Αυτοί οι Αναρχικοί Μπάσταρδοι! Οι Knights of Labor
«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που σήμερα πνίγετε με τον θάνατο».
«Hoch die Anarchie»! (Ζήτω η αναρχία).
“Δεν θα ευχόμουν ποτέ σ’ ένα σκυλί, δεν θα ευχόμουν ποτέ σε ένα φίδι, δεν θα ευχόμουν ποτέ στο πιο χαμερπές και δυστυχισμένο πλάσμα της γης, να περάσει όσα υπέφερα εγώ, για πράγματα για τα οποία δεν είμαι ένοχος. Αλλά έχω πειστεί πως είμαι ένοχος για όλα όσα υποφέρω. Υποφέρω γιατί είμαι ριζοσπάστης και, αλήθεια, είμαι ριζοσπάστης. Υποφέρω γιατί είμαι Ιταλός και, αλήθεια, είμαι Ιταλός. Υποφέρω περισσότερο απ’ όλα για την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου, παρά για τον εαυτό μου. Αλλά είμαι τόσο σίγουρος πως έχω το δίκιο με το μέρος μου, ώστε αν μπορούσατε να με εκτελέσετε δυο φορές, και αν μπορούσα να ξαναγεννηθώ ακόμα δύο, θα ζούσα την ίδια ζωή και θα έκανα ότι έχω ήδη κάνει”.
“Bartolomeo Vanzetti”
Η Αμερική είναι η μήτρα όλων των μεγάλων επαναστάσεων.
Απ το αίμα της κατακτήθηκε το 8ωρο και τα εργασιακά δικαιώματα.
Από την Καλιφόρνια, και όχι από το Παρίσι, ξεκίνησε ο Μάης του ΄68, το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, η θεμελιακή αντιπολίτευση, οι χίπις, το ροκ εντ ρολ, η εκρηκτικές τέχνες, που άλλαξαν ριζικά τον τρόπο που σκαφτόμαστε, ζούμε και ονειρευόμαστε.
Αν δεν υπήρχαν οι υπέροχοι αναρχικοί «ιππότες της εγασίας» δεν θα φόραγες αυτή την χρυσή αλυσιδίτσα στο πόδι και δεν θα έκανες ελεύθερα έρωτα, μωρούλι μου.
Θα έσερνες με μια βαριά σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι σου με μια χοντρή αλυσίδα.
Σκλάβα για πάντα.
Όπως η μακρινή προ –γιαγιά σου.
Το ίδιο θα ‘θελαν κι από σένα, μη ξεγελιέσαι, τίποτα δεν χαρίζεται.
Να δουλεύεις γι’ αυτούς από τα άγρια χαράματα μέχρι περασμένα μεσάνυχτα, με μια βαριά αλυσίδα στο πόδι.
Για ένα ξερό κομμάτι ψωμί με δυό γουλιές νερό.
Κι όταν λιποθυμάς από την κούραση να πέφτει πάνω σου αυτός ο σιχαμένος και να σε βιάζει μπροστά στα μάτια του παιδιού σου.
Τέτοιοι είναι.
Ίδιοι και χειρότεροι είναι.
Αν δεν ματώνανε οι αναρχικοί ιππότες της Αμερικής, μη ξεγελιέσαι, όταν αποκαλυπτόταν πως είσαι έγκυος, θα σε απέλυαν απ την δουλειά, δεν θα έπερνες επίδομα.
Επειδή δείχνεις καλό κορίτσι θα σου πω άλλες δύο αληθινές ιστορίες σήμερα.
Το ημερολόγιο έγραφε 5 Σεπτεμβρίου του 1882 και οι Ιππότες της Εργασίας (Knights of Labor), το πιο σημαντικό συνδικάτο στα τέλη του 19ου αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες, διοργάνωσε μια διαδήλωση υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων στη Νέα Υόρκη, με βασική διεκδίκηση τη θέσπιση του οκτάωρου.
Δυο χρόνια αργότερα, σε άλλη μιά διαδήλωση, οι «Ιππότες» εξέδωσαν ένα ψήφισμα βάσει του οποίου η διαδήλωση θα γινόταν σε ετήσια βάση.
Άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες ήταν πιο κοντά στο σοσιαλιστικό και αναρχικό κίνημα, πρότειναν ως ημερομηνία της διαδήλωσης την 1η Μαΐου.
