Πέφτοντας ξανά από τα σύννεφα

Γράφει ο Γιώργος Σκορδίλης

Είναι, αλήθεια, τραγικό για μια κοινωνία, να μην έχει από πού να «πιαστεί» και σε ποιον να πιστέψει. Διότι ο άνθρωπος, ακόμη και σήμερα, που είναι πιο ενημερωμένος και πιο υποψιασμένος από ό,τι σε παλιότερες εποχές, δεν μπορεί να ζει μέσα σε μία διαρκή αμφιβολία και να αμφισβητεί, μέρα-νύχτα, τις πράξεις και τις προθέσεις των πάντων. Είναι κουραστικό, είναι αδιέξοδο, είναι εν τέλει απάνθρωπο.

Γι’ αυτό ακριβώς δεν μας είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι, μία τόσο προβεβλημένη μη κυβερνητική οργάνωση, με τόση θετική δημοσιότητα, με τόσους υποστηρικτές, επώνυμους και ανώνυμους, δεν ήταν παρά ένας μανδύας κάτω από τον οποίο συνέβαιναν σημεία και τέρατα. Από την άλλη, τα έχουμε δει όλα. Οπότε, γιατί όχι; Βέβαια, το αν τα όσα βλέπουν, εντελώς ξαφνικά, το φως της δημοσιότητας είναι αληθινά ή όχι, δεν θα το κρίνουμε εμείς. Οφείλει να το κρίνει η δικαιοσύνη. Αν πράγματι συνέβαιναν, πρέπει να βρεθούν οι υπαίτιοι και να τιμωρηθούν. Αν δεν συνέβαιναν, πρέπει εξίσου αυστηρά να πληρώσουν όσοι «έστησαν» όλο αυτό το σκηνικό.

Το θέμα, όμως, είναι άλλο. Δεν είναι η πρώτη φορά, που προκύπτουν καταγγελίες για «στραβοπατήματα» μη κυβερνητικών οργανώσεων, από οικονομικές ατασθαλίες, καταχρήσεις, περίεργες χρηματοδοτήσεις, μέχρι εκμετάλλευση ανθρώπων που βρίσκονται σε ανάγκη και πολλά ακόμη. Γιατί αυτό το φαινόμενο επαναλαμβάνεται, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά να το αντιμετωπίσει; Γιατί, πολλές φορές, αυτές οι ΜΚΟ αποκτούν το δικαίωμα να λειτουργούν ως «άβατα»; Ποιος τους το δίνει;

Ένας πολύ βασικός λόγος είναι ότι, το ίδιο το κράτος αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά προβλήματα, που αποτελούν τον λόγο ύπαρξης των ΜΚΟ. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα των τελευταίων ετών είναι το Προσφυγικό, για το οποίο το επίσημο κράτος έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά -όχι απαραίτητα από αδυναμία- αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε σειρά οργανώσεων, για τις οποίες ουκ ολίγα έχουν κατά καιρούς ακουστεί. Δεν τα υιοθετούμε, αλλά δεν μπορούμε να μην το καταγράψουμε.

Αφού λοιπόν το κράτος δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα της κοινωνίας, έρχεται να το κάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία και, όταν δεν μπορεί να βγάλει χρήματα από αυτό, το κάνει εν είδει φιλανθρωπίας. Και να οι δωρεές, και να οι χορηγίες, και να οι υποστηρικτές από τον αγγελικά πλασμένο κόσμο των επιχειρήσεων, που «χτίζουν» τη φήμη τους, «ξεπλένουν τις αμαρτίες» της επιχειρηματικής τους δράσης και… παίρνουν και καμιά φοροαπαλλαγή.

Και βέβαια, επειδή ζούμε στην εποχή του «φαίνεσθαι», η φιλανθρωπική δράση είναι απαραίτητο… αξεσουάρ για κάθε φέρελπι πολιτικό, επιχειρηματία, καλλιτέχνη, δημόσιο πρόσωπο γενικά. Εκδηλώσεις, φωτογραφίσεις, υμνολόγια σε εφημερίδες, περιοδικά και διαδίκτυο, μπόλικη προώθηση στα social media για να φιλοτεχνηθεί το προφίλ του «καλού Σαμαρείτη», που μετά θα εξαργυρωθεί σε ψήφους, πωλήσεις, εισιτήρια, αναλόγως της ιδιότητας του καθενός.

Είναι, λοιπόν, τόσο μεγάλο και πολυεπίπεδο το αλισβερίσι γύρω από όλες αυτές τις οργανώσεις, που μάλλον κακώς απορούμε γιατί το κράτος δεν έχει την παραμικρή όρεξη να ελέγξει, σοβαρά και συγκροτημένα, πώς λειτουργούν, τι προσφέρουν και με ποιους πόρους. Τις χρησιμοποιεί ως «πλυντήρια», χρήματος και συναισθήματος. Είναι, όμως, εξοργιστικό να φτύνουν εκεί που χθες έγλειφαν, αυτοί που ανέθρεψαν την κάθε Κιβωτό, επειδή αυτό επιβάλλει το πολιτικό timing και η επιτακτική ανάγκη αλλαγής πολιτικής ατζέντας και παραμυθιάσματος των πολιτών…