Περί αθανασίας
Θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου», λέει η Νεφέλη, η 4χρονη κόρη μου, κατενθουσιασμένη με κάποιους – ες που γνώρισε και την παίζουνε.
«Δεν γίνεται μωρό μου, οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν ανέβει στον ουρανό».
«Να ανέβουμε και εμείς να δω και την γιαγιά και τον παππού μου».
«Να … ανέβουμε, αλλά μετά πώς κατεβαίνουνε»…
«Δεν θα μας αφήνουνε να κατεβούμε»;
«Παίζεται… Στην Δευτέρα παρουσία ίσως»…
«Ποια είναι αυτή η Δευτέρα … παρου»…..
«Ας το καλύτερα. Οκ, θ ανέβουμε. Αλλά λίγο αργότερα, έχουμε κάτι δουλίτσες να κάνουμε ακόμα εδώ. Πολλές δουλειές»!..
Σε αυτή την ηλικεία τα παιδιά κάνουν τις πρώτες ερωτήσεις για τον θάνατο. Οφείλεις να τους πεις την αλήθεια , αφού συμβουλευτείς κάποιον ειδικό ή ένα βιβλίο παιδοψυχολογίας, ανατροφής ή διαπαιδαγώγησης.
Κι ύστερα να τους εξηγήσεις τι είναι η αθανασία.
«Αυτός ο φίλος μου δεν γίνεται να πεθάνει γιατί έχει φτιάξει κάτι τραγούδια που είναι αθάνατα, που ενώ όλοι οι άλλοι θα πεθάνουν, αυτά θα ζουν για να τον θυμίζουν».
«Το κατάλαβες;»
«Ναι μπαμπά το κατάλαβα. Αυτός ο φίλος σου είναι αθάνατος γιατί είναι σπουδαίος. Έτσι;»
«Έτσι ακριβώς».
