Αφιερωμένο στον Ευάγγελο τον ψεύτη!

Αν θελήσει κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα πώς πάει η οικονομία και τι προβλέπει για τη συνέχεια, το μεν πρώτο, δηλαδή πως πάει η οικονομία, έχει παραπάνω από μια απαντήσεις και θα εξηγήσω τι εννοώ. Όσο για την πρόβλεψη, ούτε με γυάλινη σφαίρα…

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις και το κλίμα μπαρούτι εν μέσω δύο ενεργών πολεμικών συγκρούσεων σε μια τόσο κοντινή γεωγραφική περίμετρο υπόσχονται να γελοιοποιήσουν οποιονδήποτε ισχυριστεί ότι μπορεί να προβλέψει ένα τόσο πολυπαραγοντικά ασταθές μέλλον.

Για να δούμε έστω από μια χαραμάδα στο μέλλον, αρχικά πρέπει να κατανοήσουμε που βρισκόμαστε στο παρόν…

Δυστυχώς δεν γίνεται κατανοητό από την πλειοψηφία το περιβάλλον που ζούμε έξω από τα στενά όρια της καθημερινότητας που φυσικά και δικαιολογημένα πρωτίστως μας αφορά.

Ο μέσος μισθωτός που παλεύει να βιοποριστεί και να ζήσει την οικογένεια του, δεν έχει διάθεση, χρόνο ή ακόμα και γνώσεις για να ασχοληθεί για παράδειγμα με τους Χούθι της μακρινής Υεμένης και πως επηρεάζουν την δική του ζωή, εδώ στην Ελλάδα. Στο Περιστέρι ή στο Ηράκλειο και την Καβάλα…

Κάπου εδώ συναντάμε το πρώτο αποτέλεσμα του τέλους της παγκοσμιοποίησης. Ας αποδεχτούμε ως γεγονός ότι ο ρωσονατοϊκός πόλεμος, έχει χωρίσει ΗΔΗ τον πλανήτη στα δυο.

Είναι ειρωνεία του σύμπαντος ότι αν υπάρχει μια ελπίδα να αποφύγουμε την επέκταση αυτού του παρανοικού πολέμου σε όλη την Ευρώπη είναι οι Αμερικανικές εκλογές στα τέλη του 2024 και μια πιθανή εκλογή Τραμπ, που χωρίς κανένα πρόβλημα θα “συνθηκολογήσει” με τον Πούτιν σε μια συνηθισμένη και για τους δύο πρακτική win win με μόνη χαμένη την ταλαίπωρη Ουκρανία… (και να φανταστείτε ότι αυτό είναι το καλό σενάριο).

Δεν θα επεκταθώ στα άλλα ενεργά ή εν αναμονή πολεμικά μέτωπα (Μέση Ανατολή, Ταϊβαν κ.ο.κ) για να επιβεβαιωθεί η παραδοχή ότι η αστάθεια στον πλανήτη είναι (δυστυχώς) απόλυτα δεδομένη.

Διακρίνουμε λοιπόν και καταλήγουμε σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Σε ένα τόσο ευμετάβλητο γεωπολιτικό τοπίο, με τόσες επι μέρους συγκρούσεις, ζούμε την νηπιακή εποχή της ΜΕΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ…

Νομίζω ότι δεν υπάρχει κοινός νους να αμφισβητεί ότι πλέον ο πλανήτης είναι χωρισμένος στα δυο, με ένα δίπολο που “τρομάζει”. Οι σημαντικές τουλάχιστον χώρες, έχουν χωριστεί σε αυτό που ονομάζω “Η ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ”…

Η μεταπολεμική υπερδύναμη των ΗΠΑ αποδείχτηκε πολύ “παρτάκιας” στη μοιρασιά της παγκόσμιας πίτας, ειδικά μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, μην αφήνοντας χώρο για εξίσου μεγάλα έθνη όπως η Ρωσία να έχουν το δικό τους “μερίδιο δύναμης” πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Έχω πει αρκετές φορές δημόσια ότι το πρώτο και πιο σημαντικό πεδίο αντιπαράθεσης είναι το ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ.

Στην σύνοδο των BRICS το καλοκαίρι, όλοι ανέμεναν να ακούσουν πιο προχωρημένες εξελίξεις για το ήδη ανακοινωμένο κοινό νόμισμα της νέας συμμαχίας. Το ότι δεν ειπώθηκε τίποτα συγκεκριμένο πέρα από αόριστες σκέψεις, δεν σημαίνει ότι δεν προχωρά.

Καταλαβαίνουμε ότι οι Αμερικανοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι πλέον περνάμε στην φάση, όπου το δολάριο θα χάσει την μονοκρατορία του ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα και αυτό δημιουργεί την πλειοψηφία των αναταράξεων που ζούμε γύρω μας.

Θα αναρωτηθεί κάποιος και γιατί όλο αυτό μας επηρεάζει τόσο;

Η απάντηση είναι ότι η παντοκρατορία του δολαρίου δεν μπορεί να διακοπεί χωρίς να “τακτοποιηθούν” οι εκκρεμότητες…

Στην παγκόσμια χρηματαγορά κυκλοφορούν τεράστια ποσά με εγγυήσεις “αέρα κοπανιστό” που μεταφράζονται σε παγκόσμιες ισοτιμίες δολαρίου.

Όταν -πολύ σύντομα- έρθει η ώρα του λογαριασμού, αυτός που θα πληρώσει τα περισσότερα θα είναι η Ευρώπη που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα αντιμετωπίσει οικονομική κρίση, ενώ στην χειρότερη θα αφανιστεί με έναν ακόμα πόλεμο με κεντρική σκηνή τα εδάφη και πρωταγωνιστές τους λαούς της.