Η Ιστορία, όμως, θα μπορούσε να είχε γραφτεί διαφορετικά εάν τις πρώτες ημέρες του Μαΐου του 1886 δεν είχαν βαφτεί στο αίμα οι εργατικές διαδηλώσεις στο Σικάγο.
Ήταν στις 3 Μαΐου εκείνης της χρονιάς που οι απεργοί εργάτες συγκεντρώθηκαν στην είσοδο του εργοστασίου κατασκευής των αγροτικών μηχανημάτων McCormick.
Η διεύθυνση του εργοστασίου κάλεσε την αστυνομία, με τους αστυνομικούς να επιχειρούν να διαλύσουν το πλήθος με τη χρήση όπλων.
Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουν τη ζωή τους δυο διαδηλωτές και να τραυματιστούν πολλοί ακόμη.
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει με μια νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 4 Μαΐου στην πλατεία Χέιμαρκετ – ήταν το μέρος όπου φιλοξενούνταν η αγορά των αγροτικών μηχανημάτων.
Τίποτε δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε.
Η συγκέντρωση ήταν τόσο ειρηνική ώστε ο δήμαρχος Κάρτερ Χάρισον, ο οποίος έχει περάσει από εκεί για να ελέγξει την κατάσταση, σκέφτηκε να φύγει για το σπίτι του.
Το κλίμα οξύνθηκε, όμως, όταν οι αστυνομικοί άρχισαν να προσεγγίζουν το βήμα των ομιλητών, ένα ξύλινο κάρο, σε σχηματισμό.
Ήταν σε εκείνο το σημείο όταν από την πλευρά των διαδηλωτών εκτοξεύθηκε μια βόμβα.
Η αστυνομία απάντησε πυροβολώντας αδιακρίτως.
Κι αν δεν έγινε ποτέ γνωστός ο δράστης της βομβιστικής επίθεσης, δεν έγινε γνωστός ούτε ο ακριβής αριθμός των θυμάτων των διαδηλωτών – πολλοί από τους τραυματίες απέφυγαν να πάνε στο νοσοκομείο από τον φόβο ότι θα συλληφθούν.
Οι ποινές για τους συλληφθέντες διαδηλωτές θα γίνονταν γνωστές στις 20 Αυγούστου του 1887.
Και ήταν κάτι περισσότερο από βαριές: Οι Όγκουστ Σπάισις, Μάικλ Σβάμπ, Σάμιουελ Φίλντεν, Αλμπερτ Ρ. Πάρσονς, Άντολφ Φίσερ, Τζορτζ Ένγκελ και Λούις Λινγ καταδικάστηκαν σε θάνατο μολονότι για κανέναν τους δεν αποδείχθηκε η σχέση του με την ρήψη της βόμβας, ενώ η ποινή των δυο από αυτούς θα μετατρεπόταν σε ισόβια έπειτα από διεθνείς πιέσεις που ασκήθηκαν.
Οι υπόλοιποι θα οδηγούνταν στην αγχόνη στις 11 Νοεμβρίου του 1887.
Και η Ιστορία θα κατέγραφε την τελευταία φράση του καθενός από αυτούς:
«Θα έρθει η μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που σήμερα πνίγετε με τον θάνατο» φώναξε ο Σπάισις.
Ο Φίσερ άφησε την τελευταία πνοή με το σύνθημα: «Hoch die Anarchie» (Ζήτω η αναρχία) στα γερμανικά (το ίδιο και ο Ένγκελ), ενώ ο Πάρσονς κατάφερε μόλις και με δυσκολία να πει «αφήστε να ακουστεί η φωνή του λαού».
.Ο λόγος ήταν ότι ο δήμιος είχε σφίξει πάρα πολύ το σκοινί γύρω από τον λαιμό του οδηγώντας τον σε έναν αγωνιώδη θάνατο.
Ο διεθνής αντίκτυπος ήταν τεράστιος – είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γερμανία ο καγκελάριος Ότο Φον Μπίσμαρκ απαγόρευσε τις διαδηλώσεις υπέρ των κατηγορουμένων του Χέιμαρκετ παρά το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς ήταν μετανάστες γερμανικής καταγωγής.
Η Β’ Διεθνής, θα ανακήρυσσε το 1889, από το Παρίσι, την 1η Μαΐου ημέρα απεργίας.
…………………………………………………………………………………………………………………………..
