Άλλα λαχταρά η ψυχή των Ελλήνων πολιτών

Του Μάρκου Μπόλαρη*

Βίαιη η σύγκρουση! Τραίνο με τραίνο, μηχανή με μηχανή! Σύγκρουση, ακριβολογώντας, αφενός του τραίνου της εικονικής κατάστασης στη χώρα με το άλλο, με το τραίνο της πραγματικότητας που βιώνει η πατρίδα!

Συντρίμμια! Συντρίμμια οι μηχανές των τραίνων, φρίκη τα υπολείμματα ανθρωπίνων σωμάτων των αθώων επιβατών, συντρίμμια κι οι πληρωμένες επικοινωνιακές πολιτικές, σωροί κι οι ψεύτικες ελπίδες της «αριστείας» και του «επιτελικού κράτους»!

Όχι, δεν επιθυμώ να σκυλεύσω πάνω σε τραγωδία, πόνο και νεκρούς! Όχι! Φτάνει πλέον ο θρήνος κι οι οιμωγές κι οι κατάρες. Συμπεράσματα, επιτρέψτε μου, στη συνέχεια να επιχειρήσω να εξάγω και προτάσεις να διατυπώσω για να ζήσει αυτός ο όμορφος τόπος και ο λαός του, αφού, έτι και έτι, ευχηθώ για την ανάπαυση των ψυχών των θυμάτων αυτού του ανθρωποβόρου δυστυχήματος, εν πολλοίς προσδοκώμενου.

Σοκαρίστηκε η Ελλάδα, απ’ άκρου εις άκρον, καθώς είδε την καλοπληρωμένη κυβερνητική προπαγάνδα να καταρρέει και να σβήνει, όπως σβήνει το κύμα τα χνάρια των βημάτων μας στ’ ακροθαλάσσι.

Οργίστηκε ο Έλληνας, όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως χρώματος και κόμματος. Μαύρισε η ψυχή μας, απ’ άκρου εις άκρον του Ελληνισμού, για την ανικανότητα του δημοσίου τομέα μας, για την ιδιοτέλεια της κυβερνητικής μηχανής, για την αθλιότητα της κομματικής λογικής και πρακτικής, για την εγκληματική αδιαφορία λειτουργίας των θεσμών του κράτους, για τη διαπλοκή κυβερνητικών κι εταιρικών συμφερόντων, για το αίσχος της διαπλοκής κυβερνητικής και δικαστικής εξουσίας.

Εξοργίζεται πιότερο ο Έλληνας και σκέφτεται αντισυστημικά από την έλλειψη στοιχειώδους θάρρους για την ανάληψη των μοιραίων ευθυνών. Επειδή το οφθαλμοφανές και κατάδηλο, δηλαδή η κατάρρευση του κράτους μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, λυπούμαι που το ξαναλέω, η λειτουργία του ελληνικού κράτους ως «μη κράτος», εξοργίζει τα μέγιστα τον Έλληνα, διότι τον πληγώνει κατάβαθα στην ψυχή του, καταπώς ο μέγιστος ποιητής μας, ο Γιώργος Σεφέρης, είχε ποιητικώς διατυπώσει!

Και τούτη η βαθιά πληγή, τούτη η θλίψη κι η κατάθλιψη, τούτος ο θυμός κι η ανεξάλειπτη οργή των Ελλήνων φαίνεται να μην αγγίζει τους αθλίους του συστήματος, κρατικούς και κυβερνητικούς, δικαστικούς και κομματικούς, δημοσιογραφούντες της διαπλοκής και μη. Φαίνεται ότι, επιχειρούν τον χρόνο να διαχειριστούν κατά τη λαϊκή ρήση «και το μεγάλο θαύμα, τρείς μέρες», προφανέστατα επιχειρώντας προσέγγιση στις εκλογές με αποκορύφωση του blame game. «Πετάξτε τις ευθύνες στους άλλους», ξαναστήνοντας το παιχνίδι της κολοκυθιάς για την αποποίηση οιασδήποτε ενοχής.

Αντί -πρώτιστης τάξεως η πρόκληση- να δράξουμε την ευκαιρία για την επανίδρυση του κράτους -όπως είπε κάποτε κάποιος, άσχετα εάν δεν το επιχείρησε ποτές-, αντί να υπερβούμε την πρακτική της συγκάλυψης κομματικών και πολιτικών ευθυνών, μύδρους εξαπολύουμε, νομίζοντας ότι τον πολίτη θα παραπλανήσουμε!

Όμως, η βύθιση των ποσοστών των κομμάτων και η ταυτόχρονη κορύφωση της μερίδας των επιλεγόντων την αποχή, το άκυρο, το λευκό, καθώς και η ενίσχυση της αντισυστημικής ψήφου δείχνουν ότι, ο πολίτης, ο Ρωμιός άλλα περιμένει, άλλα προσδοκά, για άλλα η ψυχή του λαχταρά.

Κι είναι αλήθεια ότι, ένα Κράτος δικαίου αξιώνουμε, Κράτος αποτελεσματικό, Κράτος θεσμικής λειτουργίας, Κράτος που γνοιάζεται για το κοινό συμφέρον, τους πολίτες κι όχι Κράτος έρμαιο στα νύχια της ολιγαρχίας ή της κομματικής νομενκλατούρας ή της διαπλοκής των συμφερόντων!

Κι είναι αλήθεια ότι, ένα τέτοιο Κράτος μπορεί να προκύψει ως αποτέλεσμα μιας στιβαρής Δημοκρατικής πολιτικής, με σεβασμό στον κυρίαρχο λαό! Μιας τέτοιας πολιτικής κι όχι των διενέξεων της αθλιότητας, που παρακολουθούμε στα πρωινάδικα, μιας τέτοιας πολιτικής το έπαθλο θα αναμέναμε να αναδείξουν οι επόμενες εκλογές.

Συνεννοηθήκαμε; Ομπρός, βοηθάτε!

* πρώην υπουργός