Σε ότι μας αφορά πιο στενά, εδώ στην Ελλάδα, ας αγνοήσουμε πλήρως (αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί) τα πλασματικά νούμερα που ευημερούν στα δελτία ειδήσεων και στις κυβερνητικές ασυναρτησίες για συγκράτηση του πληθωρισμού και να κοιτάξουμε κατάματα το πρόβλημα.

Δυστυχώς εδώ και μια διετία, χωρίς ορατή προοπτική ανάσχεσης, δημιουργείται μια γενιά “νεόπτωχων”, που απλά αρνείται να το παραδεχτεί ότι ανήκει πλεον σ’ αυτήν.

Είναι η γενιά που θεωρεί σχεδόν φυσιολογικό να μην έχει βασικά αγαθά που χρειάζεται για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι μια γενιά που μεγαλώνει με μότο “ευτυχώς που ζούμε κιόλας”.
Μια γενιά που ξέχασε να διεκδικεί στους δρόμους, ξέχασε να διαμαρτύρεται για την μιζέρια της, ξέχασε ότι πρέπει να ζει…

Δεν είναι τυχαία η φραστική αλητεία ότι με τέσσερα τοστ ζει ολόκληρη οικογένεια. Είναι συνειρμός και κατάληξη της νοοτροποίας “ευτυχώς που ζούμε κιόλας”…

Είναι συγκλονιστικό να παρακολουθεί κάποιος τον ρυθμό ανατιμήσεων στα κρίσιμα καταναλωτικά αγαθά και να παρασύρεται στην παγίδα του συνολικού πληθωρισμού.

Μια τριμελής οικογένεια με μέσο μηνιαίο εισόδημα τα 1.300 ευρώ το 2021, δαπανούσε περίπου 800 ευρώ σε αυτά τα κρίσιμα αγαθά (ενέργεια, βασική διατροφή, βασική καθαριότητα). Σήμερα αυτός ο δείκτης είναι στο +26,3% και η δαπάνη αγγίζει τα 1.000 ευρώ, μιας και οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι σε έναν πρωτόγνωρο στασιμοπληθωρισμό που δυστυχώς δεν δείχνει ικανός να σταματήσει, αλλά ακόμα και αν παραμείνει στα ίδια επίπεδα θα είναι αφορμή για εκατόμβη φτωχοποίησης ακόμα μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν λύσεις και ελπίδα σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Εδώ η απάντηση είναι ότι υπάρχουν λύσεις, αλλά περνάνε μέσα από προϋποθέσεις και διαδικασίες που δεν τις βρίσκουμε στα manual της οικονομικής ιστορίας…

Πρόσφατα προσπαθούσα να μοντελοποιήσω ένα κίνημα που θα μπορούσε να επιβάλλει δίκαιες τιμές στην αγορά. Πριν την είσοδο μας στην ψηφιακή εποχή, κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο.

Ο σχεδιασμός περιλαμβάνει μια μαζική δράση όπου συνεργαζόμενοι στο κίνημα Έλληνες που ζουν σε ευρωπαϊκές πόλεις θα ενημερώνουν μια web σελιδα με τις τρέχουσες τιμές σε ομοειδή προϊόντα που πωλούνται στην Ελλάδα, σε σχέση με τις χώρες που ζούνε.

Μια αλγοριθμική προγραμματιστική ανάλυση θα βγάζει με συνισταμένες όπως μεταφορικά, φορολογία κ.ά. αυτήν που στο project ονομάζεται “fair price” και είναι στην ουσία η τιμή που θα πρέπει να βρίσκει ο Έλληνας καταναλωτής.

Όσα προϊόντα δεν πιάνουν την βάση της δίκαιης τιμής, θα μποϋκοτάρονται από όσους συμμετέχουν στο κίνημα, μέχρι να υπάρξει συμμόρφωση τιμής… Για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται δουλειά, οργάνωση, θέληση, αλλά πάνω απ’ όλα η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΜΑΖΑΣ.

Ένα τέτοιο κίνημα δεν έχει καμία τύχη αν δεν είναι πολυπληθές και συντονισμένο.
Πόσο είναι εφικτό;;; Θα δείξει…

Ποιός θα το κάνει;;; Δεν ξέρω. Αλλά έχω κάτι στο μυαλό μου…

Κάποιες τέτοιες σκέψεις, γνώσεις και ανησυχίες, Ευάγγελε, θα προσπαθήσουμε μέσα από ένα… όχι “πάμε κι όπου βγει” εκπαιδευτικό πρόγραμμα να κοινωνήσουμε σε όσους και όσες μπουν στην πρώτη στην Ελλάδα, ανεξάρτητη, μη κομματική “ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ”.

Το εγχείρημα της “POLITICAL ACADEMY” έχει στόχο να λειτουργήσει ως το ξυπνητήρι που δεν είχαμε μέχρι τώρα δίπλα από τον καναπέ…

Διακεκριμένοι αναλυτές, Πανεπιστημιακοί καθηγητές, πολιτικοί ανεξαρτήτως παρατάξεων, αλλά και επαγγελματίες που κινούν τα νήματα της πολιτικής διδάσκουν στην Ακαδημία.

Ο βασικός στόχος είναι μέσα από την Ακαδημία και έναν πρωτοποριακό τρόπο λειτουργίας που έχει θεσπίσει, να παράγονται ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ και ΛΥΣΕΙΣ που θα καταλήγουν στα κέντρα άσκησης εξουσίας, ως υπερκομματικές και απόλυτα επεξεργασμένες.

Ο Ηλίας που δεν θέλει άλλους ψεύτες!