσμα να προσγειωθούν ανώμαλα γύρω στις 35 έδρες.

Στον αντίποδα, η παραδοσιακή Δεξιά του Λαϊκού Κόμματος (PP) κατάφερε να ενισχυθεί από τις 66 στις 88-90 έδρες. Προφανώς πρόκειται για ένα νούμερο που κινείται πολύ μακριά από τις παλιές καλές ημέρες της παντοδυναμίας του κόμματος, ωστόσο δείχνει ότι η παράταξη αναρρώνει από το ιστορικό φιάσκο των εκλογών του Απριλίου, όταν απώλεσε 69(!) έδρες. Δείχνει επίσης ότι ο κόσμος εκτίμησε τις διορθωτικές κινήσεις που έγιναν τους τελευταίους μήνες, με το κόμμα να κινείται πιο κοντά στις παραδοσιακές κεντροδεξιές του ρίζες και να δίνει έμφαση σε θέματα οικονομίας.

Με την επιλογή αυτή, το PP ανέκτησε μέρος του εδάφους που είχε χάσει από τους κεντρώους Ciudadanos, οι οποίοι μέχρι πέρυσι ήλπιζαν ότι θα μπορούσαν να γίνουν η νέα δύναμη στον πολιτικό αυτό χώρο. Οι Πολίτες του Αλμπέρ Ριβέρα ήταν ουσιαστικά ο μεγάλος χαμένος της χθεσινής κάλπης με μια δραματική ελεύθερη πτώση που τους κατέβασε περίπου στις 10(!) έδρες από τις 57 που κατείχαν. Και είναι βέβαιο ότι ο Ριβέρα μετανιώνει τώρα πικρά, πολύ πικρά, την άκαμπτη στάση του και το κατηγορηματικό «όχι» του σε κάθε συζήτηση για κυβερνητική συνεργασία με τους Σοσιαλιστές, μετά τις εκλογές του Απριλίου.

Από εκεί και πέρα, όσοι δεξιοί ψηφοφόροι κινούνταν ιδεολογικά σε πιο σκληροπυρηνικά μονοπάτια προτίμησαν να στραφούν απευθείας στην πιο σκληρή «φωνή» του πολιτικού σκηνικού, το νεοφασιστικό, ευρωφοβικό και ρατσιστικό Vox που βίωσε έναν θρίαμβο που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε στα πιο… τρελά του όνειρα.

Πραγματικά, το Vox, που τον Απρίλιο έγινε το πρώτο ακροδεξιό κόμμα που μπήκε στην ισπανική βουλή από την εποχή της κατάρρευσης της χούντας, όχι απλά κατάφερε να ανέβει στην τρίτη(!) θέση, αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία των στελεχών του (και κάθε πρόβλεψη των δημοσκόπων) υπερδιπλασιάζοντας τις έδρες του από 24 σε 52! Και μιλάμε για το ίδιο κόμμα που στις εκλογές του 2016, με δυσκολία έφτασε στο 0,20%.

Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω για την Ισπανία; Δυστυχώς τίποτε καλό!

Σε γενικές γραμμές ο ευρύτερος χώρος της Δεξιάς βγήκε ενισχυμένος από τη χθεσινή κάλπη σε σχέση με τα κόμματα του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς/Αριστεράς, όμως με την Ακροδεξιά να προστίθεται δυναμικά στην εξίσωση. Ωστόσο κανείς τους δεν πλησιάζει το μαγικό αριθμό των 176 εδρών που απαιτούνται για την πλειοψηφία στη Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι για την επίτευξη κυβέρνησης συνασπισμού και δη, για την επίτευξη μιας σταθερής κυβέρνησης χρειάζονται αρκετά κόμματα και συμμαχίες πέρα από τα στενά όρια δεξιάς-αριστεράς.

Μέχρι τώρα, δεν το έχουν καταφέρει. Αν οι δημοκρατικές δυνάμεις είχαν καταφέρει να συνεννοηθούν, η χώρα δεν θα μετρούσε τέσσερις εκλογές, σε τέσσερα χρόνια και η πολιτική αβεβαιότητα δεν θα κινδύνευε να καταστρέψει την πρόοδο που έχει επιτευχθεί για την σταθεροποίηση της οικονομίας. Και βέβαια δεν θα είχαν επιτρέψει στην ακροδεξιά να εξελιχτεί από παρίας της πολιτικής σκηνής σε πρωταγωνιστή.

Το ερώτημα είναι, αν έμαθαν από τα λάθη τους. Προφανώς θα φανεί τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Αν και ατμόσφαιρα ήδη «μυρίζει» και πέμπτη κάλπη!