Αλέξης Τσίπρας: Μην κάψετε το πολιτικό του κεφάλαιο

Η διαχείριση μιας ήττας τέτοιων διαστάσεων, όπως αυτή που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εκλογές, δεν είναι εύκολη υπόθεση και γίνεται δυσκολότερη από τη στιγμή που επίκειται η νέα εκλογική αναμέτρηση.

Σε αυτήν, το κόμμα καλείται για μια διαφορετική μάχη απ’ αυτές που κλήθηκε να δώσει την τελευταία δεκαετία, αντιμετωπίζοντας προβλήματα και πιέσεις από διάφορες πλευρές. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε από την πρώτη στιγμή την ευθύνη της οδυνηρής ήττας, στάθμισε τις επιλογές -με το ρεπορτάζ να αναφέρει πως και η παραίτηση βρέθηκε αρχικά σε αυτές- πριν τις αποφάσεις του, ζήτησε συγγνώμη από τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στις δηλώσεις του μετά την άρνηση της διερευνητικής εντολής, και τώρα είναι η σειρά της Κουμουνδούρου να στηρίξει τον αναμορφωτή του κόμματος, ώστε να δώσει τον νέο αγώνα με τους, το δυνατόν, καλύτερους όρους.

Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένας οργανωμένος κομματικός μηχανισμός, τα στελέχη πρώτης γραμμής και οι συνεργάτες του, οι άνθρωποι με τους οποίους πορεύτηκε και πορεύεται μαζί εδώ και χρόνια και οφείλουν να του ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη και τη στήριξη που τους προσέφερε όλο αυτόν τον καιρό. Του το οφείλουν, γιατί για πολλούς από αυτούς σήκωσε ασπίδα όταν βάλλονταν εντός και εκτός τειχών με προσωπικό κόστος, γιατί λειτούργησε τόσο ομαδικά όσο λίγοι πολιτικοί ηγέτες, γιατί όταν τον χρειάστηκε η πατρίδα και η κοινωνία αυτός πήρε μαζί του και τους συντρόφους του, αδιαφορώντας αν ήταν έτοιμοι για να σηκώσουν το βάρος ενός υπουργείου ή μιας τεχνικής διαπραγμάτευσης με την τρόικα, σηκώνοντας κι αυτούς και τα βάρη τους μαζί με τα δικά του από τη θέση του πρωθυπουργού.

Στις επιτυχίες της περασμένης δεκαετίας, πολλοί ήταν αυτοί που μιλούσαν για το «άστρο του Τσίπρα», για την πορεία του από το πολιτικό ναδίρ στην κορυφή μέσα από απίστευτες συμπτώσεις, ευνοϊκές συγκυρίες και ειδικές συνθήκες, εστιάζοντας πολλές φορές σε αυτές σε βάρος των πραγματικών ηγετικών ικανοτήτων του ίδιου. Ενός νέου, λαϊκού -και όχι λαϊκιστή όπως βολεύει κάποιους- πολιτικού, ο οποίος δεν βγήκε από πολιτικές μήτρες που γεννούν πρωθυπουργούς ή δεν μεταγράφηκε σε «έτοιμο» μαγαζί αλλά πήρε το κόμμα του από την ισορροπία του τρόμου στο κοινοβουλευτικό όριο εισόδου και το έκανε πρωταγωνιστή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.

Τώρα που το άστρο του τρεμοπαίζει, το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι συνοδοιπόροι του είναι να σταθούν δίπλα του και να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους ώστε να μη χαθεί πλέον ούτε το ελάχιστο από το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα. Άλλωστε του το χρωστούν, γιατί «αν δεν ήταν ο Τσίπρας πολλούς από εμάς, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας» όπως είπε και ο Κώστας Ζαχαριάδης, «κλέβοντας» την ατάκα του αείμνηστου Κατσιφάρα για τον αείμνηστο Ανδρέα.