(…) ας πούμε και μια αλήθεια…

Όπως τραγουδάγαμε όταν ήμασταν παιδιά, «είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και μια αλήθεια». Και το Σαββατοκύριακο ακούστηκαν πρωτόγνωρες αλήθειες για διαδικασίες ανάλογες με όσα ακούγονταν στο παρελθόν, από το βήμα της ΔΕΘ.

Για παράδειγμα, είναι απολύτως αληθής η αναφορά του πρωθυπουργού στο χάσμα μεταξύ εκείνων που εκπροσωπούν την παραγωγή κι εκείνων που καθημερινά βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της πραγματικής οικονομίας.

Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει με τα περισσότερα όργανα εκπροσώπησης των κοινωνικών και οικονομικών ομάδων. Πως μπορεί να εκφράζει τις απόψεις της βιομηχανίας κάποιος που δεν γνωρίζει πως λειτουργεί μία γραμμή παραγωγής; Το ίδιο ισχύει και για όσους εμφανίζονται να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους, ενώ δεν έχουν περάσει ούτε μία ημέρα την πύλη ενός εργοστασίου για το μεροκάματο.

Πως είναι δυνατόν ένα κομματικό στέλεχος να κάνει αναφορές στη λειτουργία των αγορών, όταν αποδεδειγμένα δεν γνωρίζει πως λειτουργούν αυτές οι αγορές, τους κανόνες και τις προϋποθέσεις που τις διέπουν;

Πως μπορεί ένα δημόσιο πρόσωπο να ασκεί κριτική στα κακώς κείμενα, όταν στον παρελθόν είχε άμεση ή έμμεση συμμετοχή στο πάρτι της κατασπατάλησης των πόρων και των δημόσιων οικονομικών;

Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα (φαντάζομαι, όμως, και σε άλλες χώρες) οι εκπρόσωποι διαφόρων κοινωνικών ομάδων δεν είναι οι πιο άξιοι, αλλά οι πιο αρεστοί στα διάφορα συστήματα εξουσίας.

Μόνο που στη δική μας περίπτωση, όσο κι αν η αντιπολίτευση προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο, η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτά τα συστήματα, διότι, πολύ απλά, στα δυόμιση χρόνια της «πρώτη φορά…» διακυβέρνησης δεν κατάφερε ούτε να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού, ούτε να δημιουργήσει νέους μηχανισμούς.

Κι αυτή η αλήθεια είναι η πιο πικρή για την κυβερνώσα Αριστερά, καθώς δεν αρκεί να κατέχει τα υπουργικά χαρτοφυλάκια, όταν όλος ο υπόλοιπος διοικητικός μηχανισμός παραμένει αδρανής, όταν δεν υπονομεύει (ανοικτά ή καλυμμένα) το κυβερνητικό έργο…

Η πικρή παγκόσμια εμπειρία λέει ότι η κυβέρνηση που δεν έχει δημιουργήσει το δικό της σύστημα εξουσίας και δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο των λειτουργιών του κράτους, έχει περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσει παρελθόν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… Πολύ περισσότερο όταν δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει μαζικές δομές στήριξης του κυβερνητικού έργου.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, μετά από τις τρικλοποδιές από τους Θεσμούς (μέσω αξιολογήσεων και πιέσεων) και από τους εσωτερικούς της αντιπάλους, έχει περιθώριο ενός έτους για να αλλάξει ριζικά τις καταστάσεις και να αντιστρέψει το κλίμα στην οικονομία και την κοινωνία.

Διαφορετικά, η αλήθεια θα είναι… πρώτη φορά πολύ πικρή!