(Αραβική) Άνοιξη ήταν και πάει…

Ο Μούσα Μοστάφα Μούσα, ένας σχετικά άγνωστος πολιτικός από ένα μικρό κεντρώο κόμμα, είναι αυτός που σώζει τα προσχήματα. Άλλωστε, ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές με έναν και μόνο υποψήφιο για τον προεδρικό θώκο θα ήταν η απόλυτη πρόκληση, παρά το γεγονός ότι ουδείς έχει αμφιβολίες για το αποτέλεσμα της σημερινής κάλπης στην Αίγυπτο, της τρίτης προεδρικής κάλπης από την πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ.

Στην πραγματικότητα, ο μόνος αντίπαλος του Αμντέλ Φατάχ αλ Σίσι είναι η αποχή, το ίδιο δηλαδή που φοβόταν την περασμένη εβδομάδα στη Ρωσία και ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Όμως, παρά το γεγονός ότι μια υψηλή προσέλευση, σε συνδυασμό με ένα υψηλό ποσοστό θα προσδώσει στην επανεκλογή του Σίσι την αίγλη που ο ίδιος επιθυμεί, πρακτικά αυτό ελάχιστα σημασία έχει. Διότι είτε υψηλό είτε χαμηλό είναι το ποσοστό του, κανείς –πολύ απλά- δεν τον κουνάει από τη θέση του. Έχει μαζί του το στρατό, έχει μαζί του το κοσμικό κομμάτι της κοινωνίας που ήθελε με κάθε τρόπο να εκδιώξει από την εξουσία τους ισλαμιστές και έχει, βέβαια, μαζί του το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, που επίσης ήθελε για πολιτικούς, οικονομικούς και εμπορικούς λόγους να αποφύγει την ισλαμοποίηση της Αιγύπτου.

Υπό την έννοια αυτή, πολλοί αναλυτές εξέφρασαν απορία γιατί ο νυν πρόεδρος μπήκε στον κόπο να εκδιώξει με κάθε δυνατό τρόπο όλους τους πιθανούς αντιπάλους του στην κάλπη. Η συχνά βίαιη καταστολή των αντιφρονούντων είχε ήδη εκμηδενίσει όλη την αντιπολίτευση, μαζί με τους ισλαμιστές, ενώ ο αυστηρότατος έλεγχος των media έχει οδηγήσει την οργάνωση Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα να χαρακτηρίσει τη σημερινή Αίγυπτο ως «μία από τις μεγαλύτερες φυλακές για δημοσιογράφους στον κόσμο».

Μαζί, βέβαια, με τις όποιες φωνές κριτικές, η κυβέρνηση Σίσι κατάφερε να καταστείλει τις όποιες αντιρρήσεις στην οικονομική πολιτική που ακολουθεί, έχοντας επιβάλει σκληρά μέτρα λιτότητας, στα πλαίσια του εκτάκτου δανείου που έλαβε στα τέλη του 2016 από το ΔΝΤ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το επίπεδο ζωής έχει επιδεινωθεί και τα ποσοστά της φτώχειας έχουν αυξηθεί θεαματικά, μέσα στα τελευταία δύο χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση εξακολουθεί να απολαμβάνει σημαντικής αποδοχής από συγκεκριμένα κλιμάκια της κοινωνίας, την αστική μεσαία τάξη και τα ανώτατα εισοδηματικά κλιμάκια για τον πολύ απλό λόγο ότι αυτοπαρουσιάζεται ως το μέγα ανάχωμα των ισλαμιστών, οι οποίοι το λίγο διάστημα που κατάφεραν να κυβερνήσουν – o στρατός ανέτρεψε με λαϊκή στήριξη τον δημοκρατικά εκλεγμένο ισλαμιστή πρόεδρο Μοχάμεντ Μούρσι, το 2013- προσπάθησαν να επιβάλουν ισλαμικές πρακτικές στη δημόσια ζωή και κοινωνία. Έτσι, από την αραβική άνοιξη και την ανατροπή του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ, η χώρα οδηγήθηκε από την δικτατορία του Μουμπάρακ στα χέρια των ισλαμιστών και τελικά στα χέρια μιας υποστηριζόμενης από το στρατό και τη Δύση κοσμικής κυβέρνησης, που κλείνοντας τον συγκεκριμένο κύκλο επιστρέφει και πάλι τη χώρα σε πρακτικές καταπίεσης και φίμωσης.

Το όραμα της αραβικής άνοιξης και οι ελπίδες που είχε γεννήσει στη χώρα, μάλλον, έχουν πια, για τα καλά, ξεθωριάσει…