Αυτή είναι η «νέα Αριστερά» του Τσίπρα
«Η Αριστερά της εποχής μας οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να είναι πιο ανοιχτόμυαλη, πιο παρεμβατική, πιο ξεκάθαρα ευρωπαϊκή σε σχέση με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Αριστερά. Και ταυτόχρονα, όμως, να είναι πιο ριζοσπαστική, πιο μαχητική, πιο ξεκάθαρα ταξικά προσανατολισμένη σε σχέση με τη σημερινή Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Οφείλει τέλος να είναι κόκκινη αλλά ταυτόχρονα και πράσινη».
Αυτή ήταν η τοποθέτηση – ορισμός του Αλέξη Τσίπρα, για τη νέα Αριστερά, όπως καταγράφηκε στην χθεσινή ομιλία του, κατά τη συγκέντρωση που πραγματοποίησε η πρωτοβουλία των πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που αποφάσισε να ενσωματωθεί με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τσίπρας υπογράμμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει το κόμμα «της κυβερνώσας Αριστεράς της εποχής μας».
Με την αίθουσα κατάμεστη και τους νεολαίους της πρώην ΠΑΣΠ να δίνουν τον… τόνο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να απολαμβάνει τα συνθήματα του τύπου «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» ή «ενώνουμε το μέτωπο να πέσει η δεξιά από τα πανεπιστήμια έως τη δουλειά».
Επίσης, μάλλον άρεσαν και τα συνθήματα εκείνα που τον αφορούσαν προσωπικά: «Απόψε οι νέοι δίνουν τον παλμό μαζί με τον Αλέξη για σοσιαλισμό» και, «του λαού η μάχη για δημοκρατία θέλει τον Αλέξη για πρωτοπορία».
Η εκδήλωση είχε ως αφετηρία της το ΠΑΣΟΚ και το πώς ηγεμόνευσε τον προοδευτικό χώρο, από τη δεκαετία του ’80 και μετά, αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ και πώς θα καταφέρει να πάρει μια ανάλογη θέση. Γι’ αυτό και ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην «ανάγκη της σύγκλισης, της επικράτησης των δυνάμεων της προόδου απέναντι στον ακραίο συντηρητισμό που έχει μεταμφιεστεί σε δήθεν επιστροφή στην κανονικότητα».
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο μεγάλο αντίπαλο του προοδευτικού χώρου, που δεν είναι άλλος από τη Δεξιά: «Μια Δεξιά που δεν είναι και τόσο νέα σε ιδέες, σε ταξική μονομέρεια και σε καθεστωτική στρατηγική. Διαθέτει όμως μια συντριπτική επικοινωνιακή υπεροπλία, με όλα τα ΜΜΕ της διαπλοκής στο πλευρό της, που της δίνει τη δυνατότητα να εμφανίζει το παλιό ως νέο, τη συντήρηση ως μεταρρύθμιση, την άλωση του κράτους ως «επιτελική» πρωτοτυπία, τα φθαρμένα πρόσωπα ως φρέσκο πολιτικό προσωπικό. Το ψέμα ως αλήθεια και την αλήθεια ως ψέμα».