Στις 14 Ιουλίου 1921, οι θρυλικοί Ιταλοί αναρχικοί μετανάστες στις ΗΠΑ, Nicola Sacco και Bartolomeo Vanzetti, καταδικάζονται σε θάνατο.
23 Αυγούστου 1927 τα μεσάνυχτα τους εκτελούν στην ηλεκτρική καρέκλα.
Παγκόσμιο το κίνημα αλληλεγγύης και ενα τραγούδι σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, που συνεχίζουν να το σιγοσφυρίζουν παντού.
Οι αστυνομικές αρχές, βασισμένες μάλλον σε ενδείξεις παρά σε αποδείξεις, προχώρησαν στη σύλληψη δυο υπόπτων.
Ο Nicola Sacco ήταν τσαγκάρης, γεννημένος στην επαρχία Foggia της Ιταλίας, ο οποίος σε ηλικία 17 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ.
Ο Bartolomeo Vanzetti, ιχθυοπώλης γεννημένος στη Β. Ιταλία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στην ηλικία των 20.
Και οι δυο άντρες έφτασαν στις ΗΠΑ την ίδια χρονιά αλλά πέρασαν 9 χρόνια μέχρι να συναντηθούν.
Ηταν οπαδοί του Luigi Galleani, ενός Ιταλού αναρχικού που υποστήριζε την επαναστατική βία.
Την εποχή εκείνη οι Ιταλοί αναρχικοί βρισκόταν στην κορυφή της λίστας των “επικίνδυνων εχθρών της κυβέρνησης” και είχαν πολλάκις κατηγορηθεί για βομβιστικές επιθέσεις και απόπειρες δολοφονίας.
Ο ίδιος ο Galleani απελάθηκε από τις ΗΠΑ στις 24 Ιουνίου του 1919.
Μια αλυσίδα γεγονότων, για τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν πολλάερωτηματικά, οδηγεί την αστυνομία στο να στήσει καρτέρι σε ένα γκαράζ όπου τρεις άντρες θα παραλάμβαναν ένα όχημα, για το οποίο οι αρχές πίστευαν ότι βρισκόταν στον τόπο της δολοφονίας του φύλακα στο έγκλημα στο εργοστάσιο των Slatter and Morrill.
Οι δυο από τους τρεις άντρες συλλαμβάνονται ως ύποπτοι: πρόκειται για τους Bartolomeo Vanzetti και Nicola Sacco.
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Μασαχουσέτης αποφάνθηκε ότι δεν υπάρχουν νομικά σφάλματα ή καταχρήσεις της εξουσίας, ο Δικαστής Thayer καταδίκασε τους θρυλικούς Ιταλούς αναρχικούς μετανάστες στις ΗΠΑ Nicola Sacco καιBartolomeo Vanzetti σε θάνατο στις 14 Ιουλίου 1921.
Παγκόσμιο το κίνημα αλληλεγγύης και ένα τραγούδι σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, που συνεχίζουν να το σιγοσφυρίζουν παντού.
In memoriam:
Here’s To You (Ennio Morricone & Joan Baez)
“Here’s to you, Nicola and Bart
Rest forever here in our hearts
The last and final moment is yours
That agony is your triumph”
Ο Κυβερνήτης Alvan T. Fuller διόρισε μια επιτροπή με επικεφαλής τον Α. Lawrence Lowell, πρόεδρο του Harvard University, για να επανεξετάσει την υπόθεση και να τον συμβουλεύσει σχετικά με το θέμα της επιείκειας.
Η επιτροπή αγνόησε απαλλακτικά στοιχεία, που η υπεράσπιση είχε ανακαλύψει στη δίκη.
Ακόμα και οι παρατηρήσεις του Δικαστή Thayer του τύπου “αυτοί οι αναρχικοί μπάσταρδοι”, δεν προκάλεσαν την ανησυχία της επιτροπής.
Ο Κυβερνήτης Fuller ακολούθησε τη σύσταση της επιτροπής, και παρά τις παγκόσμιες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, οι Sacco και Vanzetti εκτελέσθηκαν με ηλεκτροπληξία στην Κρατική Φυλακή Charlestown στις 23.8.1927.
«Αυτός ο άνδρας, (ο Vanzetti) αν και μπορεί να μην διέπραξε το έγκλημα που του αποδίδεται, είναι παρόλα αυτά ένοχος, επειδή είναι
εχθρός των θεσμών μας» φέρεται να δήλωσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου προς τους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης.
