Μπορεί τα ποσοστά δημοτικότητας του Εμανουέλ Μακρόν να γνωρίζουν πτώση στην γαλλική κοινωνία, ωστόσο φάνηκε ότι οι μετοχές του στη χώρα μας είναι ιδιαίτερα ανεβασμένες, αφενός γιατί παρέμεινε στη γραμμή της παράδοσης “Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία” και αφετέρου γιατί με την ομιλία του στην Πνύκα σκιαγράφησε το όραμα του για περισσότερη και πιο δημοκρατική Ευρώπη με κοινωνική σύγκλιση, ένα όραμα απολύτως συμβατό με το όραμα της κυβέρνησης Τσίπρα για ένα νέο Συμβόλαιο Δημοκρατίας, Ισότητας, Αλληλεγγύης στην Ευρώπη.
Γράφει: Ανδρέας Μαραθιάς
Πέραν όμως των οραμάτων για το μέλλον της Ευρώπης και τα μηνύματα που εξέπεμψε προς το Βερολίνο, η επίσκεψη Μακρόν αποτέλεσε “ψήφο εμπιστοσύνης” προς την κυβέρνηση για την προοπτική της ελληνικής οικονομίας, καλώντας μάλιστα τους Γάλλους και τους Ευρωπαίους εν γένει επενδυτές να σπεύσουν γιατί “η Ελλάδα βγαίνει από την κρίση” και στηλιτεύοντας την διαχείριση της ελληνικής κρίσης αφού έκανε λόγο για “αποτυχία της Ευρώπης”.
Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός ότι τα Ηλύσια Πεδία συνδέουν το μέλλον της Ευρώπης με την οριστική υπέρβαση της ελληνικής κρίσης και στο πλαίσιο αυτό ο Γάλλος πρόεδρος τόνισε την ανάγκη αφενός να ολοκληρωθεί γρήγορα η τρίτη αξιολόγηση χωρίς νέα προαπαιτούμενα και αφετέρου να μάθει η Ευρώπη να λύνει μόνη της τα προβλήματά της, αναφορές που “εξοστρακίζουν” ουσιαστικά το ΔΝΤ από τα ευρωπαϊκά δρώμενα.
Είναι προφανές ότι ο Γάλλος πρόεδρος με αφορμή την ελληνική κρίση επιχείρησε να αναδείξει το προφίλ του νέου Ευρωπαίου ηγέτη που οραματίζεται μια Ευρώπη που θα στηρίζεται στα δικά της πόδια και όχι σε “συνταγές α λα ΔΝΤ, τονίζοντας παράλληλα την έννοια της “ευρωπαϊκής κυριαρχίας” ως απάντηση στις προκλήσεις της εποχής.
“Μπορεί να προστατευθεί ένα έθνος μόνο του; Βεβαίως το έθνος πρέπει να αποφασίζει, αλλά η σωστή κλίμακα για να προστατευθούμε είναι η Ευρωπαϊκή για να μη μας επιβάλουν οι πιο ισχυροί -οι Αμερικάνοι σήμερα, οι Κινέζοι αύριο- την άποψη τους” υπογράμμισε από το λόφο της Πνύκας, και προσδιόρισε τον “οδικό χάρτη” για την οικοδόμηση της Ευρώπης της επόμενης 10ετίας, όχι στη βάση όμως μιας ακόμη Συνθήκης που θα διαπραγματευτούν οι ηγεσίες εν αγνοία των πολιτών και πίσω από από κλειστές πόρτες, αλλά με τη συμμετοχή των Ευρωπαίων πολιτών.
Εν κατακλείδι η “ασπίδα” Μακρόν στην κυβέρνηση Τσίπρα και στη χώρα είναι δεδομένη απέναντι μάλιστα στις συνεχιζόμενες παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και ιδίως του ΔΝΤ, το ζητούμενο είναι κατά πόσο η προεδρία Μακρόν μπορεί να θέσει τους δικούς της όρους απέναντι στη Γερμανική κυριαρχία και να αλλάξει τις ισορροπίες στον άξονα Βερολίνο-Παρίσι στο διάλογο που ανοίγει άμεσα για το μέλλον της Ευρώπης.
