Αστυνομικοί για νούμερο σε επιθεώρηση του Σεφερλή

Εδώ και καιρό αποφεύγω να… στολίζω με χαρακτηρισμούς κάποιους τους οποίους σχολιάζω.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, ειλικρινά δεν μπόρεσα να κρατηθώ.

Γιατί το λέω αυτό;

Για την ληστεία στο σπίτι ενός πλαστικού χειρούργου, στην Βαρυμπόμπη.

Αντιγράφω, λοιπόν, από το ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα ieidiseis:

«Μετά την τηλεφωνική κλήση του (γιατρού στην Αστυνομία ότι κάτι συμβαίνει στο σπίτι του) έφτασε στο σπίτι της Βαρυμπόμπης όχημα της ΕΛ.ΑΣ. Οι αστυνομικοί χτύπησαν επιμόνως το κουδούνι αρκετές φορές, ωστόσο, όταν είδαν ότι δεν απαντά κανείς αποχώρησαν. Σύμφωνα με πληροφορίες, την ώρα που οι αστυνομικοί χτυπούσαν το κουδούνι στο εσωτερικό του σπιτιού οι ληστές κρατούσαν ομήρους υπό την απειλή όπλου τον γιατρό και τη σύζυγό του».

Την κλήση στην αστυνομία, την είχε κάνει ο γιατρός, λέγοντας, προφανώς, ότι κάτι κακό συμβαίνει στο σπίτι του.

Και οι άλλοι, πήγαν, χτύπησαν το κουδούνι, και όταν δεν τους απάντησε κανένας έφυγαν.

Ούτε καν που τους πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να γίνεται ληστεία, ή μπορεί να έχουν τραυματιστεί βαριά ο γιατρός και η γυναίκα του από τους κλέφτες, ή οι ληστές τους κρατούν ομήρους.

Οι αστυνομικοί αυτοί, θεώρησαν ότι όλα βαίνουν καλώς και έφυγαν.

Και μέσα στο σπίτι, ο γιατρός και η σύζυγός τους ζούσαν ένα εφιάλτη.

Τι περίμεναν οι αστυνομικοί;

Να πάνε ο γιατρός και η σύζυγός του να τους ανοίξουν την πόρτα και να τους πούνε ότι γίνεται ληστεία, για να μη γυρίσουν την πλάτη και φύγουν σφυρίζοντας αδιάφορα;

Ή να βγουν οι ληστές και να τους πούνε «παιδιά περάστε αργότερα, τώρα γίνεται ληστεία».

Αν λοιπόν αυτό το περιστατικό δεν παραπέμπει στον ηλίθιο και τον πανηλίθιο, τότε ποιο άλλο;