Ο πιτσιρικάς έβριζε την μαμά

Σάββατο μεσημέρι.

Μια παρέα αγοριών, καμιά δεκαριά ετών το πολύ, παίζει μπάλα στον πεζόδρομο. Η μπάλα κτυπάει το καρότσι την ώρα που το σπρώχνει αμέριμνη η μάνα στην είσοδο της πλατείας, με το μωρό της μέσα! Η μάνα δικαιολογημένα εκνευρισμένη απευθύνει παρατήρηση στα παιδιά. Οι δύο μπαμπάδες και οι πέντε με έξι μαμάδες δεν ζητούν συγγνώμη. Ούτε ζητούν από τα καμάρια τους να παίζουν πιο προσεκτικά.

Τον λόγο πήρε ο ένας από τους πιτσιρικάδες. Ο πιο… ευτραφής. “Εσύ φταις που βρίσκεσαι εδώ. Εμείς παίζουμε εδώ και εσύ μπαίνεις στο παιχνίδι μας”. Ασύλληπτο, έτσι; Ειδικά για εμάς τους όχι και πολύ μεγαλύτερους, που μεγαλώσαμε με άλλη ανατροφή. Η μάνα το χαρακτήρισε “κωλόπαιδο” και το… κωλόπαιδο της ανταπάντησε “πάρε τα κωλόπαιδα σου από εδώ”. Ξέχασα να σας πω ότι η μάνα στο δεξί της χέρι κρατούσε άλλο ένα παιδάκι, μια μικρούλα.

Πότε μίλησε η… μαμά του κωλόπαιδου; Όταν του έβαλα εγώ τις φωνές για την συμπεριφορά του. Τότε ήλθε η κυρία να με ρωτήσει “αν έχω παιδιά” και να μου πει ότι “ο χώρος είναι για τα παιδιά και οι γέροι να πάνε αλλού”. Άσχετο με τον καβγά, αλλά, απολύτως ενδεικτικό για το πόσο καμένες είναι οι σημερινές… παραγωγικές γενιές των ελλήνων και πόσο χειρότερες θα είναι αυτές που έρχονται εξ αιτίας των μυαλών που τους καλλιεργούν οι διάφορες να μην τις χαρακτηρίσω.

Το πολύ… Survivor έχει βαρέσει τον εγκέφαλο τους.