Apivita: Ας πούμε και μια αλήθεια

Εντάξει, συμπαθής εταιρεία η Apivita, κάτι πήγε να κάνει παραπάνω στον τομέα των καλλυντικών, αξιοποιώντας πρώτες ύλες της ελληνικής φύσης.

Αλλά το 2016 ήταν σχεδόν χρεοκοπημένη (σώθηκε με ένα μακροπρόθεσμο δάνειο -μαντέψτε- από την Τράπεζα Αττικής), καθώς οι υποχρεώσεις της έφθαναν στο ύψος των πωλήσεων και μεγάλο μέρος τους ήταν βραχυπρόθεσμες (πληρωτέες εντός 12μήνου).

Η εταιρεία έψαξε απεγνωσμένα στρατηγικό επενδυτή, πλησίασε αρκετά στην L’Oreal, αλλά στον οικονομικό έλεγχο βρέθηκαν “βατράχια” και οι Γάλλοι έκαναν πίσω, παρότι, από ό,τι λέγεται, προσπάθησε και ο Τσίπρας να τους μεταπείσει (η γνωστή πολυσυζημένη συνάντηση στο Παρίσι).
Τελικά, τη δύσκολη δουλειά της διάσωσης ανέλαβε η ισπανική Puig, με πολύ χαμηλό τίμημα εξαγοράς της πλειοψηφίας των μετοχών της Apivita.

Πρόκειται, λοιπόν, για ένα ελληνικό success/failure story (όπως λέμε κωμικοτραγικό, ιλαροτραγωδία κ.ο.κ.): στο επιχειρηματικό κομμάτι δεν πήγαν άσχημα, αλλά από management και -κυρίως- στα χρηματοοικονομικά πάτωσαν. Ευτυχώς βρήκαν αγοραστή να αποφευχθεί μια κατάρρευση -πιθανότατα με λίγο ή περισσότερο πολιτικό “σπρώξιμο”.

Η ιστορία της Apivita είναι διδακτική για το μέλλον, περισσότερο ως παράδειγμα προς αποφυγή: αποδεικνύει ότι ακόμη και αν μια ελληνική εταιρεία καταφέρει να φτιάξει προϊόντα που μπορούν να “περπατήσουν” στη διεθνή αγορά, δεν μπορεί να πάει μακριά με το τυπικό οικογενειακό μάνατζμεντ α λα ελληνικά. 

Από την “Ελλάδα Α.Ε.” αυτό ακριβώς είναι που λείπει περισσότερο: σοβαρό μάνατζμεντ, όσο το δυνατόν πιο μακριά από οικογένειες.

Να, λοιπόν, που μάθαμε κάτι από την επίσκεψη του πρωθυπουργού μας…

Αναδημοσίευση από το Facebook του Νώντα Χαλδούπη