Να σκεφτεί την κοινωνία και να ζητήσει εκλογές

Τη διαλάλησε την πραμάτεια του ο Μητσοτάκης από τη Θεσσαλονίκη, πρόταξε τα 1200 ευρώ για τους νεοεισερχόμενους (που τελικά ήταν κατοστάρικο) και τα «τζάμπα giga», έκλεισε και το μάτι για ακόμα μια φορά στους μεγάλους, μειώνοντας τη φορολογία τους, αλλά και ανοίγοντάς τους την πόρτα για επέκταση στην Υγεία και στην ενέργεια και όλα καλά.

Και τώρα είναι η σειρά του Αλέξη Τσίπρα. Διαβάζουμε τις τοποθετήσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα τους και αυτήν του εκπροσώπου Τύπου, Νάσου Ηλιόπουλου, ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη με το πρόγραμμα του κόμματος υπό μάλης, αλλά και διάθεση για σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Αρκεί, όμως, αυτό;

Στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, με το δείγμα γραφής της κυβέρνησης να έχει αποτυπωθεί ξεκάθαρα στην εργασία, την Υγεία, την ασφάλεια, την Παιδεία, την ανάπτυξη, τον Πολιτισμό, την ίδια τη Δημοκρατία μας, είναι αρκετή μια δίωρη κριτική ή μια σύγκριση των δυο προγραμμάτων; Θα ανακουφίσει ή πολύ περισσότερο, θα εμπνεύσει τον άνεργο, τον ανασφάλιστο, τον πληγέντα από τις καταστροφές, τον σκληρά φορολογούμενο και δοκιμαζόμενο από το νέο κύμα ακρίβειας πολίτη, μια σειρά διαπιστώσεων για μια κακή κυβέρνηση, στις οποίες έχει καταλήξει και ο ίδιος από μόνος του;

Ο Αλέξης Τσίπρας διατέλεσε, επί σχεδόν πέντε χρόνια, πρωθυπουργός της χώρας υπό πραγματικά δύσκολες συνθήκες, έχοντας απέναντι του θεούς και δαίμονες, εντός κι εκτός συνόρων. Συγκρούστηκε και συμβιβάστηκε, κέρδισε και έχασε, έκανε σωστές, όπως και λάθος επιλογές, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, βάσει των δεδομένων. Τα διαπιστευτήριά του, όπως και να ‘χει, τα έδωσε. Δεν χρειάζεται να αποδείξει σε κανέναν το ποιον του ως πολιτικός, αν είναι υπεύθυνος ή λαϊκιστής, αν είναι αδέσμευτος ή δέσμιος συμφερόντων, αν μπορεί να πάει το καράβι σε απάνεμο λιμάνι ή θα το ρίξει στα βράχια.

Υπό αυτό το πρίσμα, είναι, πλέον, ανεπίτρεπτο, ο Τσίπρας να βλέπει τον σημερινό πρωθυπουργό να επισείει συνεχώς της απειλή των διπλών εκλογών, να πετάει τη συναίνεση στα σκουπίδια, όπως ένα κακομαθημένο τα παιχνίδια του, όταν δεν γίνεται το δικό του, τα φιλοκυβερνητικά μέσα να κάνουν παιχνίδι με τις κάλπες, θέτοντας περίπου το δίλημμα «Μωυσής ή χάος» και συμμετέχοντας στον εκβιασμό των πολιτών για να πάρει αυτοδυναμία η Ν.Δ. Δεν επιτρέπεται να παρακολουθεί απλά τις εξελίξεις, περιμένοντας να παραγίνει το φρούτο και να πέσει από το δέντρο.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, με μεγάλα διακυβεύματα για το σήμερα και το αύριο, το να ζητήσεις ευθαρσώς προσφυγή στις κάλπες δεν είναι ανεύθυνη στάση. Είναι απόδειξη υπευθυνότητας, ειλικρίνειας, αλλά και οράματος για μια καλύτερη κοινωνία, για μια δικαιότερη πολιτεία, για μια ισχυρότερη πατρίδα.