Αλέξης Τσίπρας: Γιατί είπε όχι στην ευρωπαϊκή «καρέκλα»

Το ευγενικό «όχι» του Αλέξη Τσίπρα στην πρόταση της Ομάδας της Ευρωαριστεράς, που διατυπώθηκε από τον Ολλανδό πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, Τάινι Κοξ, να αναλάβει επικεφαλής της στο ΣτΕ, έχει βαθύτερα αίτια.

Βαθύτερα και από την ερμηνεία που δόθηκε περί της «ελευθερίας κινήσεων» που επιθυμεί ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για να εκφράζει θέσεις και προβληματισμούς όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά ευρύτερα για τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρώπης. Και συνδέεται με την εκκρεμότητα που παραμένει, σχετικά με το σε ποια πολιτική ομάδα του Ευρωκοινοβουλίου ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ, και με φόντο τις προσεχείς ευρωεκλογές.

Επί της ουσίας, η άρνηση του αποδόθηκε σε αυτό ακριβώς το ζήτημα: Ο Αλέξης Τσίπρας τόσο ως πρωθυπουργός, όσο και ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -το ισχυρότερο εκλογικά κόμμα της Ευροαριστεράς- πρωταγωνίστησε στην προσπάθεια σύγκλισης Σοσιαλιστών, Πρασίνων και Αριστεράς, με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου προοδευτικού πόλου-αντίβαρου στο Λαϊκό συντηρητικό κόμμα αλλά και μέσου ανάσχεσης στην άνοδο της ακροδεξιάς πανευρωπαϊκά.

Η πρόθεση του να παίξει ρόλο «γεφυροποιού» ήταν γνωστή στους ηγέτες των μεγάλων προοδευτικών κομμάτων της Ευρώπης, οι οποίοι μάλιστα τον ενθάρρυναν προς αυτήν την κατεύθυνση. Εξ ου και η συμμετοχή του στις συνεδριάσεις και τις προσυνόδουςτου PES, τις περισσότερες φορές ως καλεσμένος-παρατηρητής, γεγονός που δημιουργούσε προστριβές και δυσαρέσκεια στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, στην αρχή με την αείμνηστη Φ. Γεννηματά και στη συνέχεια με τον Ν. Ανδρουλάκη.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, επέλεξε να μην πει το «ναι» ως επικεφαλής της Αριστεράς στο Συμβούλιο της Ευρώπης για έναν ακόμη λόγο. Ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και η πέριξ αυτού ηγετική ομάδα δεν φαίνεται να έχουν αποφασίσει ακόμα για το σε ποια ευρωομάδα θέλουν να συμμετέχουν. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, φέρονται περισσότερο κοντά στους Σοσιαλιστές παρά στην Αριστερά, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, ιδίως με τις παρούσες συνθήκες στο εσωτερικό του κόμματος.

Και ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι μηνύματα θα περνούσαν προς τα έξω, αν ο αναμορφωτής του ΣΥΡΙΖΑ επέλεγε να βρίσκεται στην προεδρία της Αριστεράς στο ΣτΕ και το κόμμα του στο PES.