Ένας νόμος, το Σύνταγμα και μία επέτειος

Τέσσερις δεκαετίες και δύο χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από την πτώση της χούντας και την επάνοδο των δημοκρατικών αρχών στον τόπο. Δύσκολα χρόνια, περίεργα, με τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού να πληρώνει τόσο τις καλές ημέρες, όσο και τις αναποδιές…

 

Όλα αυτά τα χρόνια, οι εκάστοτε κυβερνήσεις καλούσαν τον απλό πολίτη να κάνει υπομονή, να δεχθεί τη λιτότητα («στενωπό» την ονόμαζαν κάποτε) και να περιμένει τη… Θεία Παρουσία της ανάπτυξης, για να γευτεί τα οφέλη της οικονομικής πολιτικής…

 

Την ίδια εποχή, οι «φίλοι των φίλων», οι ισχυροί επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εκδότες και εργολάβοι εισέπρατταν πλουσιοπάροχα τις επιδοτήσεις, τις ενισχύσεις, τα κοινοτικά κονδύλια και ό,τι άλλο μπορούσαν να «καταβροχθίσουν», δημιουργώντας «τρύπες» στα δημόσια ταμεία και αναγκάζοντας το κράτος να δανείζεται για να καλύπτει τις υπόλοιπες δαπάνες.

 

Οι ίδιοι «φίλοι των φίλων» δημιούργησαν έναν πολιτικό και οικονομικό μηχανισμό, που πάντα έπρεπε να λαδώνεται για να προστατεύει όσους βρίσκονταν κάτω από την ομπρέλα του και να αντικρούει όσους ήθελαν να τον αλλάξουν.

 

Τέσσερις δεκαετίες ο μηχανισμός λειτούργησε, αλλά όπως ήταν φυσικό οδήγησε το πλοίο στα βράχια… Κάποιος έπρεπε να πληρώσει για τα… σπασμένα της αλόγιστης σπατάλης μεταξύ των μελών του ίδιου του μηχανισμού. Τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, το μάρμαρο κλήθηκαν να το πληρώσουν οι ίδιοι, που τόσα χρόνια πλήρωναν για να περνάνε καλά οι λίγοι και εκλεκτοί του μηχανισμού.

 

Τώρα, με τη διαφορετική αντίληψη που επιχειρεί να φέρει ο Αλέξης Τσίπρας, ήρθε η ώρα να πληρώσουν οι πραγματικοί υπαίτιοι της κρίσης. Αλλά, η «πληρωμή» δεν γίνεται μόνο με το να οδηγηθούν κάποιοι (ή και όλοι) στη φυλακή. Το κρίσιμο είναι να επιστραφούν όλα ή ένα μέρος των κλεμμένων από τον ιδρώτα του τίμιου και συνεπή πολίτη αυτής της χώρας, είτε είναι εργαζόμενος, είτε επιχειρηματίας.

 

Κρίσιμο, επίσης, είναι να αλλάξει η δομή και η λειτουργία του κράτους, ώστε να σπάσουν οριστικά και αμετάκλητα οι δεσμοί με τη διαπλοκή, να προωθείται η αντικειμενική και αξιοκρατική αξιοποίηση κάθε ικανού μέλους αυτής της κοινωνίας και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την άμεση και αυστηρή αντιμετώπιση κάθε φαινομένου διαφθοράς.

 

Στην επέτειο, λοιπόν, από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τον μέσο πολίτη ελάχιστα τον άγγιξε η συζήτηση για τον εκλογικό νόμο, καθώς είτε με το ένα, είτε με το άλλο σύστημα, ο ψηφοφόρος ξέρει ποιους θα αναδείξει στη διακυβέρνηση της χώρας. Ωστόσο, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να ακούσουμε τις προτάσεις της κυβέρνησης για τις αλλαγές που σχεδιάζει να προωθήσει στο Σύνταγμα.

 

Κυρίως, εκείνο που ενδιαφέρει είναι η ενίσχυση των θεσμών και των μέτρων, που θα αντιμετωπίζουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά τη διαπλοκή, θα καταργεί αναχρονιστικές ρυθμίσεις, όπως εκείνο το περιβόητο «περί ευθύνης υπουργών», που στην ουσία έδινε αμνηστία σε όσους καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα και θα δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι στο μέλλον η διαφθορά θα βρίσκεται υπό διαρκή και αδυσώπητο διωγμό.

 

Το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ισότητας όλων θέλει να αισθανθεί ο μέσος πολίτης, που τόσες δεκαετίες πληρώνει και ποτέ δεν είδε τους κλέφτες να διώκονται και να καταδικάζονται. Εάν τα καταφέρει σε αυτό η κυβέρνηση, τότε το λεγόμενο πολιτικό κόστος θα… εξαφανιστεί ως δια μαγείας.