Όταν οι ένορκοι προφέρουν την ετυμηγορία «Ένοχοι» ο Nicola Sacco κραυγάζει μέσα στην αίθουσα: «Είμαι αθώος!».
Με την έκδοση της απόφασης αρχίζουν διαμαρτυρίες σε εργατικές περιοχές των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.
Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις σημειώνονται στη Γαλλία και την Ιταλία όπου χιλιάδες άνθρωποι γεμίζουν τους δρόμους.
Οι διαδηλώσεις ωστόσο παύουν μόλις γίνει αντιληπτό ότι η εκτέλεση των δύο κατηγορουμένων δεν θα γινόταν άμεσα.
Ο κυβερνήτης Alvan T. Fuller διορίζει τριμελή επιτροπή για να εξετάσει την υπόθεση αλλά το πόρισμά της, στις 9 Απριλίου 1927, καταδικάζει και πάλι τους δυο άντρες.
O ίδιος ο Fuller αρνείται να δείξει επιείκεια και η εκτέλεση των δυο αντρών στην ηλεκτρική καρέκλα μοιάζει αναπόφευκτη.
Οι συνήγοροι κάνουν έκκληση στον κόσμο: «Ελάτε με τρένα και πλοία! Ελάτε με τα πόδια ή με οχήματα! Ελάτε στη Βοστόνη!»
ενώ δεκάδες εκκλήσεις στοιβάζονται στο γραφείο του κυβερνήτη.
Μια από αυτές φέρει τις υπογραφές 474.842 πολιτών και μια δεύτερη άλλες 153.000.
Η υπεράσπιση κάνει ακόμα μια προσπάθεια αναψηλάφησης της δικής με το αιτιολογικό της μεροληψίας του δικαστή, αίτημα που απορρίπτεται.
Οι συνήγοροι στρέφονται στο Ανώτατο δικαστήριο μα και πάλι το αίτημά τους δεν γίνεται δεκτό.
Μέχρι την παραμονή της εκτέλεσης γίνονται συνεχείς προσπάθειες – αλλά όλα τα αιτήματα απορρίπτονται.
Ο νομικός αγώνας έχει λήξει και οι δυο άντρες οδεύουν αμετάκλητα προς την ηλεκτρική καρέκλα.
Μετά από έξι χρόνια σε ξεχωριστές φυλακές οι Sacco και Vanzetti ξανασυναντώνται στη φυλακή της Charlestown, όπου είχε αποφασιστεί να εκτελεστούν.
Η πόλη μετατρέπεται σε φρούριο, ενώ οπλοπολυβόλα τοποθετούνται στα τείχη της φυλακής.
Στους δρόμους περιπολούν εκατοντάδες άντρες των δυνάμεων ασφαλείας ενώ η Western Union εγκαθιστά 18 νέα τηλεγραφικά καλώδια για να αντεπεξέλθει στην παγκόσμια ζήτησηειδήσεων για το θέμα.
Εβδομήντα χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της Charlestown και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ανακοίνωσαν ότι θα λειτουργήσουν πέραν του ωραρίου τους για να αναμεταδώσουν τιςεξελίξεις.
Οι δυο άντρες εκτελέστηκαν τα μεσάνυχτα στην ηλεκτρική καρέκλα.
Πρώτος ο Sacco, ο οποίος πριν το ρεύμα διαπεράσει το κορμί του φώναξε «Ζήτω η αναρχία!» και πρόσθεσε πιο ήρεμος «αντίο γυναίκα μου, παιδιά μου και φίλοι μου».
Ο Vanzetti δήλωσε πριν τον δέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα “Επιθυμώ να δηλώσω ότι είμαι αθώος. Ποτέ δεν διέπραξα έγκλημα, κάποιες αμαρτίες ναι, αλλά ποτέ έγκλημα. Σας ευχαριστώ για όσα κάνατε για μένα. Είμαι αθώος για όλα τα εγκλήματα, όχι μόνο γι’ αυτό αλλά για όλα. Είμαι έναςαθώος άνθρωπος“.
Όταν τον έδεναν στην καρέκλα πρόσθεσε “Τώρα επιθυμώ να συγχωρέσω ορισμένους ανθρώπους γι’ αυτό που μου κάνουν“.
Ο φρουρός έδωσε τα σήμα και το χιλιάδες βολτ διαπέρασαν τον βουρκωμένο Vanzetti τα μεσάνυχτα της 23 Αυγούστου 1927